Broń jądrowa Korei Północnej
Broń jądrowa Korei Północnej – strategiczne i taktyczne siły jądrowe Koreańskiej Armii Ludowej. Stanowią element odstraszania nuklearnego.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/35/North_Korea%27s_ballistic_missile_-_North_Korea_Victory_Day-2013_01.jpg/220px-North_Korea%27s_ballistic_missile_-_North_Korea_Victory_Day-2013_01.jpg)
Korea Północna nie posiada klasycznej doktryny użycia broni jądrowej. Postrzegana jest jako najbardziej nieprzewidywalne państwo na azjatyckiej arenie politycznej. Poprzez prowokacyjną politykę oraz prowadzenie prób z bronią jądrową i środkami jej przenoszenia północnokoreańskie władze skutecznie destabilizują sytuację polityczną i wojskową w regionie południowo-wschodniej Azji. Jest to metoda wymuszania negocjacji w sprawie wsparcia i pomocy gospodarczej dla tego państwa. Nuklearna strategia Korei Północnej opiera się na odstraszaniu w czasie pokoju i ewentualnym asymetrycznym ataku jądrowym na wypadek wojny[1].
Charakterystyka
edytujPierwszą placówką naukowo-badawczą realizującą program jądrowy Korei Północnej był założony w grudniu 1952 Instytut Badań Energii Atomowej przy Akademii Nauk[2]. W 1956 podpisano porozumienie ze Związkiem Radzieckim w sprawie szkolenia naukowców północnokoreańskich. W 1964 powstało Centrum Badań nad Energią Jądrową w Yongbyon, w którym uruchomiono niewielki radziecki badawczy reaktor jądrowy. W 1974 roku Korea Północna przystąpiła do Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, a w grudniu 1985 podpisała układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT). W połowie lat 90. XX w. współpraca Korei Północnej z organizacjami międzynarodowymi znacząco się pogorszyła. W konsekwencji 31 sierpnia 1998 wykonała ona nad terytorium Japonii niezapowiedziany test pocisku balistycznego Taepodong-1, w grudniu 2002 wydaliła inspektorów IAEA monitorujących instalacje, a 10 stycznia 2003 ogłosiła wycofanie się z traktatu NPT[3]. Korea Północna, w zamian za zamrożenie własnego programu nuklearnego, domagała się pomocy gospodarczej, złagodzenia sankcji i wykreślenia z listy krajów wspierających terroryzm. Kolejne negocjacje nie przyniosły pożądanych rezultatów, a Korea usztywniła swoje stanowisko i 10 lutego 2005 oświadczyła, że posiada broń atomową[4].
W kolejnych latach kontynuowano prace nad pociskami krótkiego i dalekiego zasięgu. 9 października 2006 przeprowadzony został zapowiedziany test bomby jądrowej i w ten sposób Korea Północna stała się ósmym mocarstwem nuklearnym. W kwietniu 2009 przeprowadzono próbę rakiety Taepodong-2, a miesiąc później przeprowadził drugą próbną eksplozję bomby atomowej na poligonie Kilju. W połowie roku Rada Bezpieczeństwa ONZ rozszerzyła sankcje przeciwko Korei Północnej, ale państwo to nadal rozwijało swój program jądrowy. 12 grudnia 2012 przeprowadziła próbę z rakietę dalekiego zasięgu Unha-3, a 12 lutego 2013 trzeci test bomby jądrowej na poligonie Punggye-ri[5].
Ocenia się, że Korea Północna posiada (2016) około 10 głowic, które mogą być przenoszone przez balistyczne pociski lądowe oraz lotnictwo myśliwsko-bombowe. Głowice jądrowe nie zostały zminiaturyzowane na tyle aby umieszczać je w rakietach balistycznych średniego i dalekiego zasięgu. Bomby jądrowe (plutonowe) mogły być przenoszone przez lotnictwo lub okręt wojenny[5]. W 2021 przywódca Korei Północnej Kim Dzong Un ogłosił budowę międzykontynentalnych głowic nuklearnych, rozwój taktycznych głowic nuklearnych, wprowadzenie do uzbrojenia hipersonicznych głowic szybowcowych, oraz budowę okrętu podwodnego o napędzie jądrowym zdolnego do przenoszenia strategicznych pocisków rakietowych z głowicami jądrowymi[6].
We wrześniu 2022 Korea Północna ogłosiła, że zareaguje na nieprzyjacielskie ataki na jej jądrowe systemy dowodzenia i kontroli, rozpoczynając tym samym swój atak nuklearny „automatycznie i natychmiast”. Jej armia będzie nadal odpowiadać i reagować na wszystkie ćwiczenia wojenne prowadzone w rejonie i przeciwko niej skierowane[7].
