Carlo Maria Giulini

dyrygent włoski

Carlo Maria Giulini (ur. 9 maja 1914 w Barletcie, zm. 14 czerwca 2005 w Brescii) – włoski dyrygent.

Carlo Maria Giulini
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 maja 1914
Barletta

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

14 czerwca 2005
Brescia

Instrumenty

altówka

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

dyrygent

Wydawnictwo

Decca Records

Powiązania

La Scala, Chicagowska Orkiestra Symfoniczna, Wiener Symphoniker, Los Angeles Philharmonic

Życiorys edytuj

Studiował w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie grę na altówce u Remy’ego Prìncipe’a, kompozycję u Alessandro Bustiniego i dyrygenturę u Bernardino Molinariego[1][2].

W latach 1945–1952 prowadził orkiestry włoskiego radia w Mediolanie i Rzymie. Wyemitował kilka mniej znanych oper Scarlattiego i Malipiera. W 1950 zadebiutował jako dyrygent operowy w Bergamo operą Traviata Verdiego. W latach 1953–1956 był pierwszym dyrygentem w mediolańskiej La Scali[1][2], gdzie odświeżył repertuar, wprowadzając m.in. Koronację Poppei Monteverdiego, Zamek Sinobrodego Bartóka i pierwsze we Włoszech przedstawienie sceniczne Wesela Strawinskiego. W tym czasie Giulini blisko współpracował z Marią Callas (Alcesta i Traviata) oraz z reżyserami Luchino Viscontim i Franco Zeffirellim[2]. W 1958 odniósł sukces w Wielkiej Brytanii, wystawiając Don Carlosa Verdiego na stulecie Royal Opera House, czym zyskał miano wybitnego dyrygenta opery włoskiej[2]. W 1967 Giulini ogłosił zamiar odejścia z opery i skoncentrowania się na repertuarze koncertowym[2].

Był pierwszym dyrygentem gościnnym Chicagowskiej Orkiestry Symfonicznej (1969–1973), pierwszym dyrygentem Symfoników Wiedeńskich (1973–1978) i pierwszym dyrygentem Los Angeles Philharmonic (1978–1984)[1][2]. W 1982 powrócił do opery, dyrygując m.in. Falstaffem Verdiego w Los Angeles, Londynie i Mediolanie[2].

Wśród nagrań Giuliniego na szczególną uwagę zasługują dwa wybitne wykonania Requiem Verdiego (1964 i 1989) oraz symfonie Beethovena, Brahmsa, Schumanna, Czajkowskiego[2] i Mahlera, zwłaszcza jego IX Symfonii, za którą otrzymał Grand Prix du Disque[1]. W nagraniach operowych najbardziej cenione są Don Giovanni i Wesele Figara Mozarta[1].

Giulini był dyrygentem wszechstronnym, realizującym zarówno dzieła operowe, jak i wielką symfonikę[1]. Porównywno go do Toscaniniego ze względu na połączenie lirycznego ciepła i rytmicznego dynamizmu oraz umiejętność precyzji w skomplikowanych fakturach operowych[2]. Powszechnie uznaje się wyjątkową łagodność jego interpretacji, bogactwo faktur smyczkowych oraz klasyczną równowagę inspirującą zarówno instrumentalistów, jak i śpiewaków[1][2].

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g Bohdan Pociej, Giulini Carlo Maria, [w:] Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 3 EFG część biograficzna, Kraków: PWM, 1987, s. 315–316, ISBN 83-224-0344-5.
  2. a b c d e f g h i j Robert Philip, Giulini, Carlo Maria, Oxford Music Online. Grove Music Online, 20 stycznia 2001, DOI10.1093/gmo/9781561592630.article.11232, via Oxford University Press [dostęp 2021-02-08] (ang.).