Badruddin Hiloli
Badruddin Hiloli lub Badriddin Hilali (pers. بدرالدین هلالی, ur. ok. 1470 w Astarabadzie (obecnie Gorgan w Iranie), zm. 1529 w Heracie) – tadżycki i perski poeta.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Język | |
| Dziedzina sztuki |
poezja |
Życiorys edytuj
Pierwsze lata życia spędził w rodzinnym mieście, a ok. 1491 przeniósł się do Heratu. Pisał poematy, gazele o tematyce miłosnej (np. Szoch wa darwesz (Szach i derwisz), Lajla wa Madżnun (Lajla i Madżnun)). Największym jego dziełem jest zbiór poezji zatytułowany Divān. Po podboju Heratu przez uzbeckiego chana w 1529 został publicznie stracony na głównym placu miasta. Jako prawdopodobny powód egzekucji podaje się jego szyickie wyznanie lub obecność obraźliwych wersetów w jego twórczości. Jego twórczość, uznawana za jeden z najbardziej oryginalnych i wyrafinowanych przykładów perskiej literatury z pierwszej połowy XVI w., do dziś cieszy się wielką popularnością w Azji Środkowej. Jego córka, Dżamali, również była sławną poetką.
Bibliografia edytuj
- Hiloli Badruddin, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2019-11-05].
- Biogram w Encyklopedii Iranica (ang.) [dostęp 2019-11-05]