Bob Bryan

Robert Charles Bryan (ur. 29 kwietnia 1978 w Camarillo, Kalifornia) – amerykański tenisista, mistrz szesnastu turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej (Karierowy Wielki Szlem i Niekalendarzowy Wielki Szlem) i siedmiu w grze mieszanej, czterokrotny triumfator ATP World Tour Finals w grze podwójnej, lider rankingu ATP w grze podwójnej, złoty medalista igrzysk olimpijskich z Londynu (2012) oraz brązowy medalista igrzysk olimpijskich z Pekinu (2008) w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa 2007 wraz z drużyną Stanów Zjednoczonych. Brat bliźniak Mike’a Bryana, z którym współtworzył parę deblową.

Bob Bryan

Pełne imię i nazwisko	Robert Charles Bryan
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1978 Camarillo
Wzrost	193 cm
Gra	leworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1998
Zakończenie kariery	2020
Trener	David Macpherson, Dave Marshall
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	116 (13 listopada 2000)
Australian Open	3Q (2000)
Roland Garros	1Q (2000)
Wimbledon	2R (2001)
US Open	2R (1998)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	119
Najwyżej w rankingu	1 (8 września 2003)
Australian Open	W (2006, 2007, 2009–2011, 2013)
Roland Garros	W (2003, 2013)
Wimbledon	W (2006, 2011, 2013)
US Open	W (2005, 2008, 2010, 2012, 2014)
Dorobek medalowy
Reprezentacja Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Londyn 2012 tenis ziemny (gra podwójna) brąz Pekin 2008 tenis ziemny (gra podwójna) Igrzyska panamerykańskie brąz Winnipeg 1999 gra podwójna
Strona internetowa

Życie prywatne

Robert Bryan jest synem Wayne’a i Kathy Bryanów, nauczycieli tenisa. Jego brat bliźniak, Mike Bryan, jest od niego starszy o dwie minuty. Ojciec Wayne jest prawnikiem, muzykiem, narodowym trenerem tenisowym, komentatorem i trzykrotnie został wybrany Trenerem Roku przez WTT. Angażował się w wiele działań organizacji ATP, między innymi Dni Dziecka organizowane podczas różnych turniejów. Matka Kathy, z domu Blake, to była tenisistka, która czterokrotnie występowała w wielkoszlemowym Wimbledonie i doszła do ćwierćfinału gry mieszanej w 1965 roku.

Bob Bryan lubi grać w koszykówkę. Razem z bratem założył zespół muzyczny, w którym gra na keyboardzie, a Mike na bębnach i gitarze. Organizują koncerty podczas imprez tenisowych i spotkań charytatywnych na całym świecie. Podczas US Open 2009 wydali własny album, zatytułowany Let it rip.

Dnia 13 grudnia 2010 roku poślubił w Miami prawniczkę Michelle Alvarez. 31 stycznia 2012 roku na Florydzie urodziła się ich córka, Micaela Brooke Bryan. Dziewczynka otrzymała imię na cześć swojej prababci Micaeli oraz na cześć mamy Michelle i wuja Michaela.

Kariera tenisowa

Robert Bryan, znany na światowych arenach jako Bob Bryan, rozpoczął treningi tenisowe już w wieku dwóch lat. Był tenisistą leworęcznym z jednoręcznym backhandem. Od sierpnia 1994 roku występował w turniejach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej. W 1996 roku razem z bratem Mikiem zwyciężył w wielkoszlemowym US Open w grze podwójnej chłopców. W klasyfikacjach do lat osiemnastu zajmował najwyżej 31. miejsce w singlu i 12. w deblu, miało to miejsce na zakończenie sezonu 1996.

W sierpniu 1995 roku bracia Bryanowie po raz pierwszy zagrali w seniorskim turnieju wielkoszlemowym w grze podwójnej. W pierwszej rundzie US Open ulegli 0:6, 4:6 Grantowi Connellowi i Patrickowi Galbraithowi. Pierwszy profesjonalny mecz wygrali w Atlancie, w kwietniu 1996 roku, pokonując Marka Keila i Dave’a Randalla 7:6, 7:6. W lipcu 1997 roku Amerykanin zadebiutował w zawodach ATP World Tour w grze pojedynczej. W pojedynku otwarcia w Los Angeles musiał uznać jednak wyższość rodaka Glenna Weinera i odpadł z wynikiem 4:6, 3:6. W roku 1998 otrzymał status profesjonalnego tenisisty.

W sierpniu wygrał swój pierwszy mecz w drabince głównej turnieju ATP. Stało się to w Indianapolis, a pokonał 6:1, 0:6, 6:1 rodaka Steve’a Campbella (przegrał potem z Marcelo Riosem). Odnosił sukcesy w mniejszych zawodach, challengerach i futuresach, głównie na terenie Stanów Zjednoczonych. W marcu 1999 roku Bryanowie dotarli do ćwierćfinałów dwóch ważnych turniejów, w Indian Wells i Miami, co zapewniło im awans do grona stu najlepszych deblistów świata. Pokonali tam m.in. Jonasa Bjorkmana, Patricka Raftera i Fabrice’a Santoro. Miesiąc później po raz pierwszy zagrali w finale w Orlando, pokonani przez Jima Couriera i Todda Woodbridge’a.

W czerwcu 2000 Bob Bryan osiągnął swój najlepszy indywidualny rezultat, awansując do ćwierćfinału w Queen’s Club w Londynie. Pokonał po drodze m.in. Tima Henmana, a potem Maksa Mirnego, przegrał z Pete’em Samprasem. Liczne sukcesy w challengerach zapewniły mu 113. miejsce na światowej liście singlowej ATP, według notowań z dnia 13 listopada. Nigdy potem nie był klasyfikowany wyżej w tym rankingu. We wrześniu 2000 awansował wspólnie ze swoim bratem po raz pierwszy do wielkoszlemowego ćwierćfinału, podczas US Open, pokonani przez Ricka Leacha i Ellisa Ferreirę. W lutym 2001 w Memphis Bryanowie po raz pierwszy zakończyli zawody jako niepokonani. Zapewniło im to awans do czołowej pięćdziesiątki deblowej klasyfikacji ATP. Latem wygrali również w Queen’s Clubie i znaleźli się w półfinale Wimbledonu, pokonując w trzecim meczu Björkmana i Woodbridge’a. W tym sezonie zdobyli jeszcze mistrzostwa w Newport i Los Angeles, doszli ponadto do finału w Waszyngtonie. Zostali siódmym deblem świata na koniec sezonu i pierwszym rodzeństwem, które wspólnie wygrało cztery turnieje w jednym roku (dotychczasowymi rekordzistami byli bracia Gullicksonowie, którzy w latach 1978 i 1982 wygrywali po trzy imprezy).

