Chloris (córka Amfiona)

Chloris (także Meliboja, gr. Μελἰβοια Melíboia, Χλωρις Chlōris, z gr. Zielona[1], łac. Meliboea, Chloris) – w mitologii greckiej królowa Pylos.

Chloris
mityczna królowa Pylos
Jako żona

Neleusa

Dane biograficzne
Ojciec

Amfion

Matka

Niobe

Mąż

Neleus

Dzieci

Pero,
Nestor
i 11 innych synów

Drzewo genealogiczne Chloris[2][1]
Zeus
 
 
IasosTantal
 
 
 
 
Amfion
 
 
 
Niobe
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ChlorisSipylos, Eupinytos, Ismenos, Damasichton, Agenor, Fajdimos, Tantal, Etodaja/Neajra, Kleodoksa, Astyoche, Ftia, Pelopia, Astykrateja, Ogygia, Amyklas

Uchodziła za córkę króla Amfiona z Orchomenos[2] i Niobe[3]. Była najmłodszym dzieckiem pary królewskiej. Para ta doczekała się siedmiu synów i siedmiu córek. Potomstwo to zwano Niobidami. Ich matka była z nich bardzo dumna, wręcz pyszniła się tak licznym i urodziwym potomstwem. Doszło do tego, że zaczęła szydzić z Leto, matki dwojga dzieci: Apollona i Artemidy. W zemście bliźnięta zabiły dzieci Niobe[4], pozostawiwszy przy życiu jedynie Chloris i Amyklasa[5]. Patrząc na śmierć swego rodzeństwa, ocalała dziewczynka zzieleniała ze strachu i stąd wzięło się jej imię, oznaczające po grecku Zielona[1].

Chloris wyszła za Neleusa[6], króla Pylos[4]. Urodziła mu dwunastu synów i jedną córkę, którą nazwano Pero. Synów Chloris spotkał w większości smutny los. Heros Herakles po zabójstwie Ifitosa zwrócił się do Neleusa o oczyszczenie go z tej zbrodni. Władca Pylos nie zgodził się. Rozgniewany syn Zeusa zabił wszystkich jego synów oprócz Nestora[2], który został po ojcu królem Pylos[7].

Potomkowie Chloris[2]
Neleus
 
 
 
 
 
 
Chloris
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Tauros, Asterios, Pylaon, Deimachos, Eurybios, Epilaos, Frasjos, Eurymenes, Euagoras, Alastor, PeriklymenosPeroNestor

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c Grimal 2008 ↓, s. 252.
  2. a b c d Grimal 2008 ↓, s. 247.
  3. Schmidt 2006 ↓, s. 69.
  4. a b Schmidt 2006 ↓, s. 222.
  5. Schmidt 2006 ↓, s. 69-70.
  6. Schmidt 2006 ↓, s. 70.
  7. Grimal 2008 ↓, s. 250.

Bibliografia edytuj