Chmura HVC

Chmura HVC (ang. high velocity cloud, chmura o dużej prędkości) – typ obłoków gazowych znajdujących się w najbliższym sąsiedztwie galaktyk lub w galaktycznym halo. Obłoki te zostały odkryte w 1963 roku przez Mullera. Obecnie znamy kilkaset takich obiektów. Termin Chmura HVC odnosi się do obłoków gazowych, poruszających się z prędkościami większymi niż te, które dają się wytłumaczyć rotacją Galaktyki w przeciwieństwie do Chmur IVC (ang. Intermediate Velocity Clouds – „chmury o średniej prędkości”).

Chmury te zostały zaobserwowane na częstotliwości neutralnego wodoru 1420 MHz, emitują jednak również w paśmie Hα oraz czasem w pasmach zjonizowanych pierwiastków S₂, O₃, N₂, jak również posiadają linie absorpcyjne węgla, żelaza oraz glinu.

Poszczególne Chmury HVC znacznie różnią się pomiędzy sobą pod względem składu chemicznego. Istnieje kilka teorii dotyczących ich powstania. Mogą one być:

• pozostałościami po tworzeniu się Drogi Mlecznej
• skupiskami schłodzonej materii wyrzuconej z Drogi Mlecznej
• gazem wyrwanym przez siły pływowe Drogi Mlecznej z Obłoków Magellana (tylko na półkuli południowej)
• szczątkami galaktyk karłowatych, rozerwanych przez Drogę Mleczną.

Skupiska chmur są określane jako Kompleksy. Składają się ze struktur posiadających różne właściwości i skład. Jednak badanie Kompleksów chmur jest utrudnione ze względu na niedokładną znajomość odległości dzielących je od Drogi Mlecznej. Między chmurami HVC a naszą Galaktyką występują różne oddziaływania, np. z Kompleksu C następuje akrecja materii na dysk Drogi Mlecznej.

Zobacz też

• Kompleks H
• Strumień Magellaniczny

Bibliografia

• Krzysztof Hełminiak: Satelity Drogi Mlecznej... czyli co się stanie, gdy podejdziesz za blisko. Urania - Postępy Astronomii, 2004. [dostęp 2014-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-03-06)]. (pol.).