Wikipedia

Bob Sapp

Robert Malcolm Sapp (ur. 22 września 1973 w Colorado Springs[1]) – amerykański futbolista[2], aktor, wrestler, kick-bokser (formuły K-1)[3] i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA)[4].

Bob Sapp
Ilustracja
Sapp w 2011
Pełne imię i nazwisko

Robert Malcolm Sapp

Pseudonim

The Beast

Data i miejsce urodzenia

22 września 1973
Colorado Springs, USA

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

196 cm

Masa ciała

149 kg

Styl walki

kick-boxing

Trenowany przez

Maurice Smith
Josh Barnett
Matt Hume

Debiut

MMA – 2002
kick-boxing – 2002

Federacja

Clout MMA

Kategoria wagowa

ciężka

Klub

Team Beast
BodyShop MMA & Fitness

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

MMA – 32
kick-boxing – 31

Zwycięstwa

MMA – 12
kick-boxing – 12

Przez nokauty

MMA – 8
kick-boxing – 9

Przez poddania

MMA – 3

Przez decyzje

MMA – 1
kick-boxing – 3

Porażki

MMA – 20
kick-boxing – 19

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 13 września 2023.
Multimedia w Wikimedia Commons
Bob Sapp (2008)

Kariera sportowa edytuj

Futbol amerykański edytuj

Karierę sportową rozpoczął na University of Washington, gdzie uprawiał futbol amerykański, następnie trafił do National Football League[2]. W latach 1997–2000 był zatrudniony kolejno w czterech klubach, lecz pojawił się tylko w dwóch meczach ligowych w barwach Minnesota Vikings[5].

Wrestling edytuj

W 2001 rozpoczął karierę wrestlera w organizacji NWA Wildside. Występował również w World Championship Wrestling oraz w japońskich organizacjach HUSTLE i New Japan Pro-Wrestling.

MMA i kick-boxing edytuj

W 2002 podpisał kontrakt z Pride Fighting Championships na trzy walki w mieszanych sztukach walki. W debiucie zwyciężył mającego na koncie 26 stoczonych walk Yoshihisę Yamamoto (TKO w 1. rundzie), a w drugim pojedynku w 11. sekund pokonał byłego dwukrotnego mistrza RINGS, Kiyoshiego Tamurę. W sierpniu 2002 roku, podczas gali PRIDE Shockwave zmierzył się z ówczesnym mistrzem PRIDE w wadze ciężkiej Antônio Rodrigo Nogueirą. Sapp był cięższy od rywala o 77 kg i dominował nad nim w pierwszej rundzie, jednak w drugiej opadł z sił, co wykorzystał Nogueira, poddając go za pomocą dźwigni na staw łokciowy[6].

Po wygaśnięciu kontraktu z PRIDE Sapp związał się z inną japońską organizacją − FEG, dla której walczył zarówno w kick-boxingu jak i MMA. W swoim pierwszym występie w kick-boxingu na zasadach K-1 (czerwiec 2002) został zdyskwalifikowany za zaatakowanie leżącego rywala, ale w dwóch następnych walkach zanotował zwycięstwa przez nokaut − nad Cyrilem Abidi oraz mistrzem organizacji K-1 Ernesto Hoostem. Tego drugiego pokonał podczas gali Final Elimination w Saitamie, co dało mu kwalifikację do Finału K-1 WGP 2002 − 8-osobowego turnieju o mistrzostwo K-1. Odbył się on 7 grudnia w Tokio. W ćwierćfinale Sapp został ponownie zestawiony z Hoostem. W pierwszej rundzie obrońca tytułu spowodował nokdaun Amerykanina ciosem sierpowym w korpus. W drugiej Sapp zdołał odwrócić losy pojedynku, pokonując Holendra przez techniczny nokaut. Po tej walce wycofał się jednak z dalszej rywalizacji z powodu kontuzji nadgarstka. Jego miejsce w półfinale zajął Hoost, który wygrał potem cały turniej[7].

