Bronisław Piniecki
Bronisław Wiktor Piniecki (ur. 16 września 1892 w Karczewie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej. Ofiara zbrodni katyńskiej.
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 września 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
7 pułk artylerii |
| Stanowiska |
d-ca baterii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w wielodzietnej rodzinie nauczyciela Bronisława i Bronisławy de Ellimer[1][2]. Uczęszczał do gimnazjów w Poznaniu i Wschowie. Od 1906 działał w tajnej organizacji patriotycznej Towarzystwa Tomasza Zana, w latach 1912–1914 był jego prezesem we Wschowie. Założył także Drużynę Strzelecką i pełnił w niej funkcję zastępcy komendanta. W 1914 zdał egzamin dojrzałości, następnie został powołany do armii niemieckiej i skierowany na front zachodni. Mianowany 24 sierpnia 1917 podporucznikiem. W armii niemieckiej służył do 1918[3].
Od 16 października w dywizjonie zapasowym 23 pułku artylerii Poznań[3]. W listopadzie 1918 wstąpił do POW Zaboru Pruskiego, następnie zorganizował 1 batalion poznański, który 27 grudnia 1918 brał udział w zajęciu magazynów uzbrojenia przy Wielkich Garbarach w Poznaniu, a na początku stycznia 1919 w walkach o Stację Lotniczą na Ławicy później wcielony do 10 pułku strzelców wielkopolskich.
Od 20 października 1919 przydzielony do szkoły podoficerskiej 1 pułku strzelców wielkopolskich[3]. W ramach 1 pułku artylerii ciężkiej Wielkopolskiej uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 20 października 1920 otrzymał awans na kapitana. 16 czerwca 1920 objął dowództwo baterii w 14 pułk artylerii, a od 20 lipca 1920, 5 baterii w 15 pułku artylerii[3].
"Za męstwo w czasie walk pod Płockiem wyróżniony Orderem Virtuti Militari"[3].
Od 1922 dowodził dywizjonem w 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 22. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. W listopadzie tego roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy dywizjonu na stanowisko kwatermistrza[5], a 1 sierpnia 1929 przesunięty ponownie na stanowisko dowódcy dywizjonu[6]. 23 marca 1932 został przeniesiony do 19 pułku artylerii lekkiej w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy II dywizjonu, detaszowanego w Mołodecznie[7][8]. 24 stycznia 1934 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W maju 1934 został przeniesiony do 17 pułku artylerii lekkiej w Gnieźnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10]. W październiku 1934 został przeniesiony do 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11].
We wrześniu 1939 był dowódcą artylerii dywizyjnej 36 Dywizji Piechoty[12][3]. W czasie kampanii wrześniowej, po 17 września 1939 dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozach w Starobielsku[3] i Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Awanse edytuj
Życie prywatne edytuj
Żonaty od 1921 z Marią Pędzińską[3], z którą miał trzech synów: Ryszarda Jana, Jerzego Bronisława i Andrzeja Ksawerego[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4122[3]
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[13][3]
- Krzyż Walecznych[14][3]
- Złoty Krzyż Zasługi (22 grudnia 1928)[15][14][3]
Awanse pośmiertne i upamiętnienie edytuj
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w 2012 w Parku im. Ignacego Paderewskiego w Toronto–Etobicoke został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Bronisława Pinieckiego[18].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 483.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 117-118.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Polak (red.) 1991 ↓, s. 118.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 327.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 226.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 236.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181, 687.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934 roku, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
- ↑ Zarzycki 2006 ↓, s. 57.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim”.
- ↑ a b Fotografia Bronisława Pinieckiego w mundurze majora.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Krystyna Sroczyńska: Dęby Pamięci w Parku im. I.Paderewskiego. kpk-toronto.org. [dostęp 2019-04-18].
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Piotr Zarzycki. Walki 36 Dywizji Piechoty Rezerwowej we wrześniu 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (212), s. 23–60, 2006. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej. ISSN 1640-6281.
- Sebastian Tuliński, Synowie Grodziska Wielkopolskiego, Granowa, Kamieńca, Rakoniewic, Wielichowa w dołach śmierci Katynia, Charkowa, Miednoje, Grodzisk Wielkopolski: nakł. aut., 2011, s. 61–62, ISBN 978-83-61607-70-0, OCLC 803959899.