Komponent lądowy
edytujRozbudowując swój potencjał jądrowy, Korea Północna rozpoczęła produkcję własnych rakiet balistycznych. Były ona oparte na radzieckiej technologii typu Scud. Rakieta Hwasong-5 wywodzi się z pocisku R-17 Elbrus. Pocisk umieszczony jest na mobilnej samochodowej platformie typu TEL. W sumie wybudowano około 300 pocisków i wyrzutni[8][9]. W 1988 rozpoczęto prace nad zwiększeniem zasięgu rakiety, czego efektem było opracowanie nowej rakiety Hwasong-6 (Scud-C). Był to jednostopniowy pocisk na paliwo ciekłe. Zasięg rakiety umożliwiał rażenie celów w Korei Południowej i w zachodniej Japonii. Ocenia się, że w sumie wyprodukowano około 600-1000 rakiet, z których około 400 było eksportowanych do innych krajów. W 1994 wprowadzono do uzbrojenia rakietę Hwasong-7 (Scud-D). Poprzez zmniejszanie ciężaru głowicy zwiększano zasięg rakiet tego typu[10].
Równolegle prowadzono prace nad własną konstrukcją rakiety średniego zasięgu. Rakieta Nodong-1 mogła razić cele na terytorium całej Japonii, w tym na Okinawie[11]. Pocisk umieszczony jest na pięcioosiowej mobilnej wyrzutni samochodowej typu TEL[12]. Kolejnym pociskiem była dwustopniowa rakieta na paliwo ciekłe Taepodong-1 . Jej pierwszy stopień wzorowany był na rakiecie Nodong-1, a drugi na rakiecie Hwasong-6. Pocisk ten nie został wprowadzony na wyposażenie armii. Prawdopodobnie rakieta była przejściowym rozwiązaniem do opracowania kolejnej wersji – Taepodong-2. Zasięg tego ostatniego pozwala razić cele na Alasce i Hawajach. Do 2013 przeprowadzono cztery próby. W czasie jednej z nich rakieta wyniosła satelitę na orbitę okołoziemską[12].
Na bazie radzieckiego pocisku R-27 (SS-N-6) Korea Północna opracowała pocisk Hwasong-10 Musudan (Nodong-B). Przy zasięgu ponad 3 tysiące km może on razić amerykańską bazę sił morskich na wyspie Guam[13]. W 2012 zademonstrowano międzykontynentalny trzystopniowy pocisk rakietowy KN-08 (Hwasong-13 ). Wielu obserwatorów skłania się do opinii, że jest to rakieta rozwijana na bazie radzieckiego pocisku SS-N-6. Pocisk przenoszony jest na ośmioosiowej platformie samochodowej typu TEL[14]. Korea pracuje także (2016) nad pociskiem balistycznym Taepodong-2 o zasięgu ponad 10 tysięcy km, który będzie mógł razić cele na całym terytorium Stanów Zjednoczonych[1]. Następny pocisk – Hwasong-12 (KN17) jest traktowany jako podstawowy pocisk balistyczny pośredniego zasięgu. Podczas parady wojskowej w kwietniu 2017 pokazywany był na mobilnej wyrzutni Hwasong-10[15].
Korea Północna bardzo dużo uwagi poświęca międzykontynentalnym pociskom balistycznym ICBM. Publicznie pokazano pięć typów pocisków w tej kategorii zasięgu: Taepodong-2, Hwasong-13, Hwasong-14, Hwasong-15 i Hwasong-17. Systemy te są na różnych etapach rozwoju, a niektóre mogą być makietami lub demonstratorami technologii[15]. W lipcu 2017 przeprowadzono dwa pierwsze testy rakiety międzykontynentalnej Hwasong-14 (KN20). Jest ona pierwszą północnokoreańską rakietą, która może dotrzeć do terytorium Ameryki Północnej[16]. Jeszcze jesienią tego roku Korea Północna wystrzeliła międzykontynentalny pocisk Hwasong-15 (KN22). W oficjalnym oświadczeniu stwierdzono, że pocisk może przenosić dużą ciężką głowicę, która jest zdolna do rażenia celów na całym terytorium Stanów Zjednoczonych[17].
W ostatnich latach (2019) Korea Północna opracowała nową serię rakiet krótkiego zasięgu SRBM rodzimej konstrukcji. Pociski KN-23 , KN-24 i KN-25 mogą być wystrzeliwane z mobilnej wyrzutni szynowej i z wyrzutni kolejowych[9].
W październiku 2020 został zaprezentowany nowy trzystopniowy międzykontynentalny pocisk ICBM Hwasong-17. Jego zasięg ocenia się na około 15 tysięcy km. Pocisk wystrzeliwany jest z jedenastoosiowego transportera drogowego typu TEL i teoretycznie może przenosić dwie lub trzy głowice nuklearne[17].
We wrześniu 2021 przeprowadzono dwa testy z pociskami manewrującymi do zwalczania celów naziemnych LACM o zasięgu 1500 km. Chociaż Korea Północna ma w swoim arsenale inne pociski manewrujące, jest to pierwszy system, który został opisany jako „broń strategiczna”. Według północnokoreańskich mediów, pociski manewrujące mogą być wystrzeliwane z kontenera umieszczonego na platformie samochodowej typu TEL[18].
