Cordillera de la Ramada

Cordillera de la Ramada (hiszp. teren schronienia, także Cordón de la Ramada, gdzie cordón oznacza wstęgę lub sznur) — pasmo górskie w prowincji San Juan w Argentynie, graniczącej z Chile. Najwyższym szczytem jest Mercedario o wysokości 6720 m.

Cordón de la Ramada
Ilustracja
Cerro Ramada w centrum zdjęcia, obok doliny Arroyo de la Ramada. Po prawej Cerro Alma Negra i Cerro Mesa. Poniżej kolejne szczyty pięciotysięczników z Cerro Wanda.
Państwo

 Argentyna

Położenie

San Juan (prowincja Argentyny)

Pasmo

Andy

Wysokość

6701 m n.p.m.

Położenie na mapie Argentyny
Mapa konturowa Argentyny, po lewej nieco u góry znajduje się czarny trójkącik
Ziemia32°03′S 70°06′W/-32,050000 -70,100000
Mercedario

Po raz pierwszy szczyty tych gór zostały zdobyte przez polską ekspedycję w 1934 roku, zorganizowaną przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze i prowadzoną przez Konstantego Jodko-Narkiewicza; pozostałymi członkami byli S. W. Daszyński, J. K. Dorawski, A. Karpiński, S. Osiecki, i W. Ostrowski[1]. Szczytami przez nich zdobytymi były Mercedario, Alma Negra, Pico Polaco, La Mesa, i Cerro Ramada[2].

Zasięg gór jest dobrze widoczny ze szczytu Aconcagua, najwyższego szczytu obu Ameryk o wysokości 6962 m n.p.m., która leży 100 km na południe od Mercedario; wielu wspinaczy po wejściu na szczyt Aconcagua przenosi się w te góry, które są jednak trudniejsze do wspinaczki.

Sporą część gór zajmują lodowce, zazwyczaj kończące się na wysokości 4000 m n.p.m.[3]. La Mesa, o wysokości 6200 m, posiada szczególnie duże lodowce; nie jest popularnym miejscem wspinaczki[2].

W lecie i w zimie występują duże wahania temperatur, jednak są one stabilne na jesieni i na wiosnę[4]. Okres najbardziej korzystny dla wspinaczki trwa od października do końca lutego[2].

U podnóża pasma Cordillera de la Ramada znajdują się kopalnie, w których wydobywa się wapień, dolomit, bentonit, marmur, kalcyt, kruszywa, skaleń, a także złoto i srebro. Odnaleziono także skamieliny herrerazaura oraz eoraptorów. Występują tu kondory królewskie i wielkie oraz sępniki (Cathartes), a także nandu, gwanako andyjskie i wigonie[4].

Szczyty

Przypisy edytuj

  1. A Polish Expedition to the High Andes. „The Geographical Journal”. 84, s. 215-223, 1934. ISSN 1475-4959. 
  2. a b c d Christabelle Dilks: Argentina. Footprint, 2006. ISBN 978-1-904777-72-4.
  3. Anales de la Universidad de Chile. 1928, s. 620.
  4. a b San Juan, tierra del sol. [dostęp 2010-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 grudnia 2010)]. (hiszp.).
  5. Norris McWhirter: The Guinness Book of Answers. 1985, s. 15.
  6. a b c Frédéric Hartemann, Robert Hauptman: The mountain encyclopedia: an A-Z compendium of more than 2,300 terms, concepts, ideas, and people. Scarecrow Press, 2005, s. 18.