Boulton Paul Bourges
Boulton Paul P.7 Bourges – brytyjski samolot bombowy z końca I wojny światowej.
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Boulton Paul Aircraft Ltd. |
| Konstruktor |
John North |
| Typ |
samolot bombowy |
| Konstrukcja |
dwupłat o konstrukcji mieszanej |
| Załoga |
3 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1919 |
| Liczba egz. |
3 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 silniki gwiazdowe 9-cylindrowe ABC Dragonfly (Mk IA) |
| Moc |
ABC Dragonfly – 324 KM (239 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
17,47 m |
| Długość |
11,28 m |
| Wysokość |
3,66 m |
| Powierzchnia nośna |
68,56 m² |
| Masa | |
| Własna |
1733 kg |
| Startowa |
2869 kg (Mk I) |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
199 km/h (Mk I) |
| Prędkość wznoszenia |
4,5 m/s |
| Pułap |
6096 m |
| Długotrwałość lotu |
9 godz. 15 min. |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 – 3 karabiny maszynowe Lewis kal. 7,7 mm, 4 bomby o masie 100 kg każda | |
| Wyposażenie dodatkowe | |
| aparat fotograficzny (dla wersji rozpoznania fotograficznego) | |
| Użytkownicy | |
 Wielka Brytania
| |
Historia edytuj
W 1918 roku konstruktor brytyjski John North z brytyjskiej wytwórni lotniczej Boulton Paul Aircraft Ltd., rozpoczął prace na samolotem bombowo-rozpoznawczym zgodnie ze specyfikacją A.2 (b) brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa. Gdy w 1918 roku powstał RAF, wydał on swoje specyfikacje, samolot ten miał spełniać wymogi trzech specyfikacji nr: IV – samolot fotograficzno-rozpoznawczy dalekiego zasięgu, VI – dzienny samolot bombowy krótkiego zasięgu i VIII – dzienny samolot bombowy dalekiego zasięgu. Projekt samolotu spełniającego te specyfikacje był gotowy w 1918 roku i rozpoczęto budowę trzech prototypów. Samolot ten otrzymał oznaczenie fabryczne P.7 i nazwę Bourges, zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Lotnictwa.
Początkowo prototypy zostały wyposażone w nowe silniki gwiazdowe ABC Dragonfly o mocy 324 KM, wkrótce w czasie prób technicznych okazało się, że silniki te są zawodne i w czasie ich pracy następuje przegrzanie cylindrów. Prototypy różniły się od siebie kształtem skrzydeł, choć te różnice były niewielkie. W czasie jednej z prób jeden z prototypów rozbił się, samolotu tego nie naprawiono, a jego kadłub został użyty do budowy samolotu Boulton Paul Atlantic.
Pozostałe 2 prototypy zostały przebudowane w 1919 roku, poprzez zamontowanie w nich sprawdzonych już silników rotacyjnych Bentley BR.2 o mocy 233 KM. Samoloty z tymi silnikami oblatano w lipcu 1919 roku, otrzymały one oznaczenie Mk IIA, w czasie prób okazało się, że moc silników jest zbyt mała. W związku z tym po raz kolejny wymieniono w nich silniki na mocniejsze silniki widlaste w układzie W12 o mocy 456 KM każdy. Tak przebudowane samoloty otrzymały oznaczenie P.8B.
Te samoloty skierowano do bazy RAF w Hendon, gdzie pokazano je publicznie. W czasie pokazowego lotu, wykazały one doskonałe właściwości lotnicze. Pomimo tego nie zamówiono dalszych samolotów tego typu, gdyż RAF wybrał jako typowy samolot bombowy samolot Airco DH.10 Amiens.
W związku z brakiem zamówień ze strony RAF, wytwórnia zamierzała pokazać ten samolot na pokazach w Paryżu i Amsterdamie i sprzedać je za granicę. Ministerstwo Lotnictwa, które było właścicielem samolotów nie wyraziło na to zgody. Natomiast wytwórnia odkupiła rozbity prototyp od Ministerstwa Lotnictwa i kadłub tego prototypu posłużył do budowy samolotu Boulton Paul Atlantic, po czym zakończono dalsze prace nad tym samolotem.
Użycie w lotnictwie edytuj
Prototypy samolotu Boulton Paul Bourges, były używane tylko do lotów testowych i pokazowych, przy czym drugi prototyp został zniszczony w wyniku katastrofy. Natomiast dwa pozostałe prototypu otrzymały cywilne numery rejestracyjne; pierwszy prototyp – G-EACE, trzeci – G-EAWS. Prototyp pierwszy został zezłomowany w 1920 roku, natomiast trzeci prototyp był używany do pokazów na terenie Wielkiej Brytanii, m.in. w 1923 roku w bazie RAF w Hendon wziął udział w pozorowanej walce z dwoma samolotami myśliwskimi Nieuport Nighthawk.
Opis techniczny edytuj
Samolot P.7 Bourges był dwupłatem o konstrukcji mieszanej. Kadłub o konstrukcji metalowej miał przekrój prostokątny, kryty płótnem. W dziobie kadłuba mieściło się oszklone stanowisko strzelca, wyposażonego w karabin maszynowy kal. 7,7 mm oraz przyrządy do zrzutu bomb, w tym celownik bombowy. Za tym stanowiskiem znajdowała się zakryta kabina pilota, pilot oprócz przyrządów do kierowania samolotem miał również przyrządy do zrzutu bomb w przypadku, gdyby nie mógł tego uczynić strzelec przedni. Następnie za skrzydłami znajdowało się drugie otwarte stanowisko strzeleckie, umieszczone na grzbiecie kadłuba, wyposażone one było w jeden lub dwa sprzężone karabiny maszynowe kal. 7,7 mm umieszczone na obrotnicy Scarffa. Pod stanowiskiem tylnego strzelca znajdowała się komora bombowa, w której umieszczano cztery bomby o wadze 100 kg, komora była zamykana systemem żaluzji. W przypadku wykorzystywania samolotu jako samolotu rozpoznania fotograficznego, można było tam umieścić aparat fotograficzny, który był obsługiwany przez tylnego strzelca.
Skrzydła o konstrukcji drewnianej, zostały zamontowane do dolnej i górnej części kadłuba oraz wzmocnione stalowymi cięgnami.
Podwozie klasyczne, stałe z płozą ogonową.
Napęd stanowiły dwa silniki umieszczone w gondolach po obu stronach kadłuba, pomiędzy płatami samolotu. Każdy silnik napędzał jedno śmigło ciągnące, cztero-łopatowe.
Uzbrojenie obronne stanowiły dwa lub trzy karabiny maszynowe karabiny maszynowe Lewis kal. 7,7 mm, jeden stały w stanowisku przednim i jeden lub dwa sprzężone ruchome na stanowisku tylnym. Uzbrojenie ofensywne stanowiły cztery bomby lotnicze o masie 100 kg każda.
Bibliografia edytuj
- Alec Brew: Boulton Paul Aircraft since 1915. Londyn: Putnam Aeronautical Books, 1993, s. 147-154. ISBN 0-85177-860-7. (ang.).
- Francis K. Mason: The British Bomber since 1914. Londyn: Putnam Aeronautical Books, 1994, s. 121-123. ISBN 0-85177-861-5. (ang.).