Chlorek radu
Chlorek radu, RaCl2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu solnego i radu. Jest pierwszym, otrzymanym w czystej postaci, związkiem radu. Pierwszą próbkę radu otrzymali Maria Skłodowska-Curie i André-Louisem Debierne w wyniku elektrolizy tego chlorku na katodzie rtęciowej[3]. Jest silnie trujący.
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
RaCl2 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
296,09 g/mol | ||||||||||||||||||
| Wygląd |
bezbarwne, krystaliczne ciało stałe[1] | ||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||||||||||
| Inne aniony | |||||||||||||||||||
| Inne kationy | |||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||
Otrzymywanie edytuj
Chlorek radu krystalizuje z roztworu w postaci dihydratu. Może zostać odwodniony poprzez ogrzewanie w temperaturze 100 °C przez godzinę na powietrzu, a potem jeszcze przez pięć i pół godziny w 520 °C w atmosferze argonu[4].
Można go otrzymać przez przepuszczenie suchego chlorowodoru nad podgrzewanym bromkiem radu lub przez przepuszczenie tego samego gazu nad odwodnionym siarczanem radu.
Właściwości edytuj
Chlorek radu jest bezbarwną substancją krystaliczną, która wykazuje niebieskozieloną luminescencję, szczególnie podczas ogrzewania. Przechowywany przez dłuższy czas żółknie, a jeśli jest zanieczyszczony jonami baru przybiera różowy kolor. W porównaniu do innych chlorków metali ziem alkalicznych słabiej rozpuszcza się w wodzie (w temperaturze 20 °C rozpuszcza się 245 g na litr rozpuszczalnika).
Zastosowanie edytuj
Jest używany w początkowych etapach oddzielania radu od baru podczas ekstrakcji z blendy smolistej[5]. W medycynie jest wykorzystywany do produkcji radonu stosowanego do leczenia nowotworów.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 5.
- ↑ Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 6.
- ↑ Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 3.
- ↑ F. Weigel, A. Trinkl. Crystal Chemistry of Radium. I. Radium Halides. „Radiochimica Acta”. 9, s. 36–41, 1968.
- ↑ M. Curie, A. Debierne. „C. R. Hebd. Acad. Sci. Paris”. 151, s. 523–525, 1910.
Bibliografia edytuj
- H.W. Kirby, Murrell L. Salutsky: The Radiochemistry of Radium. Subcommittee on Radiochemistry, National Academy of Sciences, 1964.
- Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. Wyd. 8. Berlin: Verlag Chemie, 1928, s. 60–61.
- Gmelin Handbuch der anorganischen Chemie. Wyd. 8. T. 2 Suplement. Berlin: Springer, 1977, s. 362–364.