Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Kownatowie

Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” – prawosławna cerkiew parafialna w Kownatowie, wzniesiona w 1894.

Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”

Kaunatavos Dievo Motinos ikonos „Visų liūdinčiųjų Džiaugsmas“ cerkvė

cerkiew parafialna
Państwo	Litwa
Miejscowość	Kownatów
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Parafia	Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Kownatowie
Wezwanie	Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”
Wspomnienie liturgiczne	24 października/6 listopada
Historia Data zakończenia budowy 1894 Data poświęcenia 23 października 1894 Aktualne przeznaczenie czynna świątynia prawosławna
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno Wieża kościelna • liczba wież 1 Kopuła • liczba kopuł 2 Liczba ikonostasów 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 1 Liczba naw 1 Dzwonnica • typ dzwonnicy wbudowana
Położenie na mapie Litwy Kownatów, cerkiew
55°58′18,3″N 22°33′58,4″E

Historia

Cerkiew została wzniesiona ze względu na napływ do Kownatowa i okolic ludności narodowości rosyjskiej, która przejmowała ziemie skonfiskowane uczestnikom powstania styczniowego. Ze względu na trudności z wyborem lokalizacji cerkwi do prac budowlanych przystąpiono dopiero w latach 90. XIX wieku, po uprzednim wyburzeniu zamkniętego po 1864 kościoła katolickiego. Na jego fundamentach wzniesiono nową cerkiew prawosławną, którą 23 listopada 1894 poświęcił biskup kowieński Krzysztof (Smirnow). Cerkiew była czynna do I wojny światowej, kiedy proboszcz parafii w Kownatowie udał się na bieżeństwo. Nowy kapłan pojawił się w niej dopiero w 1918.

Latem 1921 Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Litwy wydało polecenie oddania Kościołowi rzymskokatolickiemu ziemi, na której znajdował się zniszczony przez władze carskie kościół, a razem z nią również znajdującego się na niej budynku cerkwi. Parafianie z Kownatowa uniemożliwili jednak przejęcie świątyni i przez kilka miesięcy okupowali cerkiew, by uniemożliwić jej przejęcie. Równolegle wysłali do ministerstwa prośbę o pozostawienie obiektu w rękach prawosławnych, uzyskując 21 grudnia 1921 pozytywną decyzję. Ministerstwo skonfiskowało jedynie większość przynależnego parafii majątku ziemskiego. W czasie II wojny światowej świątynia była czynna. W 1947 cerkiew została zarejestrowana przez władze stalinowskie jako czynna świątynia prawosławna.

Architektura

Wejście do cerkwi prowadzi przez przedsionek, ponad którym wznosi się ostro zakończona i zwieńczona krzyżem dzwonnica. W centrum dachu kwadratowej nawy ośmioboczna sygnaturka z cebulastą kopułą, również z krzyżem. Sześciobocznie zamknięte prezbiterium jest wyraźnie wyodrębnione. Okna cerkwi są prostokątne, z ozdobnie rzeźbionymi obramowaniami. Dookoła obiektu, poniżej poziomu dachu, poprowadzony został fryz. We wnętrzu jednorzędowy ikonostas oraz dwie boczne ikony w neoklasycystycznych białych ryzach.

Zobacz też

• Dekanat kłajpedzki

Bibliografia

• G. Szlewis, Православные храмы Литвы, Свято-Духов Монастыр, Vilnius 2006, ISBN 9986-559-62-6