Wikipedia

Chamedafne północna

Chamedafne północna (Chamaedaphne calyculata (L.) Moench) – gatunek rośliny należący do rodziny wrzosowatych. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju chamedafne (Chamaedaphne Moench). Występuje w północnej części Eurazji i Ameryki Północnej.

Chamedafne północna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

wrzosowce

Rodzina

wrzosowate

Rodzaj

chamedafne

Gatunek

chamedafne północna

Nazwa systematyczna
Chamaedaphne calyculata (L.) Moench
Methodus 457. 1794
Synonimy
  • Andromeda calyculata L.
  • Cassandra calyculata (L.) D. Don[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Multimedia w Wikimedia Commons
Owoce

Gatunek bywa uprawiany jako ozdobny, mimo że opisywany jest jako niezbyt okazały[5].

Rozmieszczenie geograficzne edytuj

Chamedafne północna należy do gatunków mających zasięg cyrkumborealny[6]. Występuje ona w subarktycznej i borealnej strefie Azji, Ameryki Północnej oraz Europy. Na obszarze Europy zasięg zwarty występuje na terenie Finlandii, krajów nadbałtyckich oraz północnej Rosji i Białorusi[7]. Południowo-zachodni kraniec zasięgu europejskiego biegnie przez Litwę i Polskę[6]. Stanowiska w tych krajach są nieliczne, a populacje często szczątkowe. Gatunek ten tworzy duże i zwarte populacje na obszarze tundry[8]. Jest bardzo pospolita na dalekiej północy, np. na Syberii i w Skandynawii. W Polsce jest reliktem polodowcowym i jest bardzo rzadka, występuje jedynie w nielicznych miejscach w północno-wschodniej części kraju. Przez Polskę przebiega południowa granica jej zasięgu, najdalej na południe wysunięte są jej dwa stanowiska w Kampinoskim Parku Narodowym. Najdalej na zachód wysuniętym stanowiskiem chamedafne jest torfowisko Sicienko (dawniej zwane Sarnim Bagnem) w Drawieńskim Parku Narodowym, na którym rośnie ok. 3 tys. okazów tej rzadkiej rośliny. Krzewinkę odkryto na tym terenie w 1973 r. Początkowo objęto ją ochroną rezerwatową, a po utworzeniu Drawieńskiego Parku Narodowego rezerwat przekształcono w obszar ochrony ścisłej. Badania przekroju wykazały, że rośnie ona tutaj nie dawniej niż od 100–200 lat.

Morfologia edytuj

Pokrój
Zimozielona krzewinka lub niewielki krzew dorastający do wysokości około 80 cm[7], wyjątkowo do 1,5 m[5]. Roślina ta posiada dwa typy pędów. Pędy wzniesione, najczęściej łukowato wygięte osiągające przeważnie długość około 50 cm, rzadziej dochodzące do wysokości 80–90 cm. Pędy płożące się są dłuższe, osiągają często granicę 100 cm lub rzadziej ponad metr. Pędy chamedafne północnej są przeważnie słabo rozgałęzione[6].
Liście
Ulistnienie skrętoległe, liście eliptyczne lub podługowate, ostro zakończone, drobno ząbkowane, podobne kształtem do liści wierzby kruchej. Mają szerokość 5–15 mm i na spodniej stronie pokryte są brązowymi łuskami. Są skórzaste i zimozielone.
Kwiaty
Zebrane w jednostronne, zwieszające się z gałązek grona. Wyrastają pojedynczo na krótkich szypułkach w kątach liści. Kwiaty obupłciowe, 5-krotne, o niezrośniętych działkach kielicha. Korona zrosłopłatkowa, beczułkowatego kształtu, biała, o długości 4–7 mm. Pylniki 10 pręcików otwierają się szczeliną na dzióbku. Słupek pojedynczy, górny.
Owoc
Sucha, kulistawa[5], pękająca 5 klapami torebka. Nasiona są małe, do około 1 mm długości, gładkie i jasnobrązowe. Ich kształt jest nieregularny, owalno–jajowaty[9], nie są oskrzydlone[5].

Biologia i ekologia edytuj

Roślina wieloletnia. W warunkach naturalnych generatywne rozmnażanie chamedafne północnej zachodzi rzadko. Kiełkowaniu sprzyja co prawda wysoka wilgotność torfowisk, ale uniemożliwia je ograniczony przez mchy dostęp światła będącego jednym z czynników przełamujących spoczynek. Liczba siewek jest też regulowana podczas zimy, gdyż są one wrażliwe na mróz[10]. Roślina ta jest przedstawicielem chamefitów zdrewniałych. Jako acidofil wymaga podłoża kwaśnego, stale wilgotnego, którego odczyn wynosi poniżej pH 5. Preferuje stanowiska odkryte, słoneczne, rzadziej występuje w zacienieniu. Stopień nasłonecznienia wywiera bezpośredni wpływ na typ formacji występującej na danym terenie. Na otwartych miejscach pędy tworzą gęste kępy, często o dość dużej powierzchni. W obrębie strefy ekotonu (pomiędzy lasem a torfowiskiem) zarośla przyjmują kształt smugi. Przy wysokim zacienieniu, głównie w borach bagiennych roślina występuje w postaci rozrzuconych po terenie pojedynczych pędów[7]. Kwitnie od kwietnia do czerwca. Przez nasiona rozmnaża się jednak rzadko, głównie rozmnaża się wegetatywnie. Roślina trująca.

