Cafe Gallery Zakopianka
Cafe Gallery Zakopianka – kawiarnia znajdująca się w Krakowie przy ulicy św. Marka 34a, od strony Plant, w klasycystycznym budynku z lat 20. lub 30. XIX wieku, wzniesionym niedługo po założeniu Plant.
Widok od strony Plant | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość |
31-024 Kraków |
Adres |
ul. św. Marka 34a |
Styl architektoniczny | |
Architekt | |
Inwestor | |
Rozpoczęcie budowy |
1836 |
Ukończenie budowy |
1836 lub 1837 |
Ważniejsze przebudowy |
ok. 1861, ok. 1878 lub 1903 albo 1913 |
Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |
Położenie na mapie Krakowa | |
50°03′46″N 19°56′38″E/50,062778 19,943889 | |
Strona internetowa |
Uznawana jest za najstarszą kawiarnię plantacyjną, działającą z przerwami od drugiej połowy lat 20. lub 30. XIX wieku. Sam budynek zalicza się do najbardziej udanych obiektów stylu neoklasycystycznego, jakie powstały w Krakowie w I połowie XIX stulecia. W jego pobliżu znajduje się także altana koncertowa, przeznaczona pierwotnie dla występów orkiestr.
Historia budynku edytuj
Geneza budynku, który jest siedzibą kawiarni, związana była z pomysłami zapewnienia wygody krakowianom na wytyczanych Plantach[1]. Początkowo miała to być altana, służąca spacerowiczom jako miejsce schronienia przed deszczem, z czasem zaplanowano, że będzie częścią zespołu przechadzkowego[2], na wzór foksalu, czyli ogródka rozrywkowego[3]. Miano serwować w niej kawę, orszady i napoje chłodzące[4], pojawiały się także pomysły organizowania tam koncertów[5]. Planowano umieszczenie jej za kościołem Świętego Ducha, a następnie w pobliżu wylotu ulicy św. Marka[6].
Dla realizacji tej koncepcji kanonik Sebastian Alojzy Sierakowski przygotował liczne projekty (m.in. w 1820 roku i na krótko przed swoją śmiercią cztery lata później)[a], w których altana przybrała formę murowanego pawilonu o klasycystycznej architekturze[7]. Choć finalnie budynek powstał w oparciu o plany innego architekta, to jego zaprojektowanie przypisywano często właśnie Sierakowskiemu[8].
Ostateczny projekt wykonał w 1826 roku Feliks Radwański młodszy, a nowy obiekt postawiono w planowanym miejscu dziesięć lat później, choć jego plan zatwierdzono w krakowskim Urzędzie Budownictwa jeszcze w 1834 roku[9][b]. Pawilon ten został wybudowany ze środków finansowych Wolnego Miasta i dlatego nazywano go altaną rządową[10][c]. Umieszczono w niej cukiernię[d], która funkcjonowała, oddawana w dzierżawę, do 1842 roku[11]. Następnie, z powodu braku dzierżawcy, budynek, po dokonaniu adaptacji z istotnymi zmianami we wnętrzach, pełnił funkcję domu mieszkalnego (przeznaczonego dla „pisarza materyałów skarbowych przy św. Scholastyce”[12] lub „dozorcy Składu materyałów drewnianych”[13]), z czasem częściowo opustoszał[14]. Około 1861 roku przebudowano go, ale tylko w części, pod kierunkiem Antoniego Stacherskiego[2].
W 1879 roku[e] ponownie przeznaczono go pod działalność gastronomiczną. Po adaptacji (w trakcie której rozebrano dodatkowe piętro, wzniesione, gdy obiekt pełnił funkcję mieszkalną) otwarto tam kawiarnię Stefana Rehmana i Edwarda Hendricha – filię sezonową ich firmy, działającej już w Sukiennicach (Kawiarnia Noworolski). Funkcjonowała do około 1885 roku, gdy w związku z problemami spółki, obiekt przy Plantach uległ zaniedbaniu i czasowo opustoszał[15]. Nowe życie w to miejsce tchnął Wojciech Janikowski[f], który po 1890 roku, otworzył tam filię letnią swojej firmy z Krzysztoforów. Nowa kawiarnia – nazywana po prostu „kawiarnią Janikowskiego” – stała się wówczas znanym lokalem, będąc popularnym miejscem spotkań aktorów z Teatru Miejskiego (najczęściej po spektaklach), jak również dziennikarzy z pobliskich redakcji Czasu i Głosu Narodu oraz Nowej Reformy[16]. Słynęła też z serwowanych tam lodów oraz kawy mrożonej[17].
