Dąbrówka (Sanok)
Dąbrówka – dzielnica miasta Sanok. Pierwotnie wieś, powstała z połączenia Dąbrówki Polskiej i Dąbrówki Ruskiej.
| Dzielnica Sanoka | |
 Początek Sanoka i ulicy Krakowskiej (2014) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Miasto | |
| Data założenia |
XVI wiek |
| W granicach Sanoka |
31 grudnia 1961[1] |
| Kod pocztowy |
38-500 |
| Tablice rejestracyjne |
RSA |
Położenie na mapie Sanoka  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu sanockiego  | |
 49°34′12″N 22°10′16″E/49,570000 22,171111
| |
Jest położona na Pogórzu Bukowskim przy drodze krajowej nr 28.
Historia edytuj
Pierwotnie była to wieś niemiecka (zob. Głuchoniemcy), później polska, co uwydatniło się poprzez kolejne człony przydawkowe nazwy. Jako wieś została wspomniana w dokumencie z 1523 Dąmbrowka ... iure Thutonico, in villa Almanica Dąbrowka 1552, Dąmbrowka Niemieczka 1565, Dąmbrowka Niemiecka 1654, Dąbrowka Polska 1745, rus. Dubrovka Hermanska, Dąbrówka Polska XIX i XX wiek. Jeszcze w okresie XVI wieku przeważała ludność niemiecka. Była to zapewne królewska wieś służebna zamku