Rok 2002 Bryanowie rozpoczęli od finału w Adelaide i ćwierćfinału Australian Open. Tydzień po tygodniu zwyciężali w Acapulco i Scottsdale, eliminując między innymi najlepszych wówczas na świecie Donalda Johnsona i Jareda Palmera. Latem triumfowali w Newport, a potem w zawodach z serii Masters Series w Toronto po finale z najwyżej rozstawionymi Markiem Knowlesem i Danielem Nestorem. Zagrali w półfinale Wimbledonu i US Open, wieńcząc sezon triumfem w Bazylei. Zostali sklasyfikowani w gronie dziesięciu najlepszych deblistów globu. Bob Bryan wystąpił też w finale gry mieszanej US Open (pierwszy wielkoszlemowy finał w karierze) w parze z Katariną Srebotnik. Pokonali ich Mike Bryan i jego partnerka Lisa Raymond.

W kwietniu 2003 roku bliźniacy wywalczyli kolejny tytuł, w Barcelonie. W czerwcu po raz pierwszy został wielkoszlemowym mistrzem w grze podwójnej, a puchar przywiózł z paryskiego French Open. W finale Amerykanie w dwóch setach pokonali Paula Haarhuisa i Jewgienija Kafelnikowa. Dzięki temu sukcesowi Bryan awansował na trzecie miejsce w deblowym rankingu ATP. Finał US Open przegrał w deblu z Bjorkmanem i Woodbridge’em, natomiast u boku Katariny Srebotnik zdobył swoje pierwsze mistrzostwo mikstowe. Wynik z Nowego Jorku sprawił, że Bryanowie zostali nowymi liderami klasyfikacji ATP w grze podwójnej, według notowań z 8 września 2003 roku. Zastąpili na tym miejscu Maksa Mirnego, ale po sześciu tygodniach ponownie musieli oddać prowadzenie Białorusinowi.

W styczniu 2004 jako najwyżej rozstawieni Bryanowie awansowali do finału Australian Open, pokonani przez Michaela Llodrę i Fabrice’a Santoro. Od 2 lutego do 6 czerwca byli najlepszymi deblistami świata według rankingów, stracili tę pozycję po French Open na rzecz Jonasa Björkmana. W listopadzie wygrali Masters Cup, rozgrywane w Houston. W finale ich przeciwnikami byli Wayne Black i Kevin Ullyett. Amerykanin dodatkowo obronił mikstowy tytuł na US Open, tym razem jego partnerką była Wiera Zwonariowa.

W roku 2005 Bryanowie wygrali po raz trzeci z rzędu przynajmniej pięć trofeów w jednym sezonie. Zdobyli swoje drugie mistrzostwo w wielkoszlemowym US Open, ale zagrali w finałach wszystkich czterech takich turniejów (jako drugi debel w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat, wcześniej w 1999 dokonali tego Mahesh Bhupathi i Leander Paes). Powrócili na pierwsze miejsce w światowych notowaniach. W Waszyngtonie odnieśli swój trzysetny wspólnie wygrany mecz. Ponadto zagrali w półfinałach Masters Cup, do których zakwalifikowali się po raz trzeci z rzędu. Jednocześnie Bob Bryan zrezygnował z profesjonalnych występów w grze pojedynczej na rzecz kariery deblowej. W 2006 bracia zdobyli Karierowego Wielkiego Szlema, triumfując po raz pierwszy na kortach Wimbledonu po finale z Fabrice’em Santoro i Nenadem Zimonjiciem. W swoim trzecim z rzędu finale Australian Open zdobyli pierwszy tytuł w Melbourne. Jako trzecia para w historii ery open wystąpili w siedmiu finałach wielkoszlemowych z rzędu (poprzednio tego dokonali Todd Woodbridge i Mark Woodforde). Bryan zwyciężył w grze mieszanej w US Open. Partnerowała mu Martina Navratilova i był to ostatni mecz w jej wieloletniej karierze. Ponadto został mikstowym wicemistrzem Wimbledonu u boku Venus Williams.

W 2007 Amerykanie obronili tytuł z Australian Open i przegrali finał Wimbledonu. Zakończyli sezon na pierwszym miejscu po raz czwarty w ciągu pięciu lat (nikt wcześniej nie osiągnął takiego rezultatu). Wywalczyli prawo gry w Masters Cup, jednak zrezygnowali z występu z powodu kontuzji łokcia Mike’a. W listopadzie weszli w skład amerykańskiej drużyny, która zdobyła Puchar Davisa. W roku 2008 bliźniacy zostali wyprzedzeni w klasyfikacji rankingowej przez Daniela Nestora i Nenada Zimonjicia. Przegrali z nimi finałowy mecz Masters Cup, którego zwycięzcy mieli zostać liderami rankingu na koniec sezonu. Ponadto wywalczyli brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Pekinie; przegrali z późniejszymi mistrzami olimpijskimi, Rogerem Federerem i Stanislasem Wawrinką. Zdobyli szósty tytuł wielkoszlemowy, triumfując w US Open. Bracia spotkali się również w mikstowym finale Wimbledonu, gdzie Bob w parze z Samanthą Stosur okazali się lepsi od Mike’a i Katariny Srebotnik. Bryan wygrał też Roland Garros razem z Wiktoryją Azaranką.