W 1913[18] lub 1914 roku[2] kawiarnię przejął Franciszek Sauer, właściciel podobnego interesu w Domu Pod Gruszką, na rogu Sławkowskiej i Szczepańskiej. Obiekt przy Plantach doinwestował, starając się go uatrakcyjnić[19]. Prowadził tam kawiarnię do lat 1922–1923 i czasów wielkiej inflacji, kiedy to z racji problemów finansowych, musiał ją sprzedać bliżej nieokreślonej spółce, która w budynku urządziła tanią jadłodajnię pod nazwą Kawiarnia i Restauracja „Zakopane”. Utracono dawną klientelę, przestali tam bywać dziennikarze i aktorzy[20]. W 1935 roku podupadłą kawiarnię przejęła od Henryka Kwalika Stefania Maturowa, której udało się podnieść jej poziom, wprowadziła również nazwę „Zakopianka”[21].
Podczas okupacji niemieckiej lokal mieścił kuchnię Rady Głównej Opiekuńczej[22]. Wśród osób tam zatrudnionych znalazła się Krystyna Zbijewska, pracująca jako kelnerka[23]. Po 1945 roku obiekt odebrano właścicielce[2], przez kilka lat mieściła się w nim świetlica Zarządu Zieleni Miejskiej, stopniowo ulegał dewastacji[24]. Bezskuteczne starania o jego przejęcie podejmowało Zrzeszenie Studentów Polskich, ostatecznie zaś po remoncie budynku (1959) kawiarnia ponownie zaczęła tam działać, pod swoją starą nazwą[25]. W latach 60. notowano, iż występowały w niej problemy z trudną klientelą, zarazem w tej dekadzie zaczęto prowadzić przy niej letni ogródek[26]. W 1975 roku została zlikwidowana[2]. Następnie w lokalu funkcjonował przez pewien czas salon gier zręcznościowych, a na przełomie lat 80. i 90. pizzeria włoska „Margarita”[27].
Budynek, pozostając własnością gminy, stopniowo niszczał, lecz w 1996 roku został wydzierżawiony przez aktora Marka Jasickiego i starannie odnowiony (1996–1997). W 1998 roku w zabytkowym obiekcie rozpoczęła działalności „Cafe Zakopianka”[g] oraz Zakład Widowisk Estradowych i Rozrywkowych IMPRES[28]. W pierwszych latach XXI wieku wprowadzono pewne zmiany wystroju na terenie posesji, jak i we wnętrzu kawiarni, a w roku 2013 utworzono również w niej galerię sztuki ze stałymi witrynami twórców; Zbigniewa Czopa (miedzioryt), Czesława Dźwigaja (rzeźba, medalierstwo, rysunek), Stanisława Mazusia (malarstwo), Allana Rzepki (malarstwo) i Martyny Hołdy (malarstwo, litografia)[29]. Lokal cieszył się popularnością wśród artystów i naukowców, odbywały się w nim także koncerty[30].
W 2015 roku nastąpiła zmiana administracji obiektu: Zarząd Budynków Komunalnych zastąpił Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu. Już w następnym roku rolę tą przejął Zarząd Zieleni Miejskiej, który wówczas wypowiedział umowę dzierżawy M. Jasickiemu[31][h]. Przeciw temu zaprotestowało Małopolskie Stowarzyszenie Twórców Kultury oraz szereg artystów, m.in. wystawiający tam Cz. Dźwigaj, A. Rzepka, S. Mazuś[32]. Wtedy to wiceprezydent Andrzej Kulig zatrzymał wymówienie umowy[33]. Jednak ZZM ponowiło kroki w celu zakończenie współpracy z dzierżawcą. Pod koniec grudnia 2019 roku umowa została wymówiona. Rozpoczęły się negocjacje dotyczące m.in. zwrotu poniesionych przez najemcę kosztów modernizacji części wyposażenia i otoczenia obiektu[34]. 16 marca 2020 roku kawiarnia zawiesiła działalność z powodu pandemii COVID-19[35]. Prezydent miasta, Jacek Majchrowski, wyznaczył 1 października 2020 roku jako termin opuszczenia obiektu przez dzierżawcę[36]. Według zapowiedzi ZZM budynek zostanie poddany pracom modernizacyjnym, dostosowującym go do odpowiednich standardów oraz zapewniającym zwiększenie powierzchni użytkowej[37].