W kolejnych dwóch latach walczył w K-1 ze zmiennym powodzeniem, wygrywając m.in. z Sethem Petruzellim oraz byłym yokozuną Tarō Akebono, ale też doznając porażek przed czasem z Mirko Filipoviciem, Remym Bonjaskym i Rayem Sefo.

W okresie tym Sapp zyskał w Japonii wielką popularność[7], której skala określana była „fenomenem popkultury”[8]. Był twarzą kampanii reklamowych kilkuset produktów[9], nagrał płytę pop („Sapp Time”), napisał trzy bestsellery oraz prowadził w telewizji program rozrywkowy[9][10]. Tylko do połowy 2003 roku gościł w ponad 200 programach telewizyjnych[8]. Jego pojedynek z Akebono (grudzień 2003) był oglądany przez około 54 miliony japońskich telewidzów, co było największą liczbą w Japonii dla walki sportowej od 1976 roku[11][12].

W 2005 roku wygrał trzy walki w Hero’s (m.in. z Kim Min-soo, srebrnym medalistą olimpijskim w judo), a także tryumfował w turnieju K-1 World GP w Hiroszimie. Nie zdołał jednak zakwalifikować się do Finału K-1 WGP, przegrywając w walce eliminacyjnej z Choi Hong-manem. Wkrótce potem, skonfliktowany z władzami K-1 na tle finansowym, odszedł z organizacji[13]. Powrócił w 2007 roku, aby stoczyć jedną walkę − podczas World GP w Amsterdamie został w ciągu 26 sekund znokautowany przez Petera Aertsa[14].

W następnych dwóch latach walczył głównie w MMA, m.in. dla Strikeforce i DREAM (w 2009 roku przegrał swoje obie walki w turnieju DREAM Super Hulk GP).

Od 2010 roku występuje na galach różnych europejskich i azjatyckich organizacji, przegrywając większość pojedynków, m.in. z Jörgenem Kruthem oraz Alexandru Lungu na zasadach K-1 czy Rollesem Graciem, Jamesem Thompsonem i Mariuszem Pudzianowskim w MMA.

W 2023 roku podpisał kontrakt z polską federacją organizującą gale typu freak show fight, Clout MMA. Pierwotny debiut dla tej federacji miał odbyć 28 października na gali Clout MMA 2, gdzie planowano jego walkę z Piotrem Piechowiakiem[15]. Ostatecznie zestawienie zawodników przeniesiono na galę Clout MMA 3 przez problemy Sappa[16]. Na wspomnianym wydarzeniu do polsko-amerykańskiego starcia nie doszło z nieznanych przyczyn[17].

Osiągnięcia edytuj

Kick-boxing edytuj

  • 2003: Zawodnik roku NHB magazynu sportowego Black Belt
  • 2005: Zwycięzca turnieju K-1 World Grand Prix w Hiroszimie