W sezonie 2009 Bryanowie odnieśli mistrzostwo Australian Open, finał Wimbledonu i półfinał French Open. Zostali najlepszym deblem w historii amerykańskich rozgrywek o Puchar Davisa, zapisując na swoim koncie najwięcej zwycięstw w historii. Powrócili na pierwsze miejsce rankingu deblowego na koniec sezonu dzięki triumfowi w World Tour Finals. Po raz piąty w karierze okazali się najlepszymi graczami w grze podwójnej na koniec roku, czym wyrównali rekord Woodbridge’a i Woodforde’a, a rok później zostali samodzielnymi liderami w tej statystyce. W 2010 zwyciężyli we wszystkich finałach, w jakich wystąpili, w tym w Australian Open (czwarty triumf w Melbourne). W lutym zostali pierwszą drużyną w erze open, która wygrała sześćset profesjonalnych meczów. We wrześniu po raz trzeci zostali mistrzami US Open. Amerykanin dodatkowo wywalczył tytuł w Nowym Jorku w grze mieszanej razem z Liezel Huber i jako pierwszy mężczyzna od czasów Kevina Currena (1982) wygrał dwie konkurencje na Flushing Meadows.

W styczniu 2011 roku wywalczyli dziesiąte mistrzostwo wielkoszlemowe, w Australian Open i jedenaste w Wimbledonie. Pod koniec roku wyprzedzili Johna McEnroe’a na pozycji lidera klasyfikacji ilości tygodni spędzonych na pierwszym miejscu światowych list deblowych – ich rodak był numerem jeden przez 269 tygodni.

W sezonie 2012 Bryanowie zostali finalistami turnieju Australian Open, w finale którego przegrali z Leanderem Paesem oraz Radkiem Štěpánkiem. Podczas French Open również doszli do finału, w którym przegrali z Maksem Mirnym i Danielem Nestorem. Na Wimbledonie dotarli do półfinału, w którym przegrali z triumfatorami, Jonathanem Marrayem i Frederikiem Nielsenem. W turnieju rangi ATP World Tour 250 w Londynie także osiągnęli finał, w którym przegrali z Mirnym i Nestorem. Razem z bratem zdobyli złoty medal igrzysk olimpijskich z Londynu (2012) w grze podwójnej. W meczu finałowym pokonali debel Michaël Llodra-Jo-Wilfried Tsonga wynikiem 6:4, 7:6(2). Oprócz tego zwyciężyli jeszcze w Sydney, Monte Carlo, Nicei i Toronto. We wrześniu Bob Bryan wywalczył dwunasty tytuł wielkoszlemowy, na US Open, po zwycięstwie w finale 6:3, 6:4 nad Leanderem Paesem i Radkiem Štěpánkiem.

Rok 2013 Amerykanin zaczął, wspólnie z bratem, od zwycięstwa w Sydney, w ramach przygotowań do Australian Open. W Melbourne bliźniacy wygrali po raz trzynasty w imprezie wielkoszlemowej, wyprzedzając w ilości tytułów w zawodach tej rangi Australijczyków Johna Newcombe’a i Tony’ego Roche’a, którzy triumfowali w zmaganiach wielkoszlemowych dwanaście razy. W połowie marca Amerykanin, wraz ze swoim bratem, odniósł sukces wygrywając po raz pierwszy w karierze zawody w Indian Wells. W finale para z USA pokonała Treata Hueya i Jerzego Janowicza. W Monte Carlo, kolejnym turnieju rangi ATP World Tour Masters 1000, bracia osiągnęli finał, ulegając w nim parze Julien Benneteau–Nenad Zimonjić. Kolejne dwa tytuły o randze ATP World Tour Masters 1000 Bryanowie wywalczyli w Madrycie i Rzymie. Na początku czerwca, po dziesięciu latach, bliźniacy odnieśli zwycięstwo w Rolandzie Garrosie. Do finału awansowali bez straty seta, a w spotkaniu o tytuł pokonali 6:4, 4:6, 7:6(4) Michaëla Llodrę i Nicolasa Mahuta. Dziewięćdziesiąty tytuł w karierze Bob Bryan wywalczył w Londynie (Queen’s). Wspólnie ze swoim bratem wygrał w decydującym pojedynku z Alexanderem Peyą i Bruno Soaresem. Następnie po raz trzeci w karierze triumfowali na kortach Wimbledonu, pokonując w meczu mistrzowskim parę Ivan Dodig–Marcelo Melo wynikiem 3:6, 6:3, 6:4, 6:4. Podczas US Open Series bracia Bryanowie byli najlepsi w Cincinnati. Na początku listopada bliźniacy odnieśli zwycięstwo w halowym turnieju w Paryżu.

Pierwszy finał braci w sezonie 2014 nastąpił podczas zawodów w Memphis, gdzie przegrali z Erikiem Butoracem i Ravenem Klaasenem 4:6, 4:6. Następnie triumfowali w Delray Beach 6:2, 6:3 z Františkiem Čermákiem i Michaiłem Jełginem. Od początku marca przez kolejne sześć tygodni Amerykanie odnosili same zwycięstwa w turniejach ATP World Tour. W Indian Wells wygrali w finale 6:4, 6:3 z Alexandrem Peyą i Bruno Soaresem. W Miami pokonali 7:6(8), 6:4 Juana Sebastiána Cabala i Roberta Faraha w meczu mistrzowskim. W Houston w spotkaniu finałowym okazali się lepsi od Davida Marrero i Fernando Verdasco, z którymi zwyciężyli 4:6, 6:4, 11–9. W zawodach na korcie ziemnym w Monte Carlo wygrali w finale z Ivanem Dodigiem i Marcelo Melo 6:3, 3:6, 10–8. W Madrycie bracia osiągnęli finał, w którym przegrali z Danielem Nestorem i Nenadem Zimonjiciem 4:6, 2:6. Na Wimbledonie Amerykanie przegrali w finale 7:6(5), 6:7(3), 6:4, 3:6, 7:5 z parą Vasek Pospisil–Jack Sock. Zrewanżowali się w Cincinnati, pokonując przeciwników 6:3, 6:2. Kolejny triumf osiągnęli w US Open, triumfując 6:3, 6:4 nad Marcelem Granollersem Markiem Lópezem. W Szanghaju bracia wygrali 6:3, 7:6(3) z Julienem Benneteau i Édouardem Rogerem-Vasselinem, natomiast w Paryżu pokonali 7:6(5), 5:7, 10-6 Marcina Matkowskiego i Jürgena Melzera. Pod koniec sezonu wygrali turniej ATP World Tour Finals w Londynie, w meczu mistrzowskim pokonując Ivana Dodiga i Marcelo Melo 6:7(5), 6:2, 10-7.