Miejsce to uznaje się za najstarszą kawiarnię plantacyjną[38] lub też pierwszą letnią kawiarnię na Plantach[39] – część autorów podaje, że funkcjonowała od 1826 roku[40].
Architektura i otoczenie edytuj
Budynek usytuowany jest przy Plantach, blisko wylotu ulicy św. Marka (pod adresem św. Marka 34). Od południa styka się z gmachem Szkoły Podstawowej nr 1, drugim bokiem przylega do muru ogrodu parafii Świętego Krzyża[41]. Ma formę murowanego pawilonu, wzniesionego w stylu neoklasycystycznym. Uznawany jest za jeden z lepszych przykładów tego stylu w Krakowie. Jego fasada zachowała się bez zmian, z trzema arkadami, oddzielonymi podwójnymi pilastrami, zwieńczona attyką[42]. Obiekt wyraźnie powiązano z kompozycją Plant w 1842 roku, kiedy to wytyczono alejkę na jego osi[13].
Od strony północnej do budynku przylega kolumnowy, kamienny portyk, określany też jako parterowa loggia, dobrze współgrający z architekturą właściwego pawilonu kawiarni[43]. Został wzniesiony jeszcze w 1825 lub 1826 roku[13] lub też dobudowano go w późniejszym czasie, datowanym rozmaicie – na II połowę XIX wieku[44], okres po 1878 roku[2] albo rok 1903[35] lub 1913[18].
Przez dłuższy czas fasadę budynku zasłaniała drewniana weranda, dostawiona przed samym wejściem[i], jako datę jej wzniesienia podaje się rok 1875[45] lub dopiero 1913[18]. Została usunięta już po II wojnie światowej[46].
W sąsiedztwie budynku kawiarni, na osi wejścia do niej, usytuowana została w końcu XIX wieku (na owalnym placyku w ciągu alejek Plant) altana – rotunda orkiestrowa, w formie zadaszonego podwyższenia[j]. Pierwotnie przeznaczona była dla koncertów orkiestr wojskowych, z których szczególną popularnością cieszyła się orkiestra 13. pułku piechoty, oraz występów chórów[47]. Obiekt mocno krytykował Franciszek Klein ze względów estetycznych i konstrukcyjnych, twierdząc, iż nie pasuje do Plant[48]. W późniejszych latach został rozebrany[k], a zrekonstruowano go w ramach renowacji Plant, prowadzonych od końca lat 80. XX wieku[49].
Uwagi edytuj
- ↑ Sierakowski planował bardzo rozległe założenie, łączące ogrody i tereny zielone w zachodniej i północnej części miasta, którego częścią miał być odcinek Plant między kościołem Świętego Krzyża a wylotem ulicy św. Tomasza. Jego projekty zachowały się w Oddziale Zbiorów Graficznych Biblioteki Jagiellońskiej, Torowska 2003 ↓, s. 21, przyp. 20.
- ↑ W niniejszym opracowaniu przyjęto datę budowy obiektu według Encyklopedii Krakowa, lecz w literaturze pojawiają się odmienne datacje.
Klein 1914 ↓, s. 18, 45 podaje, iż budynek wzniesiono w 1825 roku, a 10 lat później planowano jego rozbudowę, która jednak nie doszła do skutku, bowiem nie udało się pozyskać terenu (fragmentu ogrodu parafii Świętego Krzyża) na ten cel. Z kolei Torowska 2003 ↓, s. 22 datę budowy określa na „wkrótce po 1825”, po czym stwierdza, że rozbudowa doszła do skutku – dostawiono kilka pokoików, przeznaczonych na kawiarnię. Wzniesienie pawilonu już w latach 20. XIX wieku, jak się wydaje, przyjmują autorzy, którzy informują o funkcjonowaniu kawiarni od 1826 roku, patrz: Rożek 2000 ↓, s. 50; Rożek 2011 ↓, ¶ „Otwarła w roku 1826...”; Cafe Gallery Zakopianka ↓ ; Rogóż 2015 ↓, s. 193. Natomiast Jakubowski 2012 ↓, s. 49 podaje, iż obiekt pochodzi z 1837 roku. W niektórych opracowaniach czas jego wzniesienie określa się ogólnikowo na lata 30. XIX stulecia – Mossakowska i Zeńczak 1984 ↓, s. 115; Adamczewski 2003 ↓, s. 202. - ↑ Niektórzy autorzy podają tę nazwę pisaną z wielkich liter – Jakubowski 2012 ↓, s. 49; Rogóż 2015 ↓, s. 193.
