Czesław Gajzler
Czesław Gajzler (ur. 9 maja 1884 w Paradyżu[1], zm. 11 grudnia 1955[2] w Warszawie[3]) – polski inżynier, nauczyciel i urzędnik państwowy. Prezydent Włocławka w latach 1924–1926.
| Data i miejsce urodzenia |
9 maja 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 grudnia 1955 |
| Prezydent Włocławka | |
| Okres |
od 27 listopada 1924 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Paradyżu, w rodzinie Władysława i Józefy ze Sroczkowskich[3]. Był absolwentem Szkoły Handlowej Zenona Goetzena w Łodzi (1903) i Instytutu Technologicznego w Charkowie (1909). Po studiach pracował jako inżynier w Charkowie w Kramatorskiej Fabryce(1909–1910), następnie jako kierownik Biura Budowy Wodociągów i Kanalizacji w Warszawie (1910–1911), w dobrach księcia Zdzisława Lubomirskiego na Białorusi (1911–1912), jako kierownik fabryki Towarzystwa Akcyjnego Wodomierzy w Moskwie (1912–1916)[1]. W 1916 został wcielony do wojska rosyjskiego, służył w wojskach inżynieryjnych, w 1918 służył krótko w I Korpusie Polskim w Rosji, od lipca do września 1918 był nauczycielem w Kaliszu[1]. Następnie do 1921 pracował w Sekcji Budowlanej Departamentu Technicznego i Departamencie Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych[1].
Od 1 maja 1921[1] do 31 grudnia 1923 pełnił funkcję starosty powiatu koneckiego[4], najpierw jako starosta prowizoryczny (do 9 sierpnia 1922 r.)[3]. Oddalony z Końskich, za rzekome sympatyzowanie z Józefem Piłsudskim[3]. 19 stycznia 1924 został mianowany starostą powiatu łuckiego[5], ale zrezygnował z tej funkcji wobec perspektywy wyboru na wiceprezydenta Włocławka[1]. 20 maja 1924 został wiceprezydentem, a 27 listopada 1924 prezydentem Włocławka, zrezygnował z tej ostatniej funkcji 2 czerwca 1926[1].
W kolejnych latach był starostą powiatu rypińskiego (od 16 sierpnia 1926 do 1 września 1927), starostą powiatu łowickiego (od 2 września 1927 do 30 czerwca 1928), starostą włocławskim (od 1 lipca 1928 do 27 sierpnia 1931), starostą powiatu grodziskiego (od 27 sierpnia 1931 do 1935) i ponownie starostą włocławskim (od 1936 do wybuchu II wojny światowej)[1]. W Grodzisku został scharakteryzowany jako "bardzo dobrze uzdolniony do pełnienia służby przy władzach naczelnych"[3].
Nie są znane jego działania w czasie II wojny światowej. Od kwietnia do końca października 1945 r. pracował w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym. Następnie jako inspektor w Ministerstwie Administracji Państwowej. zmarł w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Stare Powązki[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1931)[7]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Włocławski słownik biograficzny. tom II, wyd. Włocławek 2005, s. 50–52 (biogram autorstwa Marianny Gruszczyńskiej)
- ↑ Życie Warszawy z 13.12.1955, s. 5
- ↑ a b c d e f J. Mierzwa, Słownik bigraficzny starostów II Rzeczypospolitej, Tom II, Łomianki 2022, s. 90–91
- ↑ II. Ruch służbowy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych od 1 grudnia 1923 do 1 stycznia 1924 r.. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. 1, s. 22, 1 marca 1924. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.
- ↑ III. Ruch służbowy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych od 1 stycznia do 1 lutego 1923. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. 1, s. 23, 1 marca 1924. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu administracji państwowej i polu pracy społecznej”.
Bibliografia edytuj
- Przemysław Ziółkowski: Włocławek: kalendarium dziejów miasta. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2003, s. 131. ISBN 83-88115-68-5.
- Marianna Gruszczyńska: Organizacja władz miejskich Włocławka w latach 1914–1939. W: Włocławek: dzieje miasta. pod red. Jacka Staszewskiego. T. 2: Lata 1918–1998. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2001, s. 86–140. ISBN 83-88115-08-1.