Bureja (ros. Бурея) – rzeka w azjatyckiej części Rosji, dopływ Amuru. Jest szóstym pod względem długości dopływem Amuru[1].

Bureja
ilustracja
Kontynent

Azja

Państwo

 Rosja

Lokalizacja

Kraj Chabarowski
Obwód amurski

Rzeka
Długość 623 km
Powierzchnia zlewni

ok. 70 tys. km²

Średni przepływ

910 m³/s (przy ujściu)

Źródło
Współrzędne

51°39′45,4″N 134°16′54,1″E/51,662600 134,281700

Ujście
Recypient Amur
Współrzędne

49°24′52,6″N 129°31′58,4″E/49,414600 129,532900

Położenie na mapie obwodu amurskiego
Mapa konturowa obwodu amurskiego, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast blisko dolnej krawiędzi nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „źródło”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „ujście”

Charakterystyka edytuj

Ma 623 km długości (739 od źródeł Prawajej Burei), powierzchnia dorzecza wynosi około 70 tys. km². Początek bierze w północnej części Gór Burejskich, a dokładnie w łańcuchu Dusse-Aliń. Płynie następnie na zachód, zbierając dopływy z Gór Burejskich oraz z łańcucha Turana. Średni przepływ przy ujściu wynosi 910 m³/s, a więc więcej niż w Dniestrze i Donie[1].

Osadnictwo edytuj

Nazwa pochodzi od ewenkijskiego słowa birija, znaczącego „rzeka”. Pierwsi rosyjscy myśliwi pojawili się tutaj w XVIII wieku, zastawszy już Ewenków. Masowe osiedlanie się Rosjan i Ukraińców rozpoczęło się w końcu XIX wieku. Osadników zachęcały dobre gleby zalegające w dolinie rzeki, która należy jednak do bardzo kapryśnych pod względem ilości niesionej wody i rolnictwo nie miało tu właściwych warunków rozwojowych. Uprawiano głównie pszenicę, owies, ziemniaki, len i słonecznik. W początkach XX wieku sprowadzono soję z Mandżurii, a potem wprowadzano pomidory i cebulę. Rozwój upraw wstrzymywały jednak nieprzewidywalne wahania poziomu wód[1].

Hydrologia edytuj

W ciągu kilku dni poziom rzeki może podnieść się o 6–8 metrów – niesie ona wtedy liczne połamane drzewa, zagrażając żegludze. Na przystaniach instaluje się z tego względu ruchome pomosty, uzależniające swoje położenie od poziomu wody. Rejon dorzecza ma najwyższą w całym dorzeczu Amuru roczną sumę opadów – do 900 mm. Od września do maja stany wód są niskie (przede wszystkim zimą) – przepływ spada wówczas do kilku m³ na sekundę (w 1930 było to nawet 0,9 m³). Latem, zwłaszcza po gwałtownych ulewach (w lipcu przypada 80% rocznej sumy opadów), przepływ osiągać może kilka tysięcy m³/s (rekord padł w 1917 – 15 tys. m³/s, czyli dwukrotna wartość dla Wołgi)[1].

Gospodarka edytuj

Największą miejscowością nad rzeką jest Nowy Urgal, leżący na trasie kolei bajkalsko-amurskiej. Na rzece budowana jest zapora, planuje się oddanie jej do użytku w roku 2011.

Przypisy edytuj

  1. a b c d Paweł M. Madeyski, Rzeka letnich szaleństw, w: Poznaj Świat, nr 11/1984, s. 6–7, ISSN 0032-6143.