- ↑ Wskutek dodatkowych prac adaptacyjnych budynku według projektu Tomasza Majewskiego (1841) – objęły dobudowę kuchni i wprowadzenie ogrzewania – serwowano w niej także ciepłe posiłki dla spacerowiczów, Krasnowolski 2018 ↓, s. 51.
- ↑ Rożek 2011 ↓, ¶ „Dopiero w roku 1875...” podaje rok 1875.
- ↑ Adamczewski 2003 ↓, s. 202 podaje, że nosił imię Stanisław . Natomiast z imieniem Wojciech (względem inicjałem W.) występuje w: Wielka Księga Adresowa ↓, s. 74 („Janikowski Wojciech, właściciel kawiarni, Rynek gł. 35”), Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398, Torowska 2003 ↓, s. 39, 48; Rożek 2011 ↓, ¶ „Od roku 1879...”, Jakubowski 2012 ↓, s. 43, 49, Rogóż 2015 ↓, s. 193, Krasnowolski 2018 ↓, s. 112.
- ↑ Jakubowski 2012 ↓, s. 209 podaje, iż po renowacji otwarty tam lokal nazywał się „Altana”.
- ↑ Wedle Gurgul 2020 ↓, ¶ „Aktor przypomina, że...” objęcie administracji przez ZZM i pierwsze wypowiedzenie umowy najmu miało miejsce w 2017 roku.
- ↑ Wzniesiona w stylu szwajcarskim, jak się podaje, miała być źródłem nazwy „Zakopianka”, Rożek 2011 ↓, ¶ „Przed pawilonem Sierakowskiego...”; Cafe Gallery Zakopianka ↓ .
- ↑ Projekt obiektu, zachowany w Archiwum Narodowym w Krakowie, pochodzi z 1895 roku, władze miasta zatwierdziły go w następnym roku, Krasnowolski 2018 ↓, s. 113.
- ↑ Dobrzycki 1955 ↓, s. 13 podaje, iż rotundę przeniesiono na teren Lasu Wolskiego.
Przypisy edytuj
- ↑ Dobrzycki 1955 ↓, s. 12.
- ↑ a b c d e f Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398.
- ↑ Zygmunt Gloger: Foksal. [w:] Encyklopedja staropolska ilustrowana [on-line]. WikiŹródła. [dostęp 2017-08-24]. (pol.).; Rożek 2000 ↓, s. 50.
- ↑ Dobrzycki 1955 ↓, s. 13.
- ↑ Jakubowski 2012 ↓, s. 49.
- ↑ Klein 1914 ↓, s. 18; Adamczewski 2003 ↓, s. 202.
- ↑ Dobrzycki 1955 ↓, s. 13; Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398, 757; Rożek 2011 ↓, ¶ „W pierwotnym założeniu architektonicznym...”.
- ↑ Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398. Taka atrybucja pojawia się w: Mossakowska i Zeńczak 1984 ↓, s. 115; Adamczewski 1992 ↓, s. 104; Rożek 2000 ↓, s. 50; Adamczewski 2003 ↓, s. 202; Torowska 2003 ↓, s. 21; Rożek 2011 ↓, ¶ „W pierwotnym założeniu architektonicznym...”.
- ↑ Dobrzycki 1955 ↓, s. 13 (tu nie podano twórcy projektu z 1826); Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Krasnowolski 2018 ↓, s. 51.
- ↑ Adamczewski 1992 ↓, s. 104; Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Adamczewski 2003 ↓, s. 202.
- ↑ Klein 1914 ↓, s. 19; Adamczewski 1992 ↓, s. 104; Adamczewski 2003 ↓, s. 202; Torowska 2003 ↓, s. 22.
- ↑ Klein 1914 ↓, s. 19.
- ↑ a b c Krasnowolski 2018 ↓, s. 51.
