Boleszyn (województwo świętokrzyskie)
Boleszyn – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie ostrowieckim, w gminie Waśniów.
| wieś | |
 Kościół Wniebowzięcia NMP w Boleszynie-Koloniach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
392[2] |
| Strefa numeracyjna |
41 |
| Kod pocztowy |
27-425[3] |
| Tablice rejestracyjne |
TOS |
| SIMC |
0275725 |
Położenie na mapie gminy Waśniów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu ostrowieckiego  | |
 50°55′26″N 21°10′32″E/50,923889 21,175556[1]
| |
Był wsią benedyktynów świętokrzyskich w województwie sandomierskim w ostatniej ćwierci XVI wieku[4].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0275731 | Boleszyn-Kolonie | część wsi (przed 2023 r.[7]) |
| 0275748 | Rudy | część wsi (przed 2023 r.) |
| 0275754 | Stara Wieś | część wsi |
| 0275760 | Stara Wieś Górna | część wsi |
Historia edytuj
Na terenie wsi wykryto ślady osady produkcyjnej ze związanym z nią piecowiskiem datowane na około 70 r. p.n.e. oraz wczesnośredniowieczną osadę otwartą na południowym skłonie wzniesienia nad dolinką wyschniętego potoku, jamy mieszkalne, w tym jedna z kamiennym piecowiskiem datowane na VII-XII wiek[8][9][10][11],
W 1351 Boleszyn należał do benedyktynów łysogórskich. Jako własność klasztoru występuje też w dokumencie z 1442. Według Długosza w XV wieku wieś miała 11 łanów kmiecych, 2 karczmy z rolą oraz 2 ogrodników. Dziesięcinę o wartości 10 grzywien pobierał klasztor posiadający tu swój folwark[12].
W rękach Benedyktynów Boleszyn pozostawał do czasów kasaty klasztoru 1819
W wieku XIX Boleszyn był wsią i folwarkiem w powiecie opatowskim, gminie Waśniów.
W 1827 wieś miała 25 domów i 190 mieszkańców. Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego pod koniec XIX wieku wieś posiadała szkołę początkową, 44 domy, 302 mieszkańców, 396 mórg ziemi dworskiej i 673 ziemi włościańskiej[13].
W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Boleszyn, po jej zniesieniu w gromadzie Waśniów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 8016
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 78 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Województwo sandomierskie w drugiej połowie XVI wieku. ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 1993, s. 112.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz obiektów fizjograficznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2783)
- ↑ (E. Dąbrowska, Wielkie grody dorzecza górnej Wisły, Wr. 1973. 92,196,)
- ↑ K. Bielenin, Dalsze materiały dotyczące chronologii stanowisk dymarskich w Górach Świętokrzyskich, MA 21, 1981, s. 77-86. 82
- ↑ A. Pazdur, F.M. Pazdur, A. Zastawy, Starożytne hutnictwo żelaza na ziemiach Polski w świetle badań radiowęglowych (pierwsza seria badań), MA 21, 1981, s. 87-93.
- ↑ K. Piaskowski, Wczesnosłowiańska technologia żelaza na terenie Małopolski, „Acta Archeologica Carpatica” 26, 1986, s. 149-176.
- ↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1880-1885, Tom XV, str 192.
- ↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1880-1885, Tom I, str 300.