Czesław Obtułowicz
Czesław Tomasz Obtułowicz (ur. 28 grudnia 1898 w Jaśle, zm. 29 grudnia 1979 w Londynie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.
 płk Czesław Obtułowicz | |
 pułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 grudnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 grudnia 1979 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 28 grudnia 1898 w Jaśle jako syn Czesława[1]. Podczas I wojny światowej służył w Legionach Polskich[2].
Po zakończeniu wojny, jako były oficer Legionów oraz c. i k. Armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu podporucznika[3]. W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[2]. W stopniu podporucznika służył w 9 pułku artylerii polowej podczas wojny polsko-bolszewickiej i za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari[4].
Został awansowany na stopień porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5]. W 1923 pozostawał oficerem 9 pułku artylerii polowej[6]. Następnie awansował na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[7]. W 1924 i w kolejnych latach 20. i 30. służył w 17 pułku artylerii polowej[8][9][10]. 2 grudnia 1930 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 36. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11][12]. W marcu 1930 został wyznaczony na stanowisko dowódcy dywizjonu[13]. W czerwcu 1934 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[14]. W listopadzie 1935 został przeniesiony do 26 pułku artylerii lekkiej w Skierniewicach na stanowisko dowódcy III dywizjonu, na którym pozostawał do roku 1937[15]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 28. lokatą w korpusie oficerów artylerii[16]. Do sierpnia 1939 pełnił służbę stanowisku I zastępcy dowódcy 11 pułku artylerii lekkiej w Stanisławowie[17].
Po wybuchu II wojny światowej 1939 walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca 11 pułku artylerii lekkiej[2]. Był aresztowany i więziony przez sowietów[2]. Po odzyskaniu wolności wstąpił do formowanych Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Od 1 października 1941 do 9 stycznia był dowódcą 6 pułku artylerii lekkiej, po czym przeszedł na stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty. Od 7 kwietnia 1942 do 3 maja 1947 ponownie dowodził 6 pułkiem artylerii lekkiej, w międzyczasie awansowany na pułkownika[18]. Uczestniczył w kampanii włoskiej, w tym brał udział w bitwie pod Monte Cassino.
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[2]. Zmarł 29 grudnia 1979 w Londynie[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (przed 1923)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1976)[19]
- Krzyż Walecznych (pięciokrotnie[2], przed 1923)
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 18 marca 1932[20], 1978[21])
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino nr 21399[22]
Przypisy edytuj
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-09-21].
- ↑ a b c d e f g Żałobna karta. „Biuletyn”. Nr 38, s. 97, Czerwiec 1980. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 83.
- ↑ Nowak 1929 ↓, s. 40.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 822.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 731.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 745.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 668.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 391, 462.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 685.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 184.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 94.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
- ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 575.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 160.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 729.
- ↑ Obsada etatowa 9 kwietnia 1945: A. Blum i inni: Artyleria polska. Bitwa o Bolonię 1945. s. XXIV.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 6, s. 24, 31 grudnia 1976.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ W publikacji „Dziennika Ustaw RP” z 1978 wskazano odznaczenie Złotym Krzyżem Zasługi po raz pierwszy. Komunikat o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 33, 31 grudnia 1978. Londyn.
- ↑ 6 Pułk Artylerii Lekkiej - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-30].
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Józef Nowak: Zarys historii wojennej 9-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Artur Kuprianis: Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929–1939. Łódź: Wydawnictwo Ibidem, 2010. ISBN 978-83-62331-00-0.