Cegła wapienno-piaskowa

materiał budowlany
(Przekierowano z Cegła silikatowa)

Cegła wapienno-piaskowa (wapienno-krzemianowa, silikatowa) – materiał budowlany otrzymywany z mieszaniny zmielonego piasku kwarcowego (ok. 90–92% masy) i wapna palonego (ok. 5–8% masy) z małą ilością wody.

Cegła wapienno-piaskowa

Opis edytuj

Mieszaninę formuje się pod ciśnieniem w prasach hydraulicznych dolnego i górnego prasowania lub w prasach mechanicznych jednostronnego prasowania. Kształtki silikatowe uzyskują wytrzymałość w procesie (autoklawizacja) hartowania. Hartowanie odbywa się w urządzeniu zwanym autoklawem, do którego tłoczona jest para nasycona o ciśnieniu dochodzącym do 1,5 MPa. Pod działaniem ciśnienia następuje silne zespojenie krzemionki z wapnem (powstają krzemiany wapnia), z czasem następuje także reakcja, w wyniku której powstaje węglan wapnia. Otrzymany materiał cechuje się jasną barwą. Barwę można zmieniać przez dodanie pigmentów. Z masy wapienno-piaskowej produkowane są cegły pełne o wymiarach 6,5 × 12,0 × 25,0 cm; 10,4 × 12,0 × 25,0 cm oraz bloczki drążone o wysokości 13,8 cm i 22,0 cm, przy zachowaniu wymiarów podstawy 12,0 × 25,0 cm. Jest to podstawowy asortyment produkcji, wytwarzane są także innego rodzaju kształtki, płytki itp. Zaletą wyrobów wapienno-piaskowych jest ich znaczna wytrzymałość mechaniczna, mrozoodporność i niska cena (tańsza w produkcji od cegły ceramicznej). Metoda produkcji na skalę przemysłową została opracowana w 1880 r.

Używana jest do murowania ścian konstrukcyjnych wewnętrznych i zewnętrznych (tynkowanych i nietynkowanych), ścianek działowych, ogrodzeń, licowania elewacji itp. Nie sprawdza się natomiast w przypadku murów podziemnych (fundamentów) – nie jest odporna na zawilgocenie. Podczas prac murarskich do łączenia poszczególnych elementów można używać tradycyjnej zaprawy lub kleju (zaprawy klejowej). Ściany zewnętrzne budynków wymagają izolacji termicznej.

Zobacz też edytuj

Linki zewnętrzne edytuj