Bolesław Kulesiński
Bolesław Kulesiński (ur. 7 sierpnia 1893 w Wilnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski działacz niepodległościowy, urzędnik, oficer piechoty rezerwy Wojska Polskiego.
| Data i miejsce urodzenia |
7 sierpnia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Stanowisko |
asesor |
| Pracodawca |
Okręgowy Urząd Ziemski w Wilnie |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 7 sierpnia 1893 w Wilnie, w rodzinie Kazimierza i Wandy z Boczkowskich[1][2] (1866–po 1938), działaczki niepodległościowej, odznaczonej Medalem Niepodległości[3][4][5]. Ukończył I Gimnazjum w Wilnie i Szkołę Rolniczą w Kownie, a następnie rozpoczął studia handlowe w Kijowie[6].
Jesienią 1916 został wcielony do armii rosyjskiej, w której szybko awansował na podoficera[6]. W marcu 1917, po ukończeniu szkoły wojskowej, został mianowany oficerem[6]. Następnie ukończył kursy obrony gazowej w Instytucie Górniczym w Jekaterynosławiu i formował kompanię polską w składzie 228 rezerwowego pułku piechoty oraz pełnił funkcję wiceprezesa tamtejszego Związku Wojskowych Polaków[6]. Z armii rosyjskiej został zwolniony w marcu 1918, wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i latem tego roku awansował na podporucznika[6]. Po demobilizacji korpusu, wstąpił jesienią 1918 do 4 Dywizji Strzelców Polskich[6]. W Odessie ukończył kurs oficerski przy Francuskiej Misji Wojskowej[6]. Po przybyciu dywizji generała Lucjana Żeligowskiego do Galicji Wschodniej został wcielony do 29 pułku strzelców kaniowskich[6]. W styczniu 1920 został przeniesiony do służby w organach Oddziału II Sztabu Generalnego i mianowany porucznikiem[6]. Od 1921 pełnił służbę na stanowisku kierownika Posterunku Informacyjnego nr 3 w Mołodecznie[6]. Na początku 1922 został zdemobilizowany[7] i przydzielony w rezerwie do 81 pułku piechoty w Grodnie[8][9][10]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 5151. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[11][12]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto i posiadał przydział do 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie[13].
Po zwolnieniu z wojska uzupełnił studia agronomiczne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie i pracował m.in. w Inspektoracie Rolnym w Oszmianie, a następnie w Okręgowym Urzędzie Ziemskim w Wilnie[6][1]. Z dniem 1 kwietnia 1930 został w tym urzędzie mianowany asesorem w VIII stopniu służbowym”[14]. Mieszkał w Wilnie przy ul. Mickiewicza 25 m. 18[2]. Był członkiem (druhem) „Sokoła”, a w 1938 pełnił funkcję wiceprezesa Gniazda tej organizacji w Wilnie[15]. W latach 20. był członkiem Stowarzyszenia Dowborczyków „Ku chwale Ojczyzny” Okręg Wileński[16]. 27 stycznia 1927 został wybrany członkiem zarządu okręgu wspomnianego stowarzyszenia[17].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[1]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[18].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[20].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 20 grudnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[21][2][22]
- Krzyż Walecznych[1]
- odznaka Polskiej Ligi Wojennej Walki Czynnej[16]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 276.
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-15]., tu podano, że urodził się 20 września 1893
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-15].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-15].
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.
- ↑ a b c d e f g h i j k Ludzie Niepodległości 1918 r.. Archiwum Główne Akt Dawnych. [dostęp 2024-03-15].
- ↑ Druga lista 1922 ↓, s. 15, tu podano, że urodził się 20 sierpnia 1893.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 149.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 359.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 312.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 535.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 473.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 25, 411.
- ↑ Monitor Polski nr 249. 1930-10-27. [dostęp 2024-03-15].
- ↑ Opłatek w „Sokole” Wileńskim. „Przewodnik Gimnastyczny Sokół”. 1–2, s. 40, styczeń-luty 1939. Warszawa..
- ↑ a b Kronika : Z życia Dowborczyków. „Słowo”. 36 (1046), s. 3, 1926-02-14. Wilno..
- ↑ Kronika : Zwyczajne Doroczne Walne Zgromadzenie Stowarzyszenia Dowborczyków. „Słowo”. 25 (1338), s. 3, 1927-02-01. Wilno..
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-15].
Bibliografia edytuj
- Druga lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-01-26.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.