Siedliska i fitocenozy edytuj

Chamedafne północna jest w Europie Środkowej jedną z charakterystycznych roślin związku zbiorowisk Oxycocco–Empetrion hermaphroditi[11]. Związek ten obejmuje mszary strefy subarktyczno–borealnej Europy[12]. Rośliny należące do tego związku to gatunki północne o kontynentalnym występowaniu, w Polsce mające charakter reliktowy, glacjalny i postglacjalny – mające szczątkowe stanowiska na północy kraju i w Sudetach[13]. W Polsce siedliska chamedafne występują głównie na obszarze torfowisk wysokich (zespół Sphangnetum magellanci) oraz rzadko na terenie sosnowych borów bagiennych (zespół Vaccinio uliginosi–Pinetum)[6]. Zróżnicowane warunki siedliskowe spowodowały, że populacje chamedafne na terenie Polski cechuje wyraźna zmienność lokalna[14]. Jest ona najbardziej uwidoczniona w zróżnicowanym kształcie i wielkości liści. Osobniki rosnące na stanowiskach o dobrych warunkach rozwojowych (słonecznych oraz stale wilgotnych) mają duże eliptyczne blaszki liściowe. Podstawa blaszki jest szeroka, a wierzchołek zaokrąglony (stanowisko w Puszczy Kampinoskiej – rezerwat Sieraków). Na stanowiskach o niestabilnych warunkach wodnych liście są ostrowierzchołkowe, podłużne, lancetowate z klinowatą podstawą (stanowisko Lisie Jamy)[15].

Systematyka edytuj

Synonim taksonomiczny[16]

Cassandra D. Don

Homonimy taksonomiczne[16]

Chamaedaphne Catesby ex O. Kuntze = Kalmia L., Chamaedaphne J. Mitchell = Mitchella L.

Pozycja systematyczna

Gatunek z monotypowego rodzaju chamedafne Chamaedaphne Moench. Należy do plemienia Gaultherieae i podrodziny Vaccinioideae w obrębie rodziny wrzosowatych Ericaceae[3].

Zagrożenia i ochrona edytuj

Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Jest bardzo rzadka, występuje tylko na nielicznych stanowiskach (w 2006 r. doliczono się ich 9[17]), na których przeważnie utworzono rezerwaty przyrody. Jej populacje liczą od kilkudziesięciu do kilkuset osobników. Jest jedną z głównych osobliwości przyrodniczych Drawieńskiego Parku Narodowego.

Kategorie zagrożenia gatunku:

Bezpośrednim i największym zagrożeniem dla opisywanego taksonu jest niszczenie jego naturalnego siedliska. Główną przyczyną jest osuszanie torfowisk wraz z ich otoczeniem, będącym najczęściej wynikiem zabiegów melioracyjnych oraz wydobywania torfu. Dotyczy to zwłaszcza stanowisk: w okolicy Tucholi, w rezerwacie Lisie Jamy i Sieraków[7].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-13] (ang.).
  3. ↑ a b Genus Chamaedaphne Moench. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2021-10-24].
  4. ↑ Chamaedaphne calyculata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. ↑ a b c d Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Volume I. Trees and shrubs. London: MacMillan, 2002, s. 203. ISBN 0-333-73003-8.
  6. ↑ a b c d H. Piękoś-Mirkowa, Z. Mirek, Atlas roślin chronionych. Flora Polski. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa, 584 ss., 2003.
  7. ↑ a b c d J. Kruszelnicki, Chamaedaphne calyculata (L.) Moench. Chamedafne północna. W: R. Kaźmierczakowa, K. Zarzycki, Z. Mirek (red.). Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. 3. Instytut Ochrony Przyrody PAN, Kraków, 377–379., 2014.
  8. ↑ M. Kloss, Chamedafne północna w Puszczy Kampinoskiej. Las Polski, 11: 11., 1992.
  9. ↑ P. Szkudlarz, Morphological and anatomical structure of seeds in the family Ericaceae. Biological Bulletin Poznań, 38(2): 113-132., 2001.
  10. ↑ Natalia Bielska, Minimalne wymagania pokarmowe kultur in vitro Chamaedaphne calyculata (L.) Moench., Manuskrypt pracy magisterskiej, UWM w Olsztynie, 2017.
  11. ↑ W. Matuszkiewicz, Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Wyd. nowe (3 zmien. i uzup.). Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 537ss., 2014.
  12. ↑ A. Koczur, Rośliny torfowisk wysokich w Kotlinie Orawsko-Nowotarskiej (Karpaty Zachodnie). III. Gatunki charakterystyczne dla związku Oxycocco-Empetrion. Fragmenta Floristica et Geobotanica Polonica, 14(2): 347–352., 2007.
  13. ↑ A. Zając, M. Zając, Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce. Distribution Atlas of Vascular Plants in Poland. Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, Kraków, 715 ss., 2001.
  14. ↑ B. Polakowski, Chamedafne (modrzewnica) północna – Chamaedaphne calyculata (L.) Moench na ziemiach polskich. Zeszyty naukowe Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, 2: 3–17., 1957.
  15. ↑ M. Klimko, P. Szkudlarz, Morphological variability of the leaves of Chamaedaphne calyculata (L.) Moench. Ecological questions, 2: 9–15., 2002.
  16. ↑ a b Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-01-23].
  17. ↑ Strona WWW Drawieńskiego Parku Narodowego. 14 lutego 2008.
  18. ↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  19. ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
  20. ↑ Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.

Bibliografia edytuj

  • Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  • Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Bogumił Pawłowski: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  • Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Chamedafne_północna&oldid=73193325”