Wrestling edytuj

Lista zawodowych walk MMA edytuj

Wynik Bilans Przeciwnik (bilans przed walką) Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Wygrana 12-20   Kintaro Osunaarashi (0-0) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 RIZIN 13 30.09.2018   Saitama
Przegrana 11-20   Aori Gele (2-3) TKO (ciosy pięsciami) 1 0:35 Road FC 32 02.07.2016   Changsha Main Event
Przegrana 11-19   Edson França (17-7) Poddanie (duszenie zza pleców) 1 0:35 OX MMA 08.08.2013   Fortaleza Main Event
Przegrana 11-18   Aleksandr Jemieljanienko (21-6) TKO (ciosy pięściami) 1 1:18 Legend Fight Show: Emelianenko vs. Sapp 25.05.2013   Moskwa Main Event
Przegrana 11-17   Dusan Panajotovic (1-0-1) TKO (ciosy pięsciami) 1 1:28 Night of the Champions 2012 15.09.2012   Belgrad
Przegrana 11-16   Jong Dae Kim (3-2) TKO (ciosy pięsciami) 2 1:58 Road FC 8 16.06.2012   Wonju
Przegrana 11-15   Tolegen Akylbekov (4-3) TKO (poddanie się po ciosach) 1 1:29 Bushido Lithuania vol.51 08.06.2012   Astana
Przegrana 11-14   Soa Palelei (17-3) TKO (ciosy pięściami) 1 0:12 Cage Fighting Championship 21 18.05.2012   Sydney Co-Main Event
Przegrana 11-13   Mariusz Pudzianowski (3-2. 1 NC) TKO (ciosy pięściami) 1 0:39 KSW 19: Pudzianowski vs. Sapp 12.05.2012   Łódź Main Event
Przegrana 11-12   James Thompson (16-14) TKO (kontuzja nogi) 1 1:56 Super Fight League 1 11.03.2012   Mumbaj Main Event
Przegrana 11-11   Rolles Gracie (5-1) TKO (poddanie po ciosach) 1 1:18 ONE Fighting Championship: Battle of Heroes 11.02.2012   Dżakarta
Przegrana 11-10   Alexander Otsuka (4-13) Dyskwalfikacja (niedozwolony rzut) 2 1:43 Accel – Vol. 18: X'mas Seiya Matsuri 25.12.2011   Kobe
Przegrana 11-9   Maro Perak (20-3-1) TKO (ciosy pięsciami) 1 3:04 Noc Gladijatora 6 16.12.2011   Dubrownik
Przegrana 11-8   Attila Uçar (7-3-1) Poddanie (klucz na stopę) 1 0:56 Premium Fight Night 30.04.2011   Wiedeń
Przegrana 11-7   Stav Economou (10-1-1) TKO (ciosy pięsciami) 1 1:45 ADFC: Round 3 11.03.2011   Abu Zabi
Wygrana 11-6   Sascha Weinpolter (7-2) Poddanie (duszenie przedramieniem) 1 2:03 Obračun U Ringu 10 27.03.2010   Split
Przegrana 10-6   Rameau Thierry Sokoudjou (5-4) TKO (ciosy pięściami) 1 1:31 Dream 11 06.10.2009   Kanagawa Półfinał Grand Prix DREAM Super Hulk. Zastąpił Gegarda Mousasiego.
Przegrana 10-5   Bobby Lashley (3-0) TKO (poddanie się po ciosach) 1 3:17 Fight Force International - Ultimate Chaos 27.06.2009   Biloxi
Przegrana 10-4   Ikuhisa Minowa (42-30-8) TKO (ciosy pięściami) 1 1:15 Dream 9 26.05.2009   Kanagawa Ćwierćfinał Grand Prix DREAM Super Hulk.
Wygrana 10-3   Akihito Tanaka (0-0) TKO (ciosy pięściami) 1 5:22 K-1: Dynamite 2008 31.12.2008   Saitama
Przegrana 9-3   Jan Nortje (1-5) TKO (ciosy pięściami) 1 0:55 Strikeforce 23.02.2008   Tacoma Main Event
Wygrana 9-2   Bobby Ologun (2-1) TKO (ciosy pięściami) 1 4:10 K-1: Dynamite 2007 31.12.2007   Osaka
Wygrana 8-2   Jong Wang Kim (7-18) TKO (ciosy pięściami) 1 0:08 K-1 HERO'S: Hero's In Seoul 2005 05.11.2005   Seul
Wygrana 7-2   Alan Karajew (0-1) KO (cios) 1 3:44 K-1 HERO'S: Grand Prix 2005 6.07.2005   Tokyo
Wygrana 6-2   Kim Min-soo (0-0) KO (cios) 1 1:12 K-1 HERO'S: LeBanner vs. Akiyama 26.03.2005   Saitama
Przegrana 5-2   Kazuyuki Fujita (10-4) TKO (kopnięcia na głowę w parterze) 1 2:15 K-1: Romanex 2004 22.05.2005   Saitama
Wygrana 5-1   Dolgorsürengijn Sumjaabadzar (0-1) TKO (kontuzja nogi) 1 5:00 K-1: Beast 3 14.03.2004   Niigata
Wygrana 4-1   Stefan Gamlin (0-0) Poddanie (duszenie gilotynowe) 1 0:52 K-1: Survival 2003 21.09.2003   Jokohama
Wygrana 3-1   Yoshihiro Takayama (0-3) Poddanie (dźwignia na staw łokciowy) 1 2:16 Inoki Bom-Ba-Ye 2002 31.12.2002   Saitama
Przegrana 2-1   Antônio Rodrigo Nogueira (16-1-1) Poddanie (dźwignia na staw łokciowy) 2 4:03 Pride Shockwave 28.08.2002   Tokyo
Wygrana 2-0   Kiyoshi Tamura (35-15-3) TKO (ciosy pięściami) 1 0:11 Pride 21: Demolition 23.06.2002   Saitama
Wygrana 1-0   Yoshihisa Yamamoto (40-29-1) TKO (ciosy pięściami) 1 2:44 Pride 20: Armed and Ready 28.04.2002   Jokohama Debiut w MMA

