Bolesław Kusiński
Bolesław Kusiński (ur. 3 października 1891 w Radomsku, zm. 1940 w Kalininie) – kapitan intendent rezerwy Wojska Polskiego i nadkomisarz Policji Państwowej, ofiara zbrodni katyńskiej.
 nadkomisarz Policji Państwowej
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 października 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Formacja |
|
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Bolesław Kusiński urodził się 3 października 1891 w Radomsku, w rodzinie Antoniego i Franciszki z Olszewskich. Członek Polskiej Organizacji Wojskowej. W okresie I wojny światowej żołnierz Legionów Polskich. Od 11 listopada 1918 roku do 31 grudnia 1918 roku oraz od 1 lipca 1919 roku w Wojsku Polskim. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 434. lokatą w korpusie oficerów administracji, w dziale gospodarczym. Jego oddziałem macierzystym był wówczas Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Nr X w Przemyślu[1]. W 1923 roku pełnił służbę w Okręgowym Zakładzie Gospodarczym Nr 10 w Przemyślu[2]. W 1924 roku pozostawał w Kadrze Oficerów Korpusu Intendentury przy Departamencie VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych będąc oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Gospodarczego Nr 10[3].
W tym samym roku został przeniesiony do kontrwywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza. W 1926 roku przedstawiciel Oddziału II Sztabu Generalnego w dowództwie KOP. Następnie został przeniesiony do kadry Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Z dniem 31 sierpnia 1928 roku został przeniesiony do rezerwy[4]. W 1934 roku jako porucznik rezerwy administracji pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[5]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 8. lokatą w korpusie oficerów intendentów rezerwy, grupa intendentów[6].
Od 1 września 1928 roku w Policji Państwowej w randze nadkomisarza; pracował w Komendzie Głównej. 11 sierpnia 1936 roku został przeniesiony do dyspozycji komendanta głównego Policji Państwowej. Od 29 maja 1937 roku do września 1939 roku był zastępcą komendanta Policji Państwowej miasta stołecznego Warszawy.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Ostaszkowie. W czasie pobytu w obozie prowadził pracę uświadamiającą wśród więzionych tam policjantów, za co był przez 72 dni przetrzymywany w areszcie[7]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje. Od 2 września 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje.
4 października 2007 roku został pośmiertnie awansowany na stopień podinspektora Policji[8][9][10].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (3 maja 1932)[11]
- Krzyż Walecznych (po raz pierwszy w 1921)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (23 listopada 1929)[13]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r. (pośmiertnie, 1 stycznia 1986)[14]
Upamiętnienie edytuj
4 kwietnia 2011 roku na terenie Gimnazjum nr 3 im. Janusza Kusocińskiego przy ul. Siennickiej 17 w Mińsku Mazowieckim uroczyście posadzono poświęcony mu Dąb Pamięci. Powstała również niewielka publikacja na jego temat.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 394, tu jako datę urodzenia podano 16 września 1894 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1307, 1324.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 23, 1187, 1204.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 304.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 244 tu jako datę urodzenia podano 3 października 1891 roku.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 614.
- ↑ Andrzej Przewoźnik, Jolanta Adamska, Katyń. Zbrodnia, prawda, pamięć, Warszawa: Świat Książki, 2010, s. 104–105, ISBN 978-83-247-2036-1, OCLC 750956033.
- ↑ Funkcjonariusze Policji – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-17]
- ↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. katedrapolowa.pl. s. 70. [dostęp 2012-12-17]. (pol.).
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 109, poz. 142
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 66)
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 277, poz. 639 „za zasługi na polu oświatowo-kulturalnem w Policji Państwowej”.
- ↑ Zarządzenie Nr 1/86 Ministra Spraw Wojskowych z 1 stycznia 1986 r. w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r.” Dziennik Ustaw RP Nr 2 z 10 kwietnia 1986 r., s. 30.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, tom I, Warszawa 2005, str. 473. radaopwim.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)].. ISBN 83-89474-06-9
- Justyna Kowalczyk: Opiekunowie pamięci, [w:] Co słychać?, nr 15, 2011
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-08-14].