Bronów (powiat świdnicki)
Bronów (niem. Börnchen) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie świdnickim, w gminie Dobromierz.
| wieś | |
 Pałac w ruinie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
270 m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
97[2] |
| Strefa numeracyjna |
74 |
| Kod pocztowy |
58-170[3] |
| SIMC |
0851991 |
Położenie na mapie gminy Dobromierz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu świdnickiego  | |
 50°55′43″N 16°13′00″E/50,928611 16,216667[1] | |
Podział administracyjny edytuj
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa wałbrzyskiego. 1 stycznia 2003 osada Kotlina została zlikwidowana jako osobna miejscowość i weszła w skład wsi Bronów[4].
Demografia edytuj
Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczył 97 mieszkańców[2]. Jest najmniejszą miejscowością gminy Dobromierz.
Położenie edytuj
Wieś jest położona przy lokalnej drodze Dobromierz-Kłaczyna; w odległości 2,5 km od Dobromierza, na wysokości 270 m n.p.m.
Nazwa edytuj
W kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna w latach 1295–1305 miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanej formie Burn[5][6]. W XVIII wieku znana jako Börnchen, od 1945 Bronów.
Historia edytuj
Od wieku XV do XVII edytuj
W przedwojennych przewodnikach o Bronowie zapisane było, że wieś posiada w swoich archiwach książki podatkowe (czerpakowe) sięgające aż XVI wieku, a nawet fragmenty pism z XII wieku. Jednak żaden taki dokument nie dotrwał do dzisiejszych czasów.
Dawna pieczęć wiejska przedstawia dziewczynę stojącą przed czerpakiem studni, niosącą dwa wiadra. Według historycznych zapisów już w roku 1492 dziedziczka tej wioski pani vom Both posiadała duży i mocny murowany dom obronny. Późniejszymi właścicielami Bronowa były szlacheckie rody m.in.: Czettritzów, Matuschków, Schaffgotchów. W kościele pw. św. Michała w Dobromierzu na tablicy umieszczonej przy drzwiach do zakrystii można wyczytać o zawartym tu związku małżeńskim księżnej Joanny Teresy von Stein (ur. 29 października 1670 r. na zamku w Bolkowie) panną na Bronowie, z księciem Ferdynandem von Schaffgotsch, działo się to w roku 1686.
Wiek XVIII edytuj
Ród Schaffgotsch posiadał wiele obszernych dóbr i kopalń na całym Śląsku. Ich główną siedzibą były Cieplice. Od 1745 roku Bronów był w posiadaniu rodu von Mutius, początkowo w dzierżawie, ale 28 sierpnia 1756 odkupił dobra od hrabiny Josephy von Matuschkai ówczesny królewski radca prawny Franz von Mutius. Ród Mutiusów pochodził z Miśni.
Wiek XIX i XX edytuj
W XIX wieku rodzina von Mutius była właścicielami licznych włości. Do nich należały wioski: Kryształowice, Olbrachtowice, Mirosławice koło Sobótki, Jeleniów, Bąkowice, Tomkowice oraz Stary Zdrój (dzisiaj dzielnica Wałbrzycha). W Starym Zdroju posiadali pałac i zabudowania przydworskie oraz szereg wybudowanych przez tę rodzinę domów dla kuracjuszy. W latach 80. XIX wieku został wybudowany w Bronowie budynek z salą rozjemczą, gdzie na parterze mieściła się gospoda. Odbywały się w niej sprawy za wszelkiego rodzaju drobne wykroczenia. Zawsze pod przewodnictwem możnowładcy w danej wiosce, poważniejsze rozprawy były rozstrzygane w sądzie powiatowym (dla tego terenu w Bolkowie). Gospoda ta odegrała w przeszłości dość ważną rolę otóż: firma Kramsta posiadała w Świebodzicach i Pełcznicy duże przędzalnie, farbiarnie i wybielarnie, natomiast w Bolkowie tkalnie. Dla zapewnienia ciągłości produkcji kursowały codziennie pomiędzy Bolkowem a Świebodzicami furmanki przykryte nieprzemakalnymi plandekami. Przewoziły one płótno ze Świebodzic, a z powrotem surową przędzę do wybielenia i farbowania.
