Wikipedia

Bolesław Jakubiak

Podpułkownik Wojska Polskiego

Bolesław Jakubiak[a], ps. „Jurek”[3] (ur. 4 marca 1891 w Radzikowie, zm. 13–14 kwietnia 1940 w Katyniu) – major łączności Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Bolesław Jakubiak
Jurek
Ilustracja
major łączności major łączności
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1891
Radzikowo

Data i miejsce śmierci

13–14 kwietnia 1940
Katyń, RFSRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1938, 1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Główna Składnica Łączności

Stanowiska

zarządca składnicy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodził się 4 marca 1891 we wsi Radzikowo, w ówczesnym powiecie płońskim guberni płockiej, w rodzinie Wacława i Rozalii z Piotrowskich[4][5][3]. W rodzinnej wsi ukończył szkołę powszechną, a przez następne trzy lata przygotowywał się prywatnie do egzaminu do seminarium nauczycielskiego[6]. W latach 1908–1911 uczył się w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim w Ursynowie[6]. Egzamin na nauczyciela szkół dwuklasowych zdał w Gimnazjum Rządowym w Radomiu[6]. Od połowy 1911 do połowy 1912, po śmierci ojca, przebywał w gospodarstwie, w rodzinnej wsi[6]. Od października 1912 pracował jako nauczyciel we wsi Żarnowica[6].

10 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich[7]. Służył w 5 pułku piechoty[7]. Wyróżnił się w lipcu 1916 w bitwie pod Kostiuchnówką. 27 stycznia 1920 pułkownik Leon Berbecki we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari napisał:

sierżant Bolesław[b] Jakubiak, telefonista I batalionu 5 pp Leg., w czasie dwudniowego ognia huraganowego w boju pod Kostiuchnówką w lipcu 1916[c] z najwyższą pogardą śmierci, w poczuciu obowiązku i znaczenia służby łączności, naprawiał zrywane jedenaście razy ogniem artyleryjskim połączenia telefoniczne między sztabem pułku znajdującym się w „Polskim Lasku”, a I batalionem, broniącym pozycji na „Polskiej Górze”. Sierżant Jakubiak swoją bezprzykładną odwagą i wielkim umiłowaniem Ojczyzny – zyskał podziw i uznanie całego pułku[8].

Po kryzysie przysięgowym został internowany w Szczypiornie i Łomży. W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 36 pułku piechoty. W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w grupie gen. Aleksandrowicza, dowództwie Grupy „Bug” i następnie w dowództwie Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Wojsk Łączności, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[9]. Służył wówczas w 1 kompanii telegraficznej ciężkiej[9].

W okresie międzywojennym był dowódcą kompanii w I batalionie telegraficznym oraz w Szefostwie Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał działkę o powierzchni 11,75 ha w osadzie wojskowej Ułanowice, w gminie Buhryń powiatu rówieńskiego[10].

1 czerwca 1921 był przydzielony na kurs w Toruniu, a jego oddziałem macierzystym był I batalion zapasowy telegraficzny[11]. W latach 1922–1927 służył w 1 pułku łączności w Zegrzu[12][13][14]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 35. lokatą w korpusie oficerów łączności[12][15][16]. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1927 i 3. lokatą w korpusie oficerów łączności[17][18][19]. W czerwcu 1927 został przydzielony do Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko kierownika Referatu Regulaminów[20][21]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 2 pułku łączności w Jarosławiu na stanowisko dowódcy batalionu[22]. We wrześniu 1930, po rozwiązaniu pułku, został dowódcą 6 batalionu telegraficznego[23]. W marcu 1932, po rozformowaniu dotychczasowego 6 batalionu telegraficznego, został przeniesiony do 13 Dywizji Piechoty w Równem na stanowisko szefa łączności[24][25]. Był tam członkiem Związku Legionistów Polskich[7]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do Kadry 2 batalionu telegraficznego w Krasnymstawie na stanowisko komendanta[26], a z dniem 1 grudnia tego roku do Szkoły Podchorążych Inżynierii na stanowisko dyrektora nauk[27]. W 1936 został zarządcą Głównej Składnicy Łączności w Warszawie. W 1937 lub 1938 został przeniesiony w stan spoczynku[28]. W 1939 jako major stanu spoczynku był „przewidziany do użycia w czasie wojny”[28][d].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. 17 października 1939 przebywał w obozie jenieckim w Putywlu[28]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do obozu w Kozielsku[28]. 11 lub 12 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[28]. 13 lub 14 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany[28]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[29]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[30].

Był żonaty z Elżbietą Barbarą z Gajkowskich (1896–1942), z którą miał synów: Jerzego Zbigniewa (ur. 13 lipca 1922), Lecha Bolesława (1924–1985) i Sławomira Tadeusza (ur. 15 lipca 1926)[10].

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Na stronie Wojskowego Biura Historycznego osobę majora Bolesława Jakubiaka powiązano z informacją o robotniku cywilnym o tym samym imieniu i nazwisku, który w 1939 był zatrudniony w Biurze Kapituły Orderu Virtuti Militari,w charakterze robotnika cywilnego[1]. Być może tym pracownikiem cywilnym był Bolesław Jakubiak s. Kazimierza ur. 25 maja 1920 w Warszawie[2].
  2. ↑ W oryginale wniosku imię „Jerzy”
  3. ↑ W oryginale wniosku rok „1915”
  4. ↑ Autorzy „Katyń. Księga Cmentarna ...” podali, że był podpułkownikiem[5].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Jakubiak Bolesław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.106-11277 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-11].
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-11].
  3. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-11].
  4. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  5. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 218.
  6. ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 4.
  7. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
  8. ↑ Jakubiak Bolesław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.108-11669 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-11].
  9. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920, s. 896.
  10. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  11. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 359.
  12. ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 256.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 957.
  14. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 874.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 968.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 885.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 120.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 622.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 268.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927, s. 168.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 611.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 196.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 18.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 240.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 488.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 167.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 267.
  28. ↑ a b c d e f Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 865.
  29. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  30. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 19, jako kpt. Jerzy Jakubowski.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 20 marca 1923, s. 200, sprostowano imię z „Jerzy” na „Bolesław”.
  33. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-11].
  34. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-11].
  35. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 363.
  37. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-11].
  38. ↑ M.P. z 1929 r. Nr 123, poz. 302.
  39. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 29 maja 1929, s. 162.
  40. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 1 foto.
  41. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-11].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Jakubiak&oldid=72837880”