- Taktyczne pociski rakietowe
W 2006 do uzbrojenia wprowadzono opracowany na bazie pocisku OTR-21 Toczka pocisk krótkiego zasięgu Toksa (KN-02)[19]. Ocenia się, że w uzbrojeniu znajduje się około 50 zestawów rakiet KN-02, które mogą razić ważne cele i obiekty wojskowe, w tym lotniska, centra dowodzenia, mosty, magazyny wojskowe i koncentracje wojsk[20].
Komponent morski
edytujKorea Północna pracuje także nad pociskami balistycznymi SLBM. Pociski te należą do rodziny pocisków Pukguksong. W sierpniu 2016 z wyrzutni okrętu podwodnego klasy Sinpo odpalono pocisk Pukguksong-1 (KN-11), który przeleciał ponad 500 km. Uważa się, że może on razić wszystkie amerykańskie bazy znajdujące się na terytorium Japonii.
W październiku 2019 zaprezentowano nowy dwustopniowy pocisk balistyczny typu Pukguksong-3 . Prawdopodobnie zostanie on rozmieszczony na budowanym okręcie podwodnym „Sinpo-C ”[21]. W kolejnych latach Korea Północna prezentowała nowsze typy SLBM na paliwo stałe: Pukguksong-4 i Pukguksong-5. Według specjalistów na tym etapie (2022) spekulacje na temat możliwości użycia operacyjnego pocisków wydają się przedwczesne. Podczas parady wojskowej w kwietniu 2022 ujawniono szóstego członka rodziny Pukguksong, chociaż nazwa rakiety nie została jeszcze formalnie ogłoszona[22].
Środki przenoszenia broni jądrowej
edytujŚrodki | Typ[8] | Zasięg | Głowica |
---|---|---|---|
Hwasong-5 (Scud-B) | SRBM | 300 | 1000 |
Huasong-6 (Scud-C) | 500 | 700 | |
Hwasong-7 (Scud-D) | 700 | 500 | |
Toksa (KN-02) | 100-120 | 480 | |
Hwasong-7 (Nodong-1) | MRBM | 1300 | 1000 |
Nodong-2 | 1500 | 700 | |
Taepodong-1 (Paeutudan-1) | 2500 | 500 | |
Hwasong-10 (BM-25 Musudan) | > 3000 | 650 | |
Taep’o-dong 2 | IRBM | > 6000 | 1000 |
Unha-3 | ~ 10000 | 500-600 | |
Hwasong-13 (KN-08)[a] | > 6000 | ~ 1000 | |
Pukguksong-1 (KN-11) | SLBM | > 500 | 650 |
Pukguksong-3 (KN-26) | 1900–2500 | ||
Pukguksong-4 | |||
Pukguksong-5 | |||
Pukguksong-? |
Uwagi
edytuj- ↑ 2 grudnia 2017 oficjalne źródła podały, że rozwój pocisku został wstrzymany, a zespół opracowujący rakietę został przeniesiony do pomocy w rozwoju Hwasong-12 IRBM, Hwasong-14 i Hwasong-15 ICBM. Ocenia się, że Hwasong-13 nie jest obecnie (2022) systemem operacyjnym i podobnie jak Taepo Dong-2 nie będzie rozwijany w ramach programu ICBM[15].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Zarychta 2016 ↓, s. 528.
- ↑ Zarychta 2022 ↓, s. 140.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 523.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 523–524.
- ↑ a b Zarychta 2016 ↓, s. 524.
- ↑ Zarychta 2022 ↓, s. 141.
- ↑ Zarychta 2022 ↓, s. 147.
- ↑ a b Zarychta 2016 ↓, s. 525.
- ↑ a b Zarychta 2022 ↓, s. 142.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 525–526.
- ↑ Zarychta 2022 ↓, s. 143.
- ↑ a b Zarychta 2016 ↓, s. 526.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 526–527.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 527–528.
- ↑ a b c Zarychta 2022 ↓, s. 144.
- ↑ Zarychta 2022 ↓, s. 144–145.
- ↑ a b Zarychta 2022 ↓, s. 145.
- ↑ Zarychta 2022 ↓, s. 146–147.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 527.
- ↑ Zarychta 2022 ↓, s. 141–142.
- ↑ Zarychta 2022 ↓, s. 145–146.
- ↑ Zarychta 2022 ↓, s. 146.
Bibliografia
edytuj- Stanisław Zarychta: Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945–2015. Warszawa: Bellona SA, 2016. ISBN 978-83-11-14235-0.
- Stanisław Zarychta. Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna mocarstwem jądrowym. „Gdańskie Studia Azji Wschodniej”. 22, 2022. Gdańsk: Centrum Studiów Azji Wschodniej Uniwersytetu Gdańskiego. [dostęp 2023-02-24].