Bałałajka
 |
Ten artykuł od 2014-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Bałałajka (bałabajka, z ros. балалайка) – rodzaj instrumentu muzycznego należącego do rodziny gitar, ludowy instrument rosyjski. Posiada trójkątny korpus rezonansowy i trzy struny. Współcześnie można spotkać, zwłaszcza na Ukrainie, czterostrunowe i sześciostrunowe bałałajki.
| |
| Klasyfikacja naukowa | |
| 321.322 | |
| Klasyfikacja popularna | |
| Strunowy, szarpany | |
| Skala instrumentu | |
| |
| Podobne instrumenty | |
Wielkości bałałajek edytuj
Bałałajka występuje w sześciu rozmiarach:
- piccolo (rzadko)
- prima (najczęściej)
- secunda
- alt
- bas
- kontrabas
Strój edytuj
Bałałajka prima, najczęściej używana jako instrument solowy, strojona jest na E-E-A (dwie niższe struny są strojone na tę samą wysokość)
Sposób gry edytuj
Przy grze na primie struny wprawiane są w drganie przez wyprostowany palec wskazujący, natomiast na większych instrumentach używa się kostki do gry. Ze względu na grubość strun w bałałajce kontrabasowej kostki do gry na niej wykonywane są najczęściej z podeszwy buta lub innej grubej skóry.
Skracanie strun przy grze następuje podobnie jak na gitarze, ale dodatkowo do skracania jednej lub dwóch niższych strun używany jest kciuk.
Historia edytuj
Bałałajka jako instrument ludowy, pojawiła się w Rosji w XVII w., prawdopodobnie przejęta od Mongołów. Początkowo miała tylko dwie struny, trzecią dodano w XVIII w.
Pod koniec XIX wieku rosyjski szlachcic Wasilij Andriejew rozpoczął ujednolicanie bałałajki do użytku orkiestrowego. Ustalił on wielkości i stroje instrumentów używane do dzisiaj. W tym czasie bałałajki zaczęły być wykonywane przez lutników. Andrejew wskrzesił również dwa inne rosyjskie instrumenty ludowe: gusli i domrę.
