Ceprostrada
Ceprostrada – nazwa żółtego szlaku z Morskiego Oka na Szpiglasową Przełęcz. Prowadził on niegdyś inną drogą, lecz w 1937 roku PZN stworzył nowy wariant szlaku w związku z budową kolei linowej na Kasprowy Wierch. Użyto wielkich głazów tworzących wygodny i szeroki chodnik. Budowa spowodowała znaczne szkody przyrodnicze w otoczeniu szlaku. Nazwa ceprostrada pochodzi od słów ceper (turysta w Tatrach) i autostrada, jako że powszechnie się uważa, że każdy turysta może go bez problemów przejść. Według pierwotnych założeń, ceprostrada miała prowadzić dalej, poprzez Szpiglasowy Wierch, Liptowskie Mury i Gładką Przełęcz, aż do Kasprowego Wierchu, jednak ze względu na protest władz czechosłowackich, ostatecznie powstał jedynie obecnie istniejący odcinek[1].
 Górna część szlaku wyprowadzająca na przełęcz | |
| Dane szlaku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo |
małopolskie |
| Początek | |
| Koniec | |
| Kolor znakowania |
żółty |
| Typ |
szlak górski |
Przy Ceprostradzie, na wysokości ok. 1900 m n.p.m. stwierdzono występowanie paproci rozrzutka alpejska, gatunku bardzo rzadkiego, w Polsce występującego zaledwie na kilku stanowiskach w Sudetach i Tatrach[2].
Czas przejścia: od Schroniska PTTK przy Morskim Oku do Szpiglasowej Przełęczy 120 minut, z powrotem 90 minut. Po drugiej stronie przełęczy szlak żółty obniża się w Dolinę Pięciu Stawów Polskich pod nazwą Szpiglasowych Perci. Z samej przełęczy istnieje krótkie odbicie na Szpiglasowy Wierch, również znakowane na żółto[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.