- ↑ Klein 1914 ↓, s. 19; Adamczewski 1992 ↓, s. 104; Adamczewski 2003 ↓, s. 202; Rożek 2011 ↓, ¶ „Rok 1842 był przełomem...”; Jakubowski 2012 ↓, s. 49.
- ↑ Klein 1914 ↓, s. 19; Adamczewski 1992 ↓, s. 104; Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Adamczewski 2003 ↓, s. 202; Torowska 2003 ↓, s. 22; Jakubowski 2012 ↓, s. 49; Rogóż 2015 ↓, s. 193.
- ↑ Adamczewski 1992 ↓, s. 104; Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Adamczewski 2003 ↓, s. 202; Rożek 2011 ↓, ¶ „W drugiej połowie XIX stulecia...”; Jakubowski 2012 ↓, s. 49; Rogóż 2015 ↓, s. 193–194.
- ↑ Torowska 2003 ↓, s. 22; Rożek 2011 ↓, ¶ „W drugiej połowie XIX stulecia...”.
- ↑ a b c Jakubowski 2012 ↓, s. 87.
- ↑ Jakubowski 2012 ↓, s. 87; Rogóż 2015 ↓, s. 193.
- ↑ Jakubowski 2012 ↓, s. 105.
- ↑ Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Rożek 2011 ↓, „W latach 20-tych...”; Jakubowski 2012 ↓, s. 119.
- ↑ Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Adamczewski 2003 ↓, s. 202–203.
- ↑ Adamczewski 1992 ↓, s. 104.
- ↑ Jakubowski 2012 ↓, s. 175.
- ↑ Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Jakubowski 2012 ↓, s. 175.
- ↑ Jakubowski 2012 ↓, s. 189, 191.
- ↑ Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Torowska 2003 ↓, s. 22; Jakubowski 2012 ↓, s. 209.
- ↑ Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Rożek 2011 ↓, ¶ „W roku 1996 dawną Altanę...”; Cafe Gallery Zakopianka ↓ ; Impres ↓ ; Gurgul 2020 ↓, ¶ „Jak przypomina Balcewicz...”; Tymczak 2020 ↓, ¶ „Historia prowadzenia Cafe...”.
- ↑ Cafe Gallery Zakopianka ↓ ; Impres ↓ .
- ↑ Rożek 2011 ↓, ¶ „W roku 1996 dawną Altanę...”.
- ↑ Tymczak 2020 ↓, ¶ „W 2015 r. zmienił się administrator...”.
- ↑ Gurgul 2020 ↓, ¶ „W obronie Jasickiego...”
- ↑ Tymczak 2020 ↓, ¶ „Powstrzymał to wiceprezydent...”.
- ↑ Gurgul 2020 ↓, ¶ „Jasicki podkreśla, że...”; Tymczak 2020 ↓, ¶ „Teraz jest gotowy oddać...”.
- ↑ a b Cafe Gallery Zakopianka ↓ .
- ↑ Gurgul 2020 ↓, ¶ „W negocjacje między...”.
- ↑ Gurgul 2020 ↓, ¶ „Poprosiliśmy ZZM o wyjaśnienie...”; Tymczak 2020 ↓, ¶ „A jakie miasto ma zamiary...”.
- ↑ Klein 1914 ↓, s. 37; Torowska 2003 ↓, s. 39, 48.
- ↑ Rogóż 2015 ↓, s. 193.
- ↑ Rożek 2000 ↓, s. 50; Rożek 2011 ↓, ¶ „Otwarła w roku 1826...”; Cafe Gallery Zakopianka ↓ ; Rogóż 2015 ↓, s. 193.
- ↑ Klein 1914 ↓, s. 37; Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Torowska 2003 ↓, s. 39; Rożek 2011 ↓, ¶ „Od strony południowej...”.
- ↑ Klein 1914 ↓, s. 37; Dobrzycki 1955 ↓, s. 13; Adamczewski 2003 ↓, s. 202; Torowska 2003 ↓, s. 39; Rożek 2000 ↓, s. 50; Rożek 2011 ↓, ¶ „Miał być to parterowy...”; Jakubowski 2012 ↓, s. 49.
- ↑ Dobrzycki 1955 ↓, s. 13; Encyklopedia Krakowa ↓, s. 398; Rożek 2000 ↓, s. 50; Rożek 2011 ↓, ¶ „W drugiej połowie XIX stulecia...”; Jakubowski 2012 ↓, s. 49.
