Białka Aux/IAA
Białka Aux/IAA (ang. Auxin/Indole-3-Acetic Acid) – rodzaj białek związanych z odpowiedzią na działanie auksyny. Poprzez negatywną regulację aktywności czynników transkrypcyjnych ARF (ang. Auxin Response Factor) regulują poziom ekspresji genów zależnych od działania auksyny[1].
Geny Aux/IAA zostały po raz pierwszy zidentyfikowane w soi i grochu jako geny regulowane przez auksynę. Poziom ekspresji większości genów Aux/IAA wzrasta bardzo szybko w odpowiedzi na działanie auksyny. Zwykle wzrost poziomu ekspresji obserwowany jest w czasie nieprzekraczającym kilku minut[2]. W warunkach nieobecności auksyny, mRNA Aux/IAA obserwowane jest tylko na podstawnym, niskim poziomie. W nasionach wystawionych na stałą ekspozycję egzogennej auksyny, poziom mRNA Aux/IAA szybko wzrasta, z opóźnieniem 5–30 minutowym, i stabilizuje się po upływie 1–2 godzin. Działanie auksyną może spowodować 3–30 krotny wzrost poziomu mRNA Aux/IAA[3]. Geny Aux/IAA są charakterystyczne dla roślin i nie występują w obrębie żadnego innego królestwa organizmów[4].
Aux/IAA są przeważnie krótko żyjącymi, łatwo ulegającymi degradacji białkami występującymi w jądrze komórkowym[5][2]. Czas półtrwania białek Aux/IAA jest różny, na przykład u Arabidopsis thaliana czas półtrwania dla IAA7 wynosi 5–10 minut, a dla IAA28 – 80 minut[2].
Kanoniczne białka Aux/IAA składają się z czterech domen aminokwasowych zwanych domenami I, II, III i IV. Domeny I i II są charakterystyczne i specyficzne dla poszczególnych białek Aux/IAA, natomiast domeny III i IV są konserwowane w obrębie całej rodziny tych białek. Domena I jest bezpośrednio zaangażowana w hamowanie ekspresji genów auksyno-zależnych. Domena II wykazuje silną konserwację i decyduje o stabilności białka. Domeny III i IV umożliwiają oddziaływanie z białkami ARF oraz innymi białkami Aux/IAA. Liczba białek w obrębie rodziny Aux/IAA zmienia się w szerokim zakresie w zależności od gatunku rośliny, u której występują. Physcomitrella patens ma trzy białka Aux/IAA, Selaginella moellendorffii ma również trzy białka Aux/IAA, dla porównania A. thaliana ma 29 białek, Oryza sativa i Zea mays mają po 31 białek Aux/IAA. Liczba białek w obrębie różnych gatunków podkreśla rosnący stopień kompleksowości sygnalingu auksyny[6][7].
Przypisy edytuj
- ↑ H. Li, Y. Cheng, A. Murphy, G. Hagen i inni. Constitutive repression and activation of auxin signaling in Arabidopsis. „Plant Physiol”. 149 (3), s. 1277-88, Mar 2009. DOI: 10.1104/pp.108.129973. PMID: 19129421.
- ↑ a b c LI. Calderon-Villalobos, X. Tan, N. Zheng, M. Estelle. Auxin perception--structural insights. „Cold Spring Harb Perspect Biol”. 2 (7), s. a005546, Jul 2010. DOI: 10.1101/cshperspect.a005546. PMID: 20504967.
- ↑ AM. Middleton, JR. King, MJ. Bennett, MR. Owen. Mathematical modelling of the Aux/IAA negative feedback loop. „Bull Math Biol”. 72 (6), s. 1383-407, Aug 2010. DOI: 10.1007/s11538-009-9497-4. PMID: 20135237.
- ↑ Y. Wang, D. Deng, Y. Bian, Y. Lv i inni. Genome-wide analysis of primary auxin-responsive Aux/IAA gene family in maize (Zea mays. L.). „Mol Biol Rep”. 37 (8), s. 3991-4001, Dec 2010. DOI: 10.1007/s11033-010-0058-6. PMID: 20232157.
- ↑ M. Carli, P. Zanini. [Coexistence of intra- and extra-uterine pregnancy: a clinical case]. „Medicina (Firenze)”. 9 (4). s. 396-7. PMID: 2634223.
- ↑ M. Jain, N. Kaur, R. Garg, JK. Thakur i inni. Structure and expression analysis of early auxin-responsive Aux/IAA gene family in rice (Oryza sativa). „Funct Integr Genomics”. 6 (1), s. 47-59, Jan 2006. DOI: 10.1007/s10142-005-0005-0. PMID: 16200395.
- ↑ IA. Paponov, W. Teale, D. Lang, M. Paponov i inni. The evolution of nuclear auxin signalling. „BMC Evol Biol”. 9, s. 126, 2009. DOI: 10.1186/1471-2148-9-126. PMID: 19493348.