Ponieważ Bronów był w połowie drogi, więc w gospodzie Berndta wypadał postój. Wobec tego czekał tu na koni pokarm w żłobach, a dla wozaków gorąca strawa w gospodzie. Takich kursów było dziennie 3-4. Po I wojnie światowej przewóz odbywał się już samochodami ciężarowymi. W dawnym czasie najprawdopodobniej miejscowi rolnicy musieli dopuścić się jakichś poważniejszych przewinień wobec miejscowego pana, za co ten kazał im za karę wybudować na południowych krańcach swych ziem kolonię składającą się z 11 domów, z działkami po 2-3 morgi ziemi. Osada ta została nazwana Nowy Bronów dziś Bronówek. Położona w bliskim sąsiedztwie dzisiejszej Wieżycy z wieżą widokową, traktowana była jako druga część wioski, mimo że była oddalona od niej o 2,5 km. Tuż przy wylocie z Bronowa do Kłaczyny leży kolonia zwana Kotliną. Podczas miejscowej reformy administracyjnej w 1939 r., Bronów oddał na rzecz Dobromierza, Nowy Bronów (Bronówek) w zamian za to otrzymał od Kłaczyny wspomniana kolonię.
Zabytki edytuj
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[7]:
- zespół pałacowy, z XVIII-XIX w.:
- pałac; z około 1670 r.; ród Mutiusów przebudował w 1780 roku ówczesny dwór z XVIII wieku na istniejący do dzisiaj pałac, który zachował cechy baroku (portal, lukarny, pilastry). Jednak dzisiaj pałac jest w bardzo dużej ruinie. Zniszczenia są tak duże, że nie można go już uratować. W pałacowych dobrach rodzina von Mutius posiadała liczne przedmioty sztuki (meble, szkło, porcelana, srebrna zastawa) oraz liczą kolekcję obrazów francuskiego malarza Antoine'a Pesne (1683-1757, od 1711 dworski malarz na Pruskim Dworze Królewskim w Berlinie) i malarza portrecisty Antona Graffa (1736-1813)
- park, znajduje się wokół pałacu, a w nim starodrzew z platanami, lipami, klonami oraz co jest rzadką w tych stronach kasztanem jadalnym
- dom ogrodnika, nr 5
Turystyka edytuj
Bardzo ładne położenie Bronowa u podnóża Sudetów, gdzie z jednej strony piękny obszerny widok na równinę, z drugiej strony wzgórza i las. To wszystko przyciągało turystów. Jeden z miejscowych rolników o nazwisku Kaspar utworzył w pobliżu Bronowa na swojej łące, przez która przepływał strumyk, miejsca do biwakowania. Ściągały tu na weekendy tłumy okolicznych mieszkańców, odbywały się tu zabawy i potańcówki. Było to tak znane i wspaniałe miejsce, że znany pisarz Fiodor Sommer opiewał je na łamach swej powieści Drogą do młyna.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 10383
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 91 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie ustalenia i zmiany urzędowych nazw niektórych miejscowości w województwach: dolnośląskim, kujawsko-pomorskim, lubelskim, lubuskim, mazowieckim, opolskim, podlaskim, pomorskim, śląskim, świętokrzyskim, warmińsko-mazurskim, wielkopolskim i zachodniopomorskim oraz obiektu fizjograficznego w województwie podkarpackim (Dz.U. z 2002 r. nr 233, poz. 1964).
- ↑ Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis. dokumentyslaska.pl. [dostęp 2012-10-24].
- ↑ H. Markgraf, J. W. Schulte, Codex Diplomaticus Silesiae T.14 Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis, Breslau 1889.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 159. [dostęp 2012-10-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
Bibliografia edytuj
- Rezydencje ziemi świdnickiej, zespół redakcyjny: W. Rośkowicz, S. Nowotny, R. Skowron, Świdnica 1997, s. 9.