Belka ciągła

Belka ciągła to konstrukcja w postaci długiego, zazwyczaj prostego pręta, zginanego poprzecznym obciążeniem zewnętrznym. Pręt ten jest oparty na podporach rozmieszczonych w kilku punktach rozmieszczonych wzdłuż jego osi^[1]. Odległości między podporami nazywane są przęsłami lub rozpiętościami podporowymi. Belki ciągłe wykorzystywane są najczęściej w konstrukcjach mostów. Również takie budowle jak długie rurociągi wsparte na słupach zaliczają się również do obiektów tego typu.

Przekształcenie belki ciągłej w ciąg belek prostych

Belki ciągłe zaliczają się do układów statycznie niewyznaczalnych^[2]. Wprowadzenie przegubów na wszystkich podporach pośrednich przekształca belkę ciągłą w ciąg belek prostych opartych na wspólnych podporach pośrednich. Liczba wprowadzonych przegubów określa stopień statycznej niewyznaczalności belki. Przywrócenie jej ciągłości (bezprzegubowości) wymaga zastosowania np. metody sił, w której jako niewiadome nadliczbowe wystąpią momenty podporowe. Obliczenie ich wartości tylko za pomocą równań równowagi nie jest możliwe.

Przekształcenie w belkę Gerbera

Belkę ciągłą można przekształcić w statycznie wyznaczalną na różne sposoby wprowadzając odpowiednią liczbę przegubów. Muszą one jednak być rozmieszczone w taki sposób, który nie spowoduje geometrycznej chwiejności układu. Takie belki nazywane są belkami ciągłymi przegubowymi albo belkami Gerbera.

Przypisy

↑ Bielajew N.M., Wytrzymałość materiałów, Wyd. MON, Warszawa 1954
↑ Olszowski B., Radwańska M., Mechanika budowli, Politechnika Krakowska Kraków 2010, str. 88, 113, 282, 332

Linki zewnętrzne

Belki ciągłe statycznie niewyznaczalne - metoda trzech momentów. ikb.poznan.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-12)].
Metoda sił. iil.pwr.wroc.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-31)].
Belki Gerbera

[bcg-1] Bielajew N.M., Wytrzymałość materiałów, Wyd. MON, Warszawa 1954

[2] Olszowski B., Radwańska M., Mechanika budowli, Politechnika Krakowska Kraków 2010, str. 88, 113, 282, 332

[1]

[2]