Pierwsze turniejowe zwycięstwo Bryanów w sezonie 2015 nastąpiło w Delray Beach, gdzie pokonali Ravena Klaasena oraz Leandera Paesa 6:3, 3:6, 10-6. Następnie obronili tytuł w Miami dzięki wygranej 6:3, 1:6, 10-8 z Vaskiem Pospisilem i Jackiem Sockiem. Kolejny wygrany finał zanotowali w Monte Carlo, pokonując w nim 7:6(3), 6:1 Włochów Simone Bolelliego i Fabia Fogniniego. Na French Open para awansowała do finału, w którym musiała uznać wyższość Dodiga i Melo – Amerykanie przegrali 7:6(5), 6:7(5), 5:7. Kolejne zwycięstwa Amerykanie osiągnęli w Stanach Zjednoczonych – w Atlancie pokonali Colina Fleminga i Gilles’a Müllera 4:6, 7:6(2), 10-4, zaś w Waszyngtonie wygrali 6:4, 6:2 z Ivanem Dodigiem oraz Marcelo Melo. Szóste zwycięstwo w tym sezonie zanotowali w Montrealu, gdzie pokonali parę Daniel Nestor–Édouard Roger-Vasselin 7:6(5), 3:6, 10–6.

W sezonie 2016 pierwszy wspólny finał braci Bryanów miał miejsce w drugiej połowie lutego podczas zawodów w Delray Beach, lecz ulegli Oliverowi Marachowi oraz Fabrice Martinowi, nie broniąc tytułu wywalczonego w poprzedniej edycji. Kolejne turnieje w Indian Wells i Miami zakończyli odpowiednio na ćwierćfinale i półfinale. W kwietniu duet ten wygrał dwa turnieje rozgrywane w Houston i Barcelonie, a w międzyczasie odpadli w 1/8 finału w Monako. Ostatni finał w sezonie osiągnęli podczas French Open ponosząc porażkę z Feliciano Lópezez i Markiem Lópezem.

W 2020 roku bracia Bryan ogłosili zakończenie kariery zawodowej.

Finały w turniejach ATP Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra mieszana (7–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	6 września 2002	US Open, Nowy Jork	Twarda	Katarina Srebotnik	Lisa Raymond Mike Bryan	6:7(9), 6:7(1)
Zwycięzca	1.	7 września 2003	US Open, Nowy Jork	Twarda	Katarina Srebotnik	Lina Krasnorucka Daniel Nestor	5:7, 7:5, 10–5
Zwycięzca	2.	11 września 2004	US Open, Nowy Jork	Twarda	Wiera Zwonariowa	Alicia Molik Todd Woodbridge	6:3, 6:4
Finalista	2.	9 lipca 2006	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Venus Williams	Wiera Zwonariowa Andy Ram	3:6, 2:6
Zwycięzca	3.	9 września 2006	US Open, Nowy Jork	Twarda	Martina Navrátilová	Květa Peschke Martin Damm	6:2, 6:3
Zwycięzca	4.	7 czerwca 2008	French Open, Paryż	Ceglana	Wiktoryja Azaranka	Katarina Srebotnik Nenad Zimonjić	6:2, 6:3
Zwycięzca	5.	6 lipca 2008	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Samantha Stosur	Katarina Srebotnik Mike Bryan	7:5, 6:4
Zwycięzca	6.	7 czerwca 2009	French Open, Paryż	Ceglana	Liezel Huber	Vania King Marcelo Melo	5:7, 7:6(4), 10–7
Zwycięzca	7.	11 września 2010	US Open, Nowy Jork	Twarda	Liezel Huber	Květa Peschke Aisam-ul-Haq Qureshi	6:4, 6:4

Gra podwójna (119–59)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	25 kwietnia 1999	Orlando	Ceglana	Mike Bryan	Jim Courier Todd Woodbridge	6:7(4), 4:6
Zwycięzca	1.	25 lutego 2001	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Alex O’Brien Jonathan Stark	6:3, 7:6(3)
Zwycięzca	2.	17 czerwca 2001	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Eric Taino David Wheaton	6:3, 3:6, 6:1
Zwycięzca	3.	15 lipca 2001	Newport	Trawiasta	Mike Bryan	André Sá Glenn Weiner	6:3, 7:5
Zwycięzca	4.	29 lipca 2001	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Jan-Michael Gambill Andy Roddick	7:5, 7:6(6)
Finalista	2.	19 sierpnia 2001	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Martin Damm David Prinosil	6:7(5), 3:6
Finalista	3.	6 stycznia 2002	Adelaide	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	5:7, 2:6
Finalista	4.	24 lutego 2002	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Brian MacPhie Nenad Zimonjić	3:6, 6:3, 4–10
Zwycięzca	5.	3 marca 2002	Acapulco	Ceglana	Mike Bryan	Martin Damm David Rikl	6:1, 3:6, 10–2
Zwycięzca	6.	10 marca 2002	Scottsdale	Twarda	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	7:5, 7:6(6)
Zwycięzca	7.	14 lipca 2002	Newport	Trawiasta	Mike Bryan	Jürgen Melzer Alexander Popp	7:5, 6:3
Zwycięzca	8.	4 sierpnia 2002	Toronto	Twarda	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	4:6, 7:6(1), 6:3
Finalista	5.	18 sierpnia 2002	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	6:3, 3:6, 5:7
Zwycięzca	9.	27 października 2002	Bazylea	Dywanowa (hala)	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	7:6(1), 7:5
Finalista	6.	23 lutego 2003	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	2:6, 6:7(3)
Finalista	7.	16 marca 2003	Indian Wells	Twarda	Mike Bryan	Wayne Ferreira Jewgienij Kafielnikow	6:3, 5:7, 4:6
Zwycięzca	10.	27 kwietnia 2003	Barcelona	Ceglana	Mike Bryan	Chris Haggard Robbie Koenig	6:4, 6:3
Zwycięzca	11.	7 czerwca 2003	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Paul Haarhuis Jewgienij Kafielnikow	7:6(3), 6:3
Zwycięzca	12.	22 czerwca 2003	Nottingham	Ceglana	Mike Bryan	Joshua Eagle Jared Palmer	7:6(3), 4:6, 7:6(4)
Zwycięzca	13.	17 sierpnia 2003	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Wayne Arthurs Paul Hanley	7:5, 7:6(5)
Finalista	8.	7 września 2003	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Jonas Björkman Todd Woodbridge	7:5, 0:6, 5:7
Zwycięzca	14.	16 listopada 2003	Houston	Twarda	Mike Bryan	Michaël Llodra Fabrice Santoro	6:7(6), 6:3, 3:6, 7:6(3), 6:4
Zwycięzca	15.	11 stycznia 2004	Adelaide	Twarda	Mike Bryan	Arnaud Clément Michaël Llodra	7:5, 6:3
Finalista	9.	18 stycznia 2004	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Jonas Björkman Todd Woodbridge	6:7(3), 5:7
Finalista	10.	31 stycznia 2004	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Michaël Llodra Fabrice Santoro	6:7(4), 3:6
Zwycięzca	16.	22 lutego 2004	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Jeff Coetzee Chris Haggard	6:3, 6:4
Zwycięzca	17.	7 marca 2004	Acapulco	Ceglana	Mike Bryan	Juan Ignacio Chela Nicolás Massú	6:2, 6:3
Finalista	11.	16 maja 2004	Hamburg	Ceglana	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	4:6, 2:6
Zwycięzca	18.	13 czerwca 2004	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	6:4, 6:4
Zwycięzca	19.	19 lipca 2004	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Wayne Arthurs Paul Hanley	6:3, 7:6(6)
Finalista	12.	24 października 2004	Madryt	Twarda (hala)	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	3:6, 4:6
Zwycięzca	20.	31 października 2004	Bazylea	Dywanowa (hala)	Mike Bryan	Lucas Arnold Ker Mariano Hood	7:6(9), 6:2
Zwycięzca	21.	14 listopada 2004	Houston	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	4:6, 7:5, 6:4, 6:2
Finalista	13.	29 stycznia 2005	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	4:6, 4:6
Finalista	14.	20 lutego 2005	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Simon Aspelin Todd Perry	4:6, 4:6
Zwycięzca	22.	27 lutego 2005	Scottsdale	Twarda	Mike Bryan	Wayne Arthurs Paul Hanley	7:5, 6:4
Finalista	15.	17 kwietnia 2005	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Leander Paes Nenad Zimonjić	walkower
Finalista	16.	8 maja 2005	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Michaël Llodra Fabrice Santoro	4:6, 2:6
Finalista	17.	5 czerwca 2005	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	6:2, 1:6, 4:6
Zwycięzca	23.	12 czerwca 2005	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	7:6(9), 7:6(4)
Finalista	18.	2 lipca 2005	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Stephen Huss Wesley Moodie	6:7(4), 3:6, 7:6(2), 3:6
Zwycięzca	24.	7 sierpnia 2005	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	6:4, 6:2
Zwycięzca	25.	11 września 2005	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	6:1, 6:4
Zwycięzca	26.	6 listopada 2005	Paryż	Dywanowa (hala)	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	6:4, 6:7(3), 6:4
Zwycięzca	27.	29 stycznia 2006	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Martin Damm Leander Paes	4:6, 6:3, 6:4
Zwycięzca	28.	5 marca 2006	Las Vegas	Twarda	Mike Bryan	Jaroslav Levinský Robert Lindstedt	6:3, 6:2
Finalista	19.	19 marca 2006	Indian Wells	Twarda	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	4:6, 4:6
Finalista	20.	2 kwietnia 2006	Miami	Twarda	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	4:6, 4:6
Finalista	21.	11 czerwca 2006	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	7:6(5), 4:6, 5:7
Zwycięzca	29.	9 lipca 2006	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Fabrice Santoro Nenad Zimonjić	6:3, 4:6, 6:4, 6:2
Zwycięzca	30.	30 lipca 2006	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Eric Butorac Jamie Murray	6:2, 6:4
Zwycięzca	31.	6 sierpnia 2006	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Paul Hanley Kevin Ullyett	6:3, 5:7, 10–3
Zwycięzca	32.	13 sierpnia 2006	Toronto	Twarda	Mike Bryan	Paul Hanley Kevin Ullyett	6:3, 7:5
Finalista	22.	20 sierpnia 2006	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	6:3, 3:6, 7–10
Zwycięzca	33.	22 października 2006	Madryt	Twarda (hala)	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	7:5, 6:4
Zwycięzca	34.	28 stycznia 2007	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	7:5, 7:5
Zwycięzca	35.	4 marca 2007	Las Vegas	Twarda	Mike Bryan	Jonatan Erlich Andy Ram	7:6(2), 6:2
Zwycięzca	36.	1 kwietnia 2007	Miami	Twarda	Mike Bryan	Martin Damm Leander Paes	6:7(7), 6:3, 10–7
Zwycięzca	37.	15 kwietnia 2007	Houston	Ceglana	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	7:6(3), 6:4
Zwycięzca	38.	22 kwietnia 2007	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Julien Benneteau Richard Gasquet	6:2, 6:1