Filmografia edytuj

Filmy edytuj

Seriale edytuj

  • 2002: Taiho shichauzo jako Bob

Przypisy edytuj

  1. ↑ Bob Sapp Stats, Height, Weight, Position, Draft, College [online], Pro-Football-Reference.com [dostęp 2023-09-13] (ang.).
  2. ↑ a b Bob Sapp, G at NFL.com [online], nfl.com [dostęp 2017-11-22] (ang.).
  3. ↑ BoxRec: Bob Sapp [online], BoxRec, 2 czerwca 2002 [dostęp 2002-06-02] (ang.).
  4. ↑ Sherdog.com, Bob [online], Sherdog [dostęp 2023-09-13] (ang.).
  5. ↑ databasefootball.com. [dostęp 2008-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 czerwca 2011)]. (ang.).
  6. ↑ Tim Leidecker: Nogueira will bring his special brand of toughness to Mir fight. ESPN, 24 grudnia 2008. [dostęp 2011-02-03]. (ang.).
  7. ↑ a b Monty DiPietro: Lady Luck smiles on Mr. Perfect at K-1 GP Final. 7 grudnia 2002. [dostęp 2011-02-03]. (ang.).
  8. ↑ a b Jim Frederick: The Beast Goes East. A failed American football player finds fame and fortune in Japan by beating people senseless. Time, 2 czerwca 2003. [dostęp 2011-02-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 czerwca 2003)]. (ang.).
  9. ↑ a b Steve Kelley: What about Bob (Sapp)?. The Seattle Times, 13 lutego 2008. [dostęp 2011-02-03]. (ang.).
  10. ↑ Len Pasquarelli: Former NFL guard finds sporting success in Japan. [dostęp 2008-08-27]. (ang.).
  11. ↑ Dave Meltzer: Ten highest-rated Japanese MMA matches. Yahoo! Sports, 21 grudnia 2007. [dostęp 2011-02-03]. (ang.).
  12. ↑ Sergio Non: 'Most viewed' standard for mixed martial arts sets a high bar. USA Today, 20 maja 2010. [dostęp 2011-02-03]. (ang.).
  13. ↑ Tim Leidecker: European Throwdown. [dostęp 2008-08-27]. (ang.).
  14. ↑ Monty DiPietro: Schilt, Aerts & Slowinski Shine in Amsterdam. 23 czerwca 2007. [dostęp 2011-02-03]. (ang.).
  15. ↑ Arkadiusz Hnida, Bestia vs Bestia na Clout 2! Bob Sapp rywalem Piechowiaka w Płocku [online], MMA PL, 13 września 2023 [dostęp 2023-09-13] (pol.).
  16. ↑ Arkadiusz Hnida, Walka Piechowiak-Sapp przełożona na następną edycję! ''The Beast'' ma poważne problemy [online], MMA PL, 2 października 2023 [dostęp 2023-10-04] (pol.).
  17. ↑ Clout MMA 3: Wyniki walk. Sprawdź, kto wygrał swoje pojedynki [online], sport.interia.pl [dostęp 2024-02-02] (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bob_Sapp&oldid=72992454”