- ↑ Rożek 2000 ↓, s. 50; Rożek 2011 ↓, ¶ „W drugiej połowie XIX stulecia...”;.
- ↑ Rożek 2011 ↓, ¶ „Dopiero w roku 1875...”; Cafe Gallery Zakopianka ↓ .
- ↑ Torowska 2003 ↓, s. 22.
- ↑ Klein 1914 ↓, s. 45; Dobrzycki 1955 ↓, s. 13; Adamczewski 2003 ↓, s. 392; Torowska 2012 ↓, s. 96; Rogóż 2015 ↓, s. 195–197.
- ↑ Klein 1914 ↓, s. 69, 90–91.
- ↑ Encyklopedia Krakowa ↓, s. 758; Torowska 2003 ↓, s. 137; Rogóż 2015 ↓, s. 195.
Bibliografia edytuj
- Jan Adamczewski: Kraków od A do Z. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1992, s. 104 (hasło Kawiarnie), 209 (Planty). ISBN 83-03-03234-8.
- Jan Adamczewski: Mała encyklopedia Krakowa. Kraków: „Hurnex”, 2003, s. 202–203 (hasło Kawiarnie), 392 (Planty). ISBN 83-918802-0-6.
- Cafe Gallery Zakopianka. Zakład Widowisk Estradowych – Estrada Krakowska. [dostęp 2017-08-25]. (pol.).
- Jerzy Dobrzycki: O krakowskich Plantach. W: Zieleń Krakowa. red. Jerzy Dobrzycki. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1955, s. 9–22.
- Doświadczenie. Zakład Widowisk Estradowych – Estrada Krakowska. [dostęp 2017-08-25]. (pol.).
- Encyklopedia Krakowa. red. prowadzący Antoni Henryk Stachowski. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 398 (hasło Kawiarnia Janikowskiego, „Zakopianka”), 757–758 (Planty). ISBN 83-01-13325-2.
- Aleksander Gurgul: Planty. Zarząd Zieleni Miejskiej wyrzuca dzierżawcę Cafe Zakopianka. Radny: „Jeśli dojdzie do eksmisji, będzie bezdomny”. Gazeta Wyborcza Kraków, 2020-07-31. [dostęp 2020-08-08]. (pol.).
- Krzysztof Jakubowski: Kawa i ciastko o każdej porze. Historia krakowskich kawiarni i cukierni. Warszawa: Agora SA, 2012, seria: Biblioteka Gazety Wyborczej. ISBN 978-83-268-0773-2.
- Franciszek Klein: Planty krakowskie. wyd. wznowione. Kraków: Towarzystwo Ochrony Piękności Miasta Krakowa i Okolicy, 1914.
- Bogusław Krasnowolski: Krakowskie Planty. Zarys dziejów. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, 2018. ISBN 97883-242-3445-5.
- Wanda Mossakowska, Anna Zeńczak: Kraków na starej fotografii. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1984. ISBN 83-08-00873-9.
- Jan Rogóż: Portrety ulic Krakowa. Kraków: Stowarzyszenie Kulturalno-Naukowe „Kraków”, 2015. ISBN 978-83-938389-2-9.
- Michał Rożek: Altana Rządowa - Café Zakopianka. Zakład Widowisk Estradowych – Estrada Krakowska, 2011. [dostęp 2017-08-25]. (pol.). – przedruk z „Dziennika Polskiego” (numer z 21/22 maja 2011)
- Michał Rożek: Przewodnik po zabytkach i kulturze Krakowa. wyd. 2. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-10989-0.
- Joanna Torowska: Planty krakowskie i ich przestrzeń kulturowa. Kraków: Ośrodek Kultury im. Cypriana Kamila Norwida, 2012, seria: Parki Krakowa. ISBN 978-83-934916-0-5.
- Joanna Torowska: Planty krakowskie. Przewodnik dla nauczycieli. Kraków: Wydawnictwo MCDN, 2003. ISBN 83-88618-39-3.
- Piotr Tymczak: Kraków. Miasto po 24 latach wypowiedziało umowę na Cafe Zakopianka przy Plantach. Jak się zmieni to historyczne miejsce?. Dziennik Polski, 2020-08-07. [dostęp 2020-08-08]. (pol.).
- „Wielka Księga Adresowa Stoł. Król. Miasta Krakowa i Król. Woln. Miasta Podgórza”. R. 4, 1908. [dostęp 2020-07-15].