B – obniżony bemolem dźwięk h (odległy o kwartę czystą od f). Jego częstotliwość dla wynosi około 466,1 Hz. Stanowi tonikę gam B-dur i b-moll. Nazwa tego dźwięku stanowi wyjątek na tle pozostałych nazw dźwięków obniżonych pojedynczym bemolem, w przypadku tworzenia których stosuje się dodaną do nazwy dźwięku obniżanego końcówkę -es. Enharmonicznie dźwięki o tej samej wysokości to: ais oraz ceses.


\new Staff \with
{
  \omit TimeSignature
  fontSize = #2
  \override StaffSymbol.staff-space = #1.25
  \override StaffSymbol.thickness = #1.25
  \override Clef.full-size-change = ##t
  \override BarLine.hair-thickness = #2.4
  \override BarLine.thick-thickness = #7.5
  \override BarLine.kern = #3.75
  \override BarLine.transparent = ##t
}
{
  \time 18/8
  \clef treble
  s8
  bes'1 bes''
  s8
  \grace s8
  \clef bass
  \bar "|"
  s8
  bes,1 bes
  \override Staff.BarLine.transparent = ##f
  \bar "|."
}
Dźwięki b na pięciolinii. W kolejności: b¹, b², B, b°.

Takie oznaczenie stosowane jest w Polsce, Niemczech i krajach skandynawskich. W pozostałych krajach litera B oznacza „polski” dźwięk H (pół tonu poniżej C, 493,9 Hz), a H obniżone o pół tonu nazywa się „bes” lub „b-flat” (B z bemolem).

Niejednoznaczność nomenklatury wynika z używanego w średniowieczu nieprzejrzystego systemu notacji, opierającego się o pismo gotyckie, w którym litery B i H wyglądały podobnie[1]. Różne nazwy tych samych dźwięków powodują pewne problemy w odczytywaniu zagranicznych wydań nut. Również polskie wydania nut muzyki rozrywkowej często używają notacji zapożyczonej z wydań amerykańskich. Szwecja w 1990 roku wprowadziła w edukacji muzycznej zmiany mające na celu częściową redukcję problemu.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj