Buhund norweski
Buhund norweski, norweski buhund – rasa psa należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych szpiców pasterskich. Nie podlega próbom pracy[1].
| |
| Inne nazwy |
Norsk Buhund, Norwegian Buhund, Norwegian Sheepdog |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa V, Sekcja 3, |
| AKC |
FSS |
| ANKC |
Grupa 5 (Working) |
| CKC |
Grupa 7 (Herding) |
| KC(UK) |
Pastoral |
| NZKC |
Working |
| UKC |
Grupa 5 – Northern Breed (wzorzec FCI) |
| Wzorce rasy | |
Rys historyczny edytuj
Buhund norweski to rasa, której najstarsze zbadane szczątki znaleziono w wykopaliskach Gokstad w Norwegii. Pochodzą one sprzed 11 stuleci.
Wykorzystywany był zarówno do ochrony domostw (po norwesku "bu" oznacza farmę, zagrodę lub bydło) jak i do pilnowania bydła i owiec oraz ochrony ich przed drapieżnikami. Towarzysząc myśliwemu pomagał także przy polowaniach – był używany do ciągnięcia sanek[2].
Wygląd edytuj
Budowa edytuj
Są to psy średnich rozmiarów, o krępej budowie. Jak wszystkie szpice mają spiczaste uszy i zadarty ogon. Ponadto cechuje je także trójkątna głowa.
Szata i umaszczenie edytuj
Umaszczenie u tych psów może być od jasnopłowego przez czerwonożółtopłowe po czarne z białymi znaczeniami na piersiach, łapach i szyi. Jest dopuszczalna czarna maska.
Zachowanie i charakter edytuj
Norweski buhund jest psem inteligentnym, łatwym w tresurze. Wierny, potrzebuje bliskiego kontaktu z członkami rodziny.
Żyje 12–15 lat[2].
Użytkowość edytuj
Buhund jest wszechstronnym psem domowym. Obecnie znalazł zastosowanie w policji, pomaga osobom, które mają problemy ze słuchem, sprawdza się także w zawodach agility i posłuszeństwa. Współcześnie jest przede wszystkim psem rodzinnym.
Przypisy edytuj
- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 183.
- ↑ a b Fogle Bruce: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
Bibliografia edytuj
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 102. ISBN 83-7073-122-8.