Bilogora

Bilogora (t. Bilo-gora, Bilo-gorje; węg. Bilo hegy) – pasmo gór niskich i wzgórz w południowej części Kotliny Panońskiej, w północnej Chorwacji (Slawonii). Należy do grupy panońskich gór wyspowych.

Krajobraz Bilogory

Bilogora rozciąga się na długości około 80 km wzdłuż południowej krawędzi doliny dolnej Drawy (Podrawia), łącząc dwa inne pasma wyspowe – Kalnik i Papuk. Szerokość pasma waha się od 45 km na krańcu północno-zachodnim przez 16–18 km pośrodku do 24 km na krańcu południowo-wschodnim. Powierzchnia gór wynosi około 1,7 tys. km² (drugie co do powierzchni pasmo górskie Chorwacji). Stoki północne są łagodne, południowe – strome. Najwyższe wzniesienia to Rajčevica (309 m n.p.m.), Koševac (302 m n.p.m.) i Bilo (294 m n.p.m.). Wzgórza są w wyższych partiach pokryte lasami, głównie dębowymi i grabowymi, a w niższych – winnicami i polami uprawnymi.

Pasmo jest zbudowane ze starych skał krystalicznych przykrytych osadami trzecio- i czwartorzędowymi. U północnego podnóża Bilogory leży pas piasków, naniesionych przez wiatry z północy. Koło miasta Đurđevac leży jedyna piaszczysta pustynia Chorwacji – Đurđevački peski. U podnóży Bilogory wydobywa się ropę naftową, gaz ziemny i lignit. Na obszarze wzgórz mają źródła rzeki Česma i Ilova – lewe dopływy Sawy.