Finalista	23.	13 maja 2007	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Fabrice Santoro Nenad Zimonjić	4:6, 7:6(4), 7–10
Zwycięzca	39.	20 maja 2007	Hamburg	Ceglana	Mike Bryan	Paul Hanley Kevin Ullyett	6:3, 6:4
Finalista	24.	17 czerwca 2007	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	6:7(4), 5:7
Finalista	25.	7 lipca 2007	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Arnaud Clément Michaël Llodra	7:6(5), 3:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca	40.	22 lipca 2007	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Scott Lipsky David Martin	7:6(5), 6:2
Zwycięzca	41.	5 sierpnia 2007	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Jonatan Erlich Andy Ram	7:6(5), 3:6, 10–7
Finalista	26.	19 sierpnia 2007	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Jonatan Erlich Andy Ram	6:4, 3:6, 11–13
Zwycięzca	42.	21 października 2007	Madryt	Twarda (hala)	Mike Bryan	Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski	6:3, 7:6(4)
Zwycięzca	43.	28 października 2007	Bazylea	Twarda (hala)	Mike Bryan	James Blake Mark Knowles	6:1, 6:1
Zwycięzca	44.	4 listopada 2007	Paryż	Twarda (hala)	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:3, 7:6(4)
Finalista	27.	13 stycznia 2008	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Richard Gasquet Jo-Wilfried Tsonga	6:4, 4:6, 9–11
Finalista	28.	17 lutego 2008	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Maks Mirny Jamie Murray	4:6, 6:3, 6–10
Finalista	29.	24 lutego 2008	San Jose	Twarda (hala)	Mike Bryan	Scott Lipsky David Martin	6:7(4), 5:7
Finalista	30.	9 marca 2008	Las Vegas	Twarda	Mike Bryan	Julien Benneteau Michaël Llodra	4:6, 6:4, 8–10
Zwycięzca	45.	6 kwietnia 2008	Miami	Twarda	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Mark Knowles	6:2, 6:2
Zwycięzca	46.	4 maja 2008	Barcelona	Ceglana	Mike Bryan	Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski	6:3, 6:2
Zwycięzca	47.	11 maja 2008	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	3:6, 6:4, 10–8
Finalista	31.	18 maja 2008	Hamburg	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	4:6, 7:5, 8–10
Finalista	32.	27 lipca 2008	Toronto	Twarda	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	2:6, 6:4, 6–10
Zwycięzca	48.	3 sierpnia 2008	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Jonatan Erlich Andy Ram	4:6, 7:6(2), 10–7
Zwycięzca	49.	7 września 2008	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Lukáš Dlouhý Leander Paes	7:6(5), 7:6(10)
Finalista	33.	16 listopada 2008	Szanghaj	Twarda (hala)	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:7(3), 2:6
Zwycięzca	50.	18 stycznia 2009	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:1, 7:6(3)
Zwycięzca	51.	31 stycznia 2009	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Mark Knowles	2:6, 7:5, 6:0
Zwycięzca	52.	1 marca 2009	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Marcelo Melo André Sá	6:4, 6:4
Zwycięzca	53.	12 kwietnia 2009	Houston	Ceglana	Mike Bryan	Jesse Levine Ryan Sweeting	6:1, 6:2
Finalista	34.	19 kwietnia 2009	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	4:6, 1:6
Finalista	35.	3 maja 2009	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:7(5), 3:6
Finalista	36.	5 lipca 2009	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:7(7), 7:6(3), 6:7(3), 3:6
Zwycięzca	54.	2 sierpnia 2009	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Benjamin Becker Frank Moser	6:4, 7:6(2)
Finalista	37.	23 sierpnia 2009	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:3, 6:7(2), 13–15
Zwycięzca	55.	11 października 2009	Pekin	Twarda	Mike Bryan	Mark Knowles Andy Roddick	6:4, 6:2
Finalista	38.	8 listopada 2009	Bazylea	Twarda (hala)	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	2:6, 3:6
Zwycięzca	56.	29 listopada 2009	Londyn	Twarda (hala)	Mike Bryan	Maks Mirny Andy Ram	7:6(5), 6:3
Zwycięzca	57.	31 stycznia 2010	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:3, 6:7(5), 6:3
Zwycięzca	58.	28 lutego 2010	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Philipp Marx Igor Zelenay	6:3, 7:6(3)
Zwycięzca	59.	11 kwietnia 2010	Houston	Ceglana	Mike Bryan	Stephen Huss Wesley Moodie	6:3, 7:5
Zwycięzca	60.	2 maja 2010	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	John Isner Sam Querrey	6:2, 6:3
Zwycięzca	61.	16 maja 2010	Madryt	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:3, 6:4
Zwycięzca	62.	1 sierpnia 2010	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Eric Butorac Jean-Julien Rojer	6:7(6), 6:2, 10–7
Zwycięzca	63.	15 sierpnia 2010	Toronto	Twarda	Mike Bryan	Julien Benneteau Michaël Llodra	7:5, 6:3
Zwycięzca	64.	22 sierpnia 2010	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Maks Mirny	6:3, 6:4
Zwycięzca	65.	11 września 2010	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Rohan Bopanna Aisam-ul-Haq Qureshi	7:6(5), 7:6(4)
Zwycięzca	66.	10 października 2010	Pekin	Twarda	Mike Bryan	Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski	6:1, 7:6(5)
Zwycięzca	67.	7 listopada 2010	Bazylea	Twarda (hala)	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:3, 3:6, 10–3
Finalista	39.	15 stycznia 2011	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Lukáš Dlouhý Paul Hanley	7:6(6), 3:6, 5–10
Zwycięzca	68.	30 stycznia 2011	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Leander Paes	6:3, 6:4
Zwycięzca	69.	10 kwietnia 2011	Houston	Ceglana	Mike Bryan	John Isner Sam Querrey	6:7(4), 6:2, 10–5
Zwycięzca	70.	17 kwietnia 2011	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Juan Ignacio Chela Bruno Soares	6:3, 6:2
Finalista	40.	24 kwietnia 2011	Barcelona	Ceglana	Mike Bryan	Santiago González Scott Lipsky	7:5, 2:6, 10–12
Zwycięzca	71.	8 maja 2011	Madryt	Ceglana	Mike Bryan	Michaël Llodra Nenad Zimonjić	6:3, 6:3
Zwycięzca	72.	12 czerwca 2011	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Leander Paes	6:7(2), 7:6(4), 10–6
Zwycięzca	73.	2 lipca 2011	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Robert Lindstedt Horia Tecău	6:3, 6:4, 7:6(2)
Finalista	41.	14 sierpnia 2011	Montreal	Twarda	Mike Bryan	Michaël Llodra Nenad Zimonjić	4:6, 7:6(5), 5–10
Zwycięzca	74.	30 października 2011	Wiedeń	Twarda (hala)	Mike Bryan	Maks Mirny Daniel Nestor	7:6(10), 6:3
Zwycięzca	75.	6 listopada 2011	Walencja	Twarda (hala)	Mike Bryan	Eric Butorac Jean-Julien Rojer	6:4, 7:6(9)
Zwycięzca	76.	14 stycznia 2012	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Matthew Ebden Jarkko Nieminen	6:1, 6:4
Finalista	42.	29 stycznia 2012	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Leander Paes Radek Štěpánek	6:7(1), 2:6
Zwycięzca	77.	22 kwietnia 2012	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Maks Mirny Daniel Nestor	6:2, 6:3
