Botifarra (gra)
Botifarra – gra karciana dla 4 osób grających w parach, polegająca na zbieraniu lew i punktów za karty. Rozgrywana talią 48 kart. Popularna w Katalonii oraz w niektórych rejonach Kastylii i Aragonii. W Katalonii istnieją turnieje w botifarrę z porównywaniem wyników uzyskanych tym samym zestawem kart (analogicznie do brydża porównawczego)[1]. Gra wyróżnia się dosyć nietypowym starszeństwem kart (od najstarszej): as, 9, król, dama, walet, 8, 7,… , 2.
 Karty hiszpańskie wykorzystywane tradycyjnie do gry w Botifarrę | |
| Liczba graczy |
4 |
|---|---|
| Zalecenia wiekowe |
11+ |
| Czas przygotowania |
Kilkadziesiąt sekund |
| Czas gry |
Do ok. pół godziny. |
| Złożoność reguł |
W wersji zachodniej – niska, w wersji wschodniej – średnia |
| Elementy strategii |
Średnie |
| Wymagane umiejętności |
Myślenie taktyczne, umiejętność dedukcji, dobra pamięć |
| Losowość |
Wysoka |
Występuje w dwóch wariantach: wschodnim i zachodnim. Wersja wschodnia ma skomplikowane zasady dokładania kart. Obie wersje mają zagorzałych zwolenników.
Zasady edytuj
Wstęp edytuj
W grę gra się talią liczącą 48 kart złożoną z asa, króla, damy, waleta i blotek od 9 do 2[1]. Gra się w stałych parach. Partnerzy siedzą naprzeciwko siebie. Gra polega na zbieraniu lew i punktów za karty. Starszeństwo kart jest dosyć nietypowe (od najstarszej):
- as, 9, król, dama, walet, 8, 7,… , 2[1].
Punktacja za karty jest następująca[1]:
- 9 – 5 pkt.
- as – 4 pkt.
- król – 3 pkt.
- dama – 2 pkt.
- walet – 1 pkt.
Oprócz tego otrzymuje się 1 pkt. za każdą wziętą lewę[1]. Łącznie daje to 72 pkt. do zdobycia w pojedynczym rozdaniu. W grę gra się zwykle do momentu zdobycia przez którąś z par co najmniej 101 pkt. co wymaga kilku rozdań[1].
Rozdanie kart i rozgrywka odbywają się przeciwnie do ruchu wskazówek zegara[1].
Wybór koloru atutowego, kontra i rekontry edytuj
Kolor atutowy jest wybierany przez rozdającego. Rozdający może wybrać kolor atutowy, albo bez atu (tzw. botifarra)[1]. Może też zrezygnować z tego prawa. Wówczas partner rozdającego musi wybrać kolor atutowy lub bez atu[1].
Po wyborze koloru autowego obaj przeciwnicy, w kolejności przeciwnej do ruchu wskazówek zegara, mają prawo dać kontrę[1]. Kontra podwaja zapis za grę. Jeżeli przeciwnicy dadzą kontrę, rozgrywający mogą dać rekontrę[1]. Rekontra znowu podwaja zapis za grę. Wówczas przeciwnicy mogą dać drugą rekontrę, co kolejny raz podwaja zapis za grę[1].
Rozgrywka edytuj
Rozpoczyna ją przeciwnik siedzący na prawo od rozdającego kładąc dowolną kartę[1]. Toczy się przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Zdobywca lewy bierze ją i wychodzi do następnej itd. Wersja wschodnia gry ma dosyć skomplikowane zasady dokładania kart:
- 1) Istnieje obowiązek dokładania do koloru o ile to możliwe[1].
- 2) Jeżeli partner zagrywającego nie bierze lewy (tzn. nie zagrał aktualnie najstarszej karty w lewie) to gracz musi dołożyć starszą kartę niż przeciwnicy[1].
- 3) Jeżeli gracz nie dokłada starszej karty (bo nie ma, albo dlatego, że nie chce przebijać wygrywającej karty partnera) to reguły są następujące:
- a) Jeżeli partner jest aktualnym wygrywającym w lewie, to trzeba zagrać punktowaną kartę, albo najmłodszą posiadaną kartę w zagrywanym kolorze (tzn. w kolorze, z którego pochodzi karta, którą się dokłada)[1].
- b) Jeżeli przeciwnicy wygrywają lewę, trzeba zagrać najniższą kartę w zagrywanym kolorze[1]. Wyjątkiem jest sytuacja, w której zagrywa się jako drugi i nie można dołożyć do koloru: wówczas można położyć punktowaną kartę w nadziei, że partner weźmie lewę[1].
Reguła trzecia pozwala na dokładne wnioskowanie o kartach graczy i sprawia, że karty, które normalnie byłyby pozbawione znaczenia, mają istotne znaczenie w rozgrywce[1].
Wersja zachodnia edytuj
Opisana wyżej wersja to wersja wschodnia. W wersji zachodniej nie obowiązuje reguła trzecia dokładania kart, co pozwala na większą swobodę w rozgrywce[1]. Obie wersje mają swoich zagorzałych zwolenników[1].
Bibliografia edytuj
- John McLeod: Botifarra.