Borowiacy Tucholscy

grupa etniczna

Borowiacy Tucholscy (nazwa własna Borowiaki i Borusy; kaszb. Bòrowiôcë, Bòrôcë)[1] – zwarta grupa etnograficzna, mieszkańcy północno-środkowej części Borów Tucholskich[2][3].

Borowiacy Tucholscy
Miejsce zamieszkania

Polska (Bory Tucholskie)

Język

polski standardowy, gwara borowiacka[1]

Religia

rzymski katolicyzm

Grupa

Polacy, Kaszubi

Główne miejsca zamieszkania Borowiaków to okolice Czarnej Wody, Osiecznej, Osówka, Szlachty i Śliwic. Borowiacki obszar etnograficzny graniczy z obszarem kociewskim na wschodzie[4], z kaszubskim (Zaboracy zwani też Krubanami (kaszb. Krëbanë)) na północnym zachodzie i krajeńskim na południu, aczkolwiek trzeba pamiętać o tym, że Borowiacy Tucholscy dawniej również mówili po kaszubsku (w północnej części pow. tucholskiego i w pd. części pow. chojnickiego jeszcze na początku XX wieku). Ze zmieszania cech pomorskich (kaszubskich) i (wielko)polskich powstało to, co obecnie określa się gwarą borowiacką. Obecnie gwara ta istnieje tylko szczątkowo wśród najstarszej ludności. W przeszłości obszar zamieszkania Borowiaków przeplatał się z obszarem zwanym Kosznajderią (kaszb. Kòsznéderëjô) bądź Kośniewiem (dolnoniem. Koschnewee), zamieszkanym przez posługującą się gwarą kosznajderską (niem. Brahe-Mundart) języka dolnoniemieckiego ludność zwaną Kosznajdrami (kaszb. Kòsznédrë). Wspólne wyznanie katolickie przeważającej części Borowiaków i Kosznajdrów ułatwiało zawieranie małżeństw przedstawicieli obydwu grup etnicznych[5].

Borowiacy (podobnie jak i inne grupy etnograficzne wschodniej części Pomorza) oparli się silnej germanizacji na obszarze Pomorza Gdańskiego w XIX i na początku XX w. Kultywuje się tu nadal swoistą i odrębną kulturę regionalną (pieśni, tańce i gwary), przejawiającą się również w obyczajach, architekturze, stroju oraz miejscowej kuchni.

Charakterystyczną cechą architektury borowiackiej są drewniane domy z dużym, spadzistym dachem pokrytym dranicą, wykonaną z ręcznie łupanych desek z drewna iglastego[6].

Borowiacy w zwartej masie zamieszkują powiat tucholski oraz przyległe tereny sąsiednich powiatów: gminę Czersk z borowiackimi Rytlem i Łęgiem w powiecie chojnickim, gminę Osieczna z borowiackimi Szlachtą, Osówkiem i Wdą w powiecie starogardzkim oraz gminy Lniano i Świekatowo w powiecie świeckim.

Kultura Borowiaków jest przedmiotem ekspozycji Muzeum Borów Tucholskich w Tucholi, gdzie znajduje się wystawa poświęcona tej grupie etnograficznej. Ekspozycja obejmuje m.in. odtworzone wnętrze borowiackiej chaty, przedmioty codziennego użytku (magiel, kołowrotek, kierzynka – przyrząd do wyrabiania masła), meble (łóżka, skrzynia posagowa, maszyna do szycia) oraz stroje (codzienne i odświętne).

Przypisy edytuj

  1. a b Bernard Sychta: Kultura materialna Borów Tucholskich. Gdańsk-Pelplin: 1998.
  2. Protokół nr 47/06 z XLVII Uroczystej Sesji Rady Miejskiej w Tucholi odbytej w dniu 13 lipca 2006 r.. [dostęp 2010-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 grudnia 2013)].
  3. Arkadiusz Skonieczny: Bory Tucholskie i Kociewie. Toruński Serwis Turystyczny. [dostęp 2010-10-17].
  4. Kociewskie kluski ziemniaczane.
  5. Stefan Ramułt, Słownik języka pomorskiego, czyli kaszubskiego, Akademia Umiejętności, Kraków 1893; ponowne wydanie scalone i znormalizowane przez Jerzego Tredera, Gdańsk, 2003.
  6. Borowiacy Tucholscy.

Linki zewnętrzne edytuj