Chronokomparator
Chronokomparator (Sprawdzarka chodu) – urządzenie do pomiaru przyrostu dobowego odchyłki wskazań zegarków i zegarów.
Zasada działania sprawdzarki polega na porównaniu częstotliwości wahań regulatora zegarka z częstotliwością wzorcową. Wynik tego porównania jest drukowany w formie wykresu na taśmie papierowej. Daje to możliwość pomiaru dobowej różnicy wskazań oraz wyregulowania szybkości chodu i symetrii z dużą dokładnością w ciągu paru minut.
Oprócz regulacji za pomocą sprawdzarki można wykryć wady i usterki mechanizmu zegarowego bardzo trudne do wykrycia innymi metodami. Należą do nich uszkodzenia i niecentryczność koła wychwytowego, niewyważenia balansu, błędy pozycyjne, wady zazębienia i łożysk, namagnesowanie mechanizmu itp. Te wszystkie informacje uzyskuje się bez rozbierania mechanizmu.
Podstawowe bloki funkcjonalne chronokomparatora to:
- tor mikrofonowy zamieniający odgłos uderzeń wychwytu zegarka na impulsy o stałej amplitudzie i czasie trwania
- układ wytwarzania częstotliwości wzorcowej - generator kwarcowy lub odbiornik częstotliwości wzorcowej
- układ porównujący
- układ zobrazowania wyniku pomiaru
W sprawdzarce elektromechanicznej porównanie i zobrazowanie wyniku pomiaru odbywa się w układzie drukującym. Cylinder z odpowiednimi występami jest napędzany silnikiem synchronizowanym częstotliwością wzorcową. Kotwica drukująca pobudzana impulsami z toru mikrofonowego, współpracując z cylindrem, daje wykres w postaci szeregu punktów na taśmie papierowej.
Bibliografia edytuj
Zdzisław Mrugalski: Mechanizmy zegarowe. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1972.
Bernard Bartnik, Wawrzyniec Podwapiński: Technologia mechanizmów zegarowych. Montaż, konserwacja, naprawa. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1979. ISBN 83-02-00307-7
Prokopowicz W., Sobolewski G.. Chronokomparator do sprawdzania chodu zegarków. „Radioelektronik”. 3, s. 23-25, 1991.