Bronisław Grun
Bronisław Grun vel Bronisław Sztuna pseud.: „Szyb”, „Rudy”, „Ginger”, „Rudy Anglik” (ur. 9 maja?/22 maja 1912 w Suszczewie (Rosja)[1], zm. 30 listopada 1989 w Johannesburgu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, cichociemny.
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
5 Pułk Piechoty Legionów, |
| Stanowiska |
dowódca plutonu, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
rzeczoznawca w zakresie wzbogacania diamentów |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Był synem Władysława i Marii z domu Murczkiewicz. Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Białymstoku, zdaniu matury w 1932 roku i odbyciu służby wojskowej na dywizyjnym kursie podchorążych rezerwy w 5 pułku piechoty Legionów studiował na AGH w Krakowie. Zaliczył 3 lata.
We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. Po przekroczeniu granicy polsko-węgierskiej w grudniu 1939 roku został internowany. W lutym 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie wstąpił do 12 a potem 11 pułku piechoty 4 Dywizji Piechoty. W lipcu 1940 roku dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 5 Brygadzie Kadrowej Strzelców, następnie w Brygadzie Szkolnej.
Po konspiracyjnym przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 24 sierpnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 25 na 26 stycznia 1943 roku w ramach operacji „Screwdriver”. Po skoku otrzymał przydział do Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej, do Ośrodka Dyspozycyjnego „Motor 30” jako oficer dyspozycyjny. Do połowy sierpnia 1943 roku był wykładowcą w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agrikola”. Pod koniec sierpnia 1943 roku został zastępcą dowódcy baonu „Zośka”. Brał udział m.in. w akcjach: „Góral” (zbrojnym pozyskaniu dla podziemia kwoty ok. 106 mln zł 12 sierpnia 1943 roku), „Pogorzel” (wysadzanie pociągu z wojskiem w nocy z 23 na 24 października 1943 roku), „Szymanów” (22 listopada 1943 roku), „Polowanie” (8 stycznia 1944 roku, dowódca akcji), „Jula” (przerwanie ruchu kolejowego na linii Rzeszów–Przeworsk w nocy z 5 na 6 kwietnia 1944 roku, za tę akcję otrzymał Krzyż Walecznych).
W dniu wybuchu powstania warszawskiego przebywał na Pradze i został odcięty od swojego baonu.
Od 1946 roku przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Ukończył Camborne School of Mines i uzyskał stopień inżyniera górnictwa. Pracował jako rzeczoznawca w dziedzinie wzbogacania diamentów w Republice Południowej Afryki.
Był autorem wspomnień, opublikowanych w postaci artykułów w książce Drogi cichociemnych (Londyn 1954, Warszawa 2010). Były to wspomnienia: Express Warszawa–Berlin, Polowanie po polowaniu, Bank na kółkach, Akcja „Jula”.
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13389[2]
- Krzyż Walecznych za udział w akcji „Jula”.
- Medal Obrony (21 maja 1946 Wielka Brytania)[3]
Przypisy edytuj
- ↑ Teka personalna, Oddział Specjalny Sztabu Naczelnego Wodza, w zbiorach Studium Polski Podziemnej w Londynie, sygn. Kol.023.0065, 1942–1946, s. 2 (pol.).
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 417.
- ↑ Bronisław Grun - Cichociemny [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2023-12-03] (pol.).
Bibliografia edytuj
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 45–46. ISBN 83-902499-0-1.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 317. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 110.