Bolesław Chamielec
Bolesław Józef Chamielec (ur. 8 maja 1924 w Witosówce pow. Trembowla, woj. Tarnopol, zm. 5 marca 2024 w Stargardzie[1]) – oficer Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1943–1975 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
• 1 pułk artylerii lekkiej z 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki |
| Stanowiska |
• zwiadowca |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
Inspektor do spraw obronności i obrony cywilnej |
| Odznaczenia | |
                        
| |
Syn Alojzego i Bronisławy z d. Caputa[2].
Okres wojny edytuj
Do 1939 roku uczęszczał do szkoły podstawowej w Trembowli. W 1940 roku został aresztowany przez NKWD i deportowany do Związku Radzieckiego w rejon priłużski Komi ASRR, osiedle specjalne Łopja[3]. Od lutego 1940 roku do maja 1943 roku pracował przy wyrębie lasu. W maju 1943 roku dowiedział się o formowaniu 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki i zgłosił się na ochotnika do wojenkomatu w m. Objaczewo. 17 maja 1943 roku został wcielony do 1 pułku artylerii lekkiej jako zwiadowca[2]. Brał udział we wszystkich operacjach 1 Dywizji Piechoty od Lenino aż do Łaby. W czasie walk awansował na dowódcę plutonu zwiadu. W czasie działań wojennych był dwukrotnie ranny i kontuzjowany[2].
Okres powojenny edytuj
Od listopada 1945 roku pełnił służbę w Wojsku Polskim jako żołnierz zawodowy. Od czerwca 1945 do 1947 roku walczył z Ukraińską Powstańczą Armią. W 1952 po ukończeniu kursu w Oficerskiej Szkole Artylerii został wykładowcą taktyki w Toruniu. Ze względu na stan zdrowia pełnił służbę w administracji wojskowej. W 1960 ukończył Kurs Kwatermistrzów Oddziałów Gospodarczych w Poznaniu. 31 lipca 1975 roku po 33 latach służby będąc na stanowisku kwatermistrza w 1 pułku łączności w Wałczu został w stopniu pułkownika zwolniony do rezerwy ze względu na zły stan zdrowia[4]. Po przejściu do rezerwy podjął pracę na stanowisku inspektora do spraw obronności i obrony cywilnej w Urzędzie Miasta i Gminy Maszewo oraz w Urzędzie Gminy Marianowo[2]. Był od 1993 członkiem Związku Inwalidów Wojennych RP i BWP, Związku Sybiraków. Z żoną Zofią wychowali syna i córkę, doczekali się wnucząt i prawnucząt[1]
Awanse edytuj
- podporucznik – 1946[5]
(...)
Ordery i odznaczenia edytuj
Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń[2]:
wojenne:
- Srebrny Krzyż Virtuti Militari
- Krzyż Bitwy pod Lenino
- Krzyż Walecznych
- Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (złoty, srebrny i brązowy)
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
- Medal „Za udział w walkach o Berlin”
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
radzieckie:
- Medal „Za Odwagę” (ZSRR)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
pokojowe:
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Zasługi (złoty, srebrny i brązowy)
- Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”(złoty, srebrny i brązowy)
- Medal za Zasługi dla Obronności Kraju (złoty, srebrny i brązowy)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
Przypisy edytuj
- ↑ a b W wieku 100 lat zmarł pułkownik Bolesław Chamielec ze Stargardu. stargard.news. [dostęp 2024-03-07].
- ↑ a b c d e Zwilnian-Grabowski 2003 ↓, s. 133.
- ↑ Indeks Represjonowanych | Wyszukiwanie [online], ipn.gov.pl [dostęp 2016-03-08] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-08].
- ↑ a b Szczęsna 2012 ↓, s. 94.
- ↑ Szczęsna 2012 ↓, s. 93.
Bibliografia edytuj
- Adam Dobroński: Związek Inwalidów Wojennych RP. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2009. ISBN 978-83-7399-332-7.
- Tadeusz Zwilnian-Grabowski: Ocaleni w pamięci. Szczecin: Wydawnictwo Foka, 2003. ISBN 83-87147-96-6.
- Maria Czech-Sobczak, Władysław Kuruś-Brzeziński: Wszystkie drogi wiodły do Szczecina. Szczecin: Książnica Pomorska, 2001. ISBN 83-87879-23-1.
- Małgorzata Szczęsna: Pozostanie po nich siła. Stargard Szczeciński: Kadruk, 2012, s. 94. ISBN 978-83-61233-03-9.