Bernhard Gerhardt (ur. 17 grudnia 1893, zm. lipiec 1963) – niemiecki inżynier układów naprowadzania rakiet, pracownik Peenemünde; jeden z najdłużej (do 1957) przetrzymywanych przez ZSRR inżynierów niemieckich.

Bernhard Gerhardt
Data urodzenia

17 grudnia 1893

Data śmierci

lipiec 1963

Zawód, zajęcie

inżynier, konstruktor broni

Przed dołączeniem do niemieckiego programu rakietowego pracował w firmie IG Farben, w dziale chemii i gazów. W rakietnictwie zaczął udzielać się jeszcze w latach 20. XX wieku, w Dreźnie lub Berlinie. Został przeniesiony do ośrodka Peenemünde krótko po jego otwarciu. Na początku był prawdopodobnie szefem logistyki, co tłumaczyłoby jego przydomek Beschwerde Fuehrer - „szef od narzekań”. Potem został zaangażowany do rozwoju systemów kierowania rakiet V1 i V2. Posiadał najwyższe przepustki w ośrodku i co miesiąc składał przed Hitlerem sprawozdania z postępu prac w ośrodku.

Po bombardowaniu Karlshagen, 13 sierpnia 1943, w którym zginął jego najlepszy przyjaciel (Walter Thiel, dyrektor działu rozwoju silników w Peenemünde) i jego rodzina, został zaproszony przez Wernhera Von Brauna do zamieszkania w zamku Buggenhagen, gdzie mieszkał Von Braun z rodziną. Mieszkał tam do kwietnia 1945.

Gerhardt nadal pracował w Peenemünde po przejęciu go przez Armię Czerwoną. W nocy najpewniej z 22 na 23 października 1946 został zatrzymany przez sowiecką żandarmerię wojskową, która pozwoliła mu jedynie pożegnać się z rodziną. Gerhardt trafił do podmoskiewskiej Chimki, gdzie pracował w biurze konstrukcyjnym Głuszki, OKB-456. Figurował tam jako inżynier, pracownik działu konstrukcyjnego nr 61. Mimo że niemal wszystkich niemieckich inżynierów wypuszczono w 1953, Gerhardt był przetrzymywany w Związku Radzieckim do 1957. Pozwolono powrócić mu do Niemiec z powodów zdrowotnych. Gerhardt uzyskał pozwolenie na wjazd do Niemiec Zachodnich, gdzie odnalazł swoją rodzinę (która przeprowadziła się do Berlina, a potem do Itzehoe).

Bibliografia edytuj