Bonifacy z Raguzy
Bonifacy z Raguzy OFM (ur. w 1504 w Raguzie, zm. 6 lutego 1582 w Timișoarze) − dalmacki franciszkanin, dwukrotny Kustosz Ziemi Świętej (lata 1551–1559 oraz 1564–1565), delegat apostolski i nuncjusz, biskup.
| Biskup nuncjusz | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Kustosz Ziemi Świętej | |
| Okres sprawowania |
1551–1559 |
| Biskup Stonu | |
| Okres sprawowania |
1564–? |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Sakra biskupia |
17 listopada 1564 |
Życiorys edytuj
Bonifacy należał do Zakonu Braci Mniejszych Obserwantów. Studiował teologię w Paryżu. Został wybrany pierwszy raz Kustoszem Ziemi Świętej w 1551, zaraz po wyrzuceniu franciszkanów z ich klasztoru przy Wieczerniku w Jerozolimie. Klasztor ten był wówczas siedzibą kustosza. Kapituła generalna w Salamance w 1553 przedłużyła mandat Bonifacego, tak iż pozostał on na urzędzie przełożonego w Jerozolimie aż do przybycia swojego następcy Aurelio Grianiego w 1560. Wybrany wcześniej kustosz Antoni z Bergamo nie dotarł do Palestyny[1]. W czasie swojego pierwszego urzędowania Bonifacy z Raguzy odbudował w 1555 aediculę Bożego Grobu w bazylice Bożego Grobu w Jerozolimie, używając funduszy, które otrzymał od Karola V Habsburg i jego syna Filipa II Habsburga[2]. W czasie prac na własne oczy widział litą skałę grobu Zbawiciela, która okryta jest marmurowymi płytami oraz odnalazł część relikwii Krzyża Świętego, co opisał w wydanym w 1577 w Europie dziele Liber de perenni cultu Terrae Sanctae[3].
Drugi raz zarząd zakonu wybrał Bonifacego z Raguzy Kustoszem Ziemi Świętej w 1563. W tym samym roku wziął udział w obradach sobory trydenckiego jako teolog. W lutym 1564 wyruszył na Bliski Wschód w towarzystwie pięciu franciszkanów. Po drodze Wielkanoc spędził na Cyprze. Zaraz potem dotarł do Jerozolimy. W czasie obrad soborowych, na Cyprze i w czasie pobytu w Jerozolimie towarzyszył Bonifacemu Pantaleo D'Averio, autor Itinerario da Terra Santa e suas particularidades ecc. (hiszp. zapis podróży do Ziemi Świętej i jej szczególności)[1].
W 1564 papież Pius IV mianował Bonifacego biskupem Stonu w Dalmacji. Jego następca Pius V wysłał go jako swojego legata na Bałkany. Ten sam papież mianował go również specjalnym nuncjuszem ds. misji w Ziemi Świętej na dworze króla hiszpańskiego Filipa II. Grzegorz XIII wysłał Bonifacego jako legata na Węgry. Bonifacy zmarł, przebywając z misją w Timișoarze 6 lutego 1582[4].
Dzieła edytuj
- De perenni cultu Terra Sancta (1555), wydane w Wenecji w 1572
- Liber De Perenni Cultu Terrae Sanctae Et De Fructuosa Eius Peregrinatione, Wenecja 1573
Przypisy edytuj
- ↑ a b Girolamo Golubovich: Serie cronologica dei reverendissimi Superiori di Terra Santa. Jerozolima: Tipografia del Convento di S. Salvatore, 1898, s. 52-55. (wł.).
- ↑ Martin Biddle: The Tomb of Christ. www.mfa.gov.il, 1999-09-05. [dostęp 2014-11-20]. (ang.).
- ↑ Sabino De Sandoli: Corpus Inscriptionum Crucesignatorum Terrae Sanctae. Testo, traduzione e annotazioni. Jerusalem: Franciscan Printing Press, 1973, s. 6-9, seria: Collectio Maior 21. (wł.).
- ↑ Maarten van der Heijden, Bert Roest: Bonifatius de Stephanis. users.bart.nl. [dostęp 2014-11-20]. (ang.).