Basil Bunting

poeta i tłumacz angielski

Basil Bunting (ur. 1 marca 1900 w Scotswood-on-Tyne − obecnie przedmieście Newcastle, zm. 17 kwietnia 1985 w Hexham) – poeta i tłumacz angielski, przedstawiciel brytyjskiego modernizmu.

Basil Bunting
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1900
Scotswood-on-Tyne (Newcastle)

Data i miejsce śmierci

17 kwietnia 1985
Hexham

Dziedzina sztuki

poezja

Życie edytuj

Pochodził z hrabstwa Northumberland, najdalej na północ wysuniętej części Anglii. Fakt ten dla jego poezji ważny. Do szkoły poszedł w wieku lat sześciu. Kiedy ukończył dwanaście, rodzice posłali go do kwakierskiej Ackworth School w Pontefract w Yorkshire, gdzie uczył się niemal przez cztery lata; potem przenieśli go do Leighton Park School w Berkshire. W 1918 otrzymał powołanie do wojska, zgodnie z zasadami kwakrów, odmówił udziału w wojnie. Trafił za to do więzienia, gdzie przesiedział około roku. Później zamieszkał w Londynie, studiował w London School of Economics, ale nauki nie ukończył. W 1923 wyjechał do Paryża, gdzie poznał Ezrę Pounda, który stał się jego poetyckim mistrzem. Pomagał tam też Fordowi Madoxowi Fordowi redagować pismo „Transatlantic Review”. Wrócił w rodzinne strony na wieść o ciężkiej chorobie ojca. Po jego śmierci udał się znów do Londynu, gdzie był przez pewien czas krytykiem muzycznym. Wyjechał do Niemiec, potem do Włoch. Ze swą pierwszą żoną, Amerykanką, mieszkał przez pewien czas w Stanach Zjednoczonych, potem znów we Włoszech i na Wyspach Kanaryjskich. Ukończył kurs w prywatnej szkole morskiej i krótko zarabiał na życie jako żeglarz w USA. Po wybuchu II wojny światowej wrócił do Wielkiej Brytanii i zgłosił się do wojska. Pod koniec 1940 trafił do wojsk lotniczych. Później został wysłany do Iranu jako tłumacz wojskowy, znał bowiem klasyczny perski. Był tam też agentem brytyjskiego wywiadu, również po wojnie. W 1952 został z Iranu wydalony. W Anglii przyjął niepełnoetatową pracę korektora gazety „Manchester Guardian”, potem zatrudnił go dziennik z Newcastle „Evening Chronicle”. Dopiero kiedy sukces odniosły jego utwory, mógł zrezygnować z tego zajęcia. Stał się ceniony, wydawany, od 1972 pełnił funkcję prezesa Poetry Society, od 1974 do 1977 prezesa Northern Arts, oddziału The Arts Council of Great Britain. Zapraszano go na uniwersytety, także amerykańskie i kanadyjskie, na spotkania autorskie, festiwale poetyckie i do jury konkursów poetyckich. Zmarł w rodzinnych stronach. Jego prochy złożono na cmentarzu w Briggflatts.

Dla Buntinga bardzo ważny był w poezji pierwiastek muzyczny, toteą wiele ze swych utworów nazywał sonatami.

Twórczość edytuj

Debiutem książkowym Buntinga był wydany nakładem własnym tom pod łacińskim i dość awangardowym tytułem Redimiculum matellarum (czyli „naszyjnik z nocników”). Tom ukazał się w 1930 w Mediolanie. Kolejna książka wyszła dopiero dwadzieścia lat później, nosiła tytuł Poems 1950 (Wiersze 1950) i wydana została dzięki staraniom Pounda w Stanach Zjednoczonych. W 1965 ukazała się książka o łacińskim tytule Loquitur, zawierająca ody, poemat Chomei at Toyama, jedenaście tłumaczeń i parafraz oraz cztery wczesne sonaty (Villon, Attis, Aus Dem Zweiten Reich i The Well of Lycopolis). W 1966 opublikowano pierwsze wydanie autobiograficznego poematu Briggflatts, największego jego dzieła. W 1968 ukazały się wiersze zabrane (Collected Poems). Ich zmienione edycje wyszły w 1978 i 1985.

Recepcja polska edytuj

Spory wybór utworów Buntinga, w tym poemat Briggflatts, w tłumaczeniu Leszka Engelkinga ukazał się w „Literaturze na Świecie” w 2001 (nr 5-6).

Literatura edytuj