Zwycięzca	78.	26 maja 2012	Nicea	Ceglana	Mike Bryan	Oliver Marach Filip Polášek	7:6(5), 6:3
Finalista	43.	9 czerwca 2012	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Maks Mirny Daniel Nestor	4:6, 4:6
Finalista	44.	17 czerwca 2012	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Maks Mirny Daniel Nestor	3:6, 4:6
Zwycięzca	79.	4 sierpnia 2012	Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Michaël Llodra Jo-Wilfried Tsonga	6:4, 7:6(2)
Zwycięzca	80.	12 sierpnia 2012	Toronto	Twarda	Mike Bryan	Marcel Granollers Marc López	6:1, 4:6, 12–10
Zwycięzca	81.	7 września 2012	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Leander Paes Radek Štěpánek	6:3, 6:4
Zwycięzca	82.	7 października 2012	Pekin	Twarda	Mike Bryan	Carlos Berlocq Denis Istomin	6:3, 6:2
Zwycięzca	83.	12 stycznia 2013	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Maks Mirny Horia Tecău	6:4, 6:4
Zwycięzca	84.	26 stycznia 2013	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Robin Haase Igor Sijsling	6:3, 6:4
Zwycięzca	85.	24 lutego 2013	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	James Blake Jack Sock	6:1, 6:2
Zwycięzca	86.	17 marca 2013	Indian Wells	Twarda	Mike Bryan	Treat Huey Jerzy Janowicz	6:3, 3:6, 10–6
Finalista	45.	14 kwietnia 2013	Houston	Ceglana	Mike Bryan	Jamie Murray John Peers	6:1, 6:7(3), 10–12
Finalista	46.	21 kwietnia 2013	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Julien Benneteau Nenad Zimonjić	6:4, 6:7(4), 12–14
Zwycięzca	87.	12 maja 2013	Madryt	Ceglana	Mike Bryan	Alexander Peya Bruno Soares	6:2, 6:3
Zwycięzca	88.	19 maja 2013	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Rohan Bopanna	6:2, 6:3
Zwycięzca	89.	9 czerwca 2013	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Michaël Llodra Nicolas Mahut	6:4, 4:6, 7:6(4)
Zwycięzca	90.	16 czerwca 2013	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Alexander Peya Bruno Soares	4:6, 7:5, 10–3
Zwycięzca	91.	6 lipca 2013	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Ivan Dodig Marcelo Melo	3:6, 6:3, 6:4, 6:4
Zwycięzca	92.	18 sierpnia 2013	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Marcel Granollers Marc López	6:4, 4:6, 10–4
Finalista	47.	27 października 2013	Walencja	Twarda (hala)	Mike Bryan	Alexander Peya Bruno Soares	6:7(3), 7:6(1), 11–13
Zwycięzca	93.	3 listopada 2013	Paryż	Twarda (hala)	Mike Bryan	Alexander Peya Bruno Soares	6:3, 6:3
Finalista	48.	11 listopada 2013	Londyn	Twarda (hala)	Mike Bryan	David Marrero Fernando Verdasco	5:7, 7:6(3), 7–10
Finalista	49.	16 lutego 2014	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Eric Butorac Raven Klaasen	4:6, 4:6
Zwycięzca	94.	23 lutego 2014	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	František Čermák Michaił Jełgin	6:2, 6:3
Zwycięzca	95.	16 marca 2014	Indian Wells	Twarda	Mike Bryan	Alexander Peya Bruno Soares	6:4, 6:3
Zwycięzca	96.	30 marca 2014	Miami	Twarda	Mike Bryan	Juan Sebastián Cabal Robert Farah	7:6(8), 6:4
Zwycięzca	97.	13 kwietnia 2014	Houston	Ceglana	Mike Bryan	David Marrero Fernando Verdasco	4:6, 6:4, 11–9
Zwycięzca	98.	20 kwietnia 2014	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Ivan Dodig Marcelo Melo	6:3, 3:6, 10–8
Finalista	50.	11 maja 2014	Madryt	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	4:6, 2:6
Finalista	51.	5 lipca 2014	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Vasek Pospisil Jack Sock	6:7(5), 7:6(3), 4:6, 6:3, 5:7
Zwycięzca	99.	17 sierpnia 2014	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Vasek Pospisil Jack Sock	6:3, 6:2
Zwycięzca	100.	7 września 2014	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Marcel Granollers Marc López	6:3, 6:4
Zwycięzca	101.	12 października 2014	Szanghaj	Twarda	Mike Bryan	Julien Benneteau Édouard Roger-Vasselin	6:3, 7:6(3)
Zwycięzca	102.	2 listopada 2014	Paryż	Twarda (hala)	Mike Bryan	Marcin Matkowski Jürgen Melzer	7:6(5), 5:7, 10–6
Zwycięzca	103.	16 listopada 2014	Londyn	Twarda (hala)	Mike Bryan	Ivan Dodig Marcelo Melo	6:7(5), 6:2, 10–7
Zwycięzca	104.	22 lutego 2015	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Raven Klaasen Leander Paes	6:3, 3:6, 10–6
Zwycięzca	105.	5 kwietnia 2015	Miami	Twarda	Mike Bryan	Vasek Pospisil Jack Sock	6:3, 1:6, 10–8
Zwycięzca	106.	19 kwietnia 2015	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Simone Bolelli Fabio Fognini	7:6(3), 6:1
Finalista	52.	6 czerwca 2015	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Ivan Dodig Marcelo Melo	7:6(5), 6:7(5), 5:7
Zwycięzca	107.	2 sierpnia 2015	Atlanta	Twarda	Mike Bryan	Colin Fleming Gilles Müller	4:6, 7:6(2), 10–4
Zwycięzca	108.	9 sierpnia 2015	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Ivan Dodig Marcelo Melo	6:4, 6:2
Zwycięzca	109.	16 sierpnia 2015	Montreal	Twarda	Mike Bryan	Daniel Nestor Édouard Roger-Vasselin	7:6(5), 3:6, 10–6
Finalista	53.	21 lutego 2016	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Oliver Marach Fabrice Martin	6:3, 6:7(7), 11–13
Zwycięzca	110.	10 kwietnia 2016	Houston	Ceglana	Mike Bryan	Víctor Estrella Santiago González	4:6, 6:3, 10–8
Zwycięzca	111.	24 kwietnia 2016	Barcelona	Ceglana	Mike Bryan	Pablo Cuevas Marcel Granollers	7:5, 7:5
Zwycięzca	112.	15 maja 2016	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Vasek Pospisil Jack Sock	2:6, 6:3, 10–7
Finalista	54.	4 czerwca 2016	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Feliciano López Marc López	4:6, 7:6(6), 3:6
Finalista	55.	28 stycznia 2017	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Henri Kontinen John Peers	5:7, 5:7
Zwycięzca	113.	1 lipca 2017	Eastbourne	Trawiasta	Mike Bryan	Rohan Bopanna André Sá	6:7(4), 6:4, 10–3
Zwycięzca	114.	30 lipca 2017	Atlanta	Twarda	Mike Bryan	Wesley Koolhof Artem Sitak	6:3, 6:4
Finalista	56.	3 marca 2018	Acapulco	Twarda	Mike Bryan	Jamie Murray Bruno Soares	6:7(4), 5:7
Finalista	57.	17 marca 2018	Indian Wells	Twarda	Mike Bryan	John Isner Jack Sock	6:7(4), 6:7(2)
Zwycięzca	115.	31 marca 2018	Miami	Twarda	Mike Bryan	Karen Chaczanow Andriej Rublow	4:6, 7:6(5), 10–4
Zwycięzca	116.	22 kwietnia 2018	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Oliver Marach Mate Pavić	7:6(5), 6:3
Finalista	58.	13 maja 2018	Madryt	Ceglana	Mike Bryan	Nikola Mektić Alexander Peya	3:5 krecz
Zwycięzca	117.	24 lutego 2019	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Ken Skupski Neal Skupski	7:6(5), 6:4
Zwycięzca	118.	30 marca 2019	Miami	Twarda	Mike Bryan	Wesley Koolhof Stefanos Tsitsipas	7:5, 7:6(8)
Finalista	59.	28 lipca 2019	Atlanta	Twarda	Mike Bryan	Dominic Inglot Austin Krajicek	4:6, 7:6(5), 9–11
Zwycięzca	119.	23 lutego 2020	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Luke Bambridge Ben McLachlan	3:6, 7:5, 10–5

