Wikipedia

Centralna Szkoła Podoficerów Pilotów Lotnictwa

Centralna Szkoła Podoficerów Pilotów Lotnictwa (CSPPL) – placówka szkolnictwa wojskowego II Rzeczypospolitej, istniejąca w latach 1926-1933 w Bydgoszczy, od 1929 roku w składzie Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy.

Centralna Szkoła Podoficerów Pilotów Lotnictwa
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1926

Rozformowanie

1929

Tradycje
Rodowód

Niższa Szkoła Pilotów w Bydgoszczy

Kontynuacja

Szkoła Podoficerów Pilotów Lotnictwa

Organizacja
Dyslokacja

Bydgoszcz

Rodzaj sił zbrojnych

lotnictwo

Historia edytuj

Szkoła powstała w listopadzie 1926 roku na bazie Niższej Szkoły Pilotów w Bydgoszczy istniejącej od 1920 roku[1]. Funkcje wykładowców i instruktorów pełnili między innymi: mjr pil. Jerzy Garbiński, mjr pil. Donat Makijonek, mjr pil. Bolesław Stachoń, kpt. pil. Zygmunt Pistl, por. pil. Janusz Meissner, por. pil. Bohdan Kleczyński, por. pil. Ludwik Szul[2]. Dysponowano sprzętem szkoleniowym produkcji francuskiej i polskiej m.in. samolotami Hanriot H.19 i H.28, Morane-Saulnier MS.35, Caudron G.III, Potez XV i XXVII, Breguet 14 oraz myśliwcem Blériot-SPAD S.61[2]. W placówce szkolono podoficerów pilotów lotnictwa liniowego. W pakiecie nauki teoretycznej znajdowały się przedmioty: strzelanie i bombardowanie, gazoznawstwo, terenoznawstwo, geografia wojskowa, historia Wojska Polskiego, budowa silników i płatowców, służba łączności, fizyka, mechanika, aerodynamika, radiotelegrafia, meteorologia, aeronawigacja, organizacja wojskowa oraz obrona przeciwlotnicza[2]. Nauka praktycznego pilotażu trwała rok kolejno w trzech eskadrach (pilotaż wstępny, podstawowy i na samolotach bojowych)[2]. W szkole organizowano również kursy unifikacyjne dla instruktorów pilotażu[1].

W 1929 roku Centralna Szkoła Podoficerów Pilotów Lotnictwa została włączona w skład Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa (CWPL) w Bydgoszczy i została przemianowana na Szkołę Podoficerów Pilotów Lotnictwa[1]. W 1933 roku kadrę oficerską oraz eskadry szkolne i ćwiczebne przeniesiono do Lotniczej Szkoły Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu (LSSiB)[1]. W zamian tego w 1930 w Bydgoszczy zorganizowano Szkołę Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich (SPLdM)[1].

Sprzęt edytuj

W 1927 w Centralnej Szkole Podoficerów Lotnictwa i jej parku lotniczym używano i składowano prawie wszystkie sprowadzone z Francji lub wyprodukowane na licencji w Polsce samoloty Hanriot H.19. W latach 1926-1929 dysponowano także 6-8 samolotami Breguet 14, a w latach 1927-1928 szkołę doposażono w powszechnie występujące w pułkach lotniczych maszyny Potez XXV, Potez XXVII i Breguet 19. W maju 1929 roku przybyło 10 seryjnych samolotów szkolnych polskiej konstrukcji typu Bartel BM-4 z Wielkopolskiej Wytwórni „Samolot”. Od 1933 używano samolotów RWD-8[1].

Komendanci edytuj

Absolwenci edytuj

 
Tzw. „trójka Bajana” w 1933 roku. Karol Pniak drugi z prawej

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f Arkadiusz Kaliński: Bydgoskie lotnisko w latach 1916-1939 (cz. 2) [w:] Kronika Bydgoska XX
  2. ↑ a b c d https://www.infolotnicze.pl/2013/09/15/centralna-szkola-podoficerow-pilotow-lotnictwa/ dostęp 16-01-2017

Bibliografia edytuj

  • Stanisław Rutkowski, Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970.
  • Przedpełski Andrzej, Lotnictwo Wojska Polskiego 1918-1996. Zarys Historii, Warszawa 1997.
  • T. Nowacki, Kadry lotnictwa wojskowego w latach 1918-1926 [w:] Lotnictwo polskie w okresie międzywojennym, Warszawa-Suwalki, 1993.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Centralna_Szkoła_Podoficerów_Pilotów_Lotnictwa&oldid=71903345”