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra podwójna)

Turniej	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open	–	–	–	–	–	1R	1R	QF	3R	F	F	W	W	QF	W	W	W	F	W	3R	3R	3R	F	SF	QF	3R	6 / 21	77–15
French Open	–	–	–	–	2R	2R	2R	QF	W	SF	F	F	QF	QF	SF	2R	SF	F	W	QF	F	F	2R	–	3R	–	2 / 20	68–18
Wimbledon	–	–	–	–	3R	1R	SF	SF	QF	3R	F	W	F	SF	F	QF	W	SF	W	F	QF	QF	2R	–	3R	NH	3 / 20	72–17
US Open	1R	1R	1R	1R	1R	QF	2R	SF	F	3R	W	3R	QF	W	SF	W	1R	W	SF	W	1R	QF	SF	–	3R	–	5 / 24	67–19
Bilans spotkań	0–1	0–1	0–1	0–1	3–3	4–4	6–4	14–4	14–3	13–4	21–3	18–2	17–3	16–3	19–3	16–2	16–2	20–3	22–1	16–3	10–4	13–4	11–4	4–1	9–4	2–1	N/A	284–69
ATP Finals
ATP Finals	–	–	–	–	–	–	RR	–	W	W	SF	RR	–	F	W	SF	SF	RR	F	W	SF	SF	RR	–	–	–	4 / 15	38–24
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells	–	–	–	–	QF	1R	1R	QF	F	2R	SF	F	1R	QF	SF	1R	2R	QF	W	W	QF	QF	1R	F	2R	NH	2 / 21	42–18
Miami	–	–	–	–	QF	3R	QF	3R	SF	SF	1R	F	W	W	SF	QF	2R	SF	1R	W	W	SF	SF	W	W	NH	6 / 21	63–15
Monte Carlo	–	–	–	–	–	–	–	1R	QF	–	F	–	W	QF	F	QF	W	W	F	W	W	2R	–	W	–	NH	6 / 14	34–7
Stuttgart/Madryt	–	–	–	–	–	–	2R	SF	1R	F	1R	W	W	QF	2R	W	W	2R	W	F	2R	QF	QF	F	1R	NH	5 / 19	34–14
Rzym	–	–	–	–	–	–	QF	1R	2R	SF	F	QF	F	W	F	W	QF	QF	W	SF	2R	W	SF	–	QF	–	4 / 18	36–14
Montreal/Toronto	–	–	–	–	–	–	2R	W	SF	2R	SF	W	SF	F	SF	W	F	W	QF	2R	W	QF	QF	–	QF	NH	5 / 18	39–13
Cincinnati	–	–	1R	–	1R	1R	QF	QF	W	2R	2R	F	F	W	F	W	SF	SF	W	W	QF	SF	QF	–	2R	–	5 / 21	40–16
Szanghaj	Nie ATP Tour Masters 1000														QF	SF	QF	2R	SF	W	2R	SF	–	–	–	NH	1 / 8	12–7
Paryż	–	–	–	–	–	–	1R	2R	1R	1R	W	SF	W	2R	QF	SF	2R	2R	W	W	QF	QF	QF	–	–	–	4 / 17	22–13
Hamburg	–	–	–	–	–	–	2R	1R	SF	F	QF	SF	W	F	Nie ATP Tour Masters 1000												1 / 8	16–7
Bilans spotkań	0–0	0–0	0–1	0–0	5–3	2–3	8–8	12–8	15–8	12–8	14–7	23–6	29–4	23–6	17–9	23–5	16–7	16–6	26–4	30–3	17–6	15–8	8–7	16–2	11–5	0–0	N/A	338–124
Ranking na koniec sezonu
	1197	663	650	161	58	63	22	8	2	4	1	1	1	3	1	1	1	2	1	1	4	5	11	14	27	31	N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

     NH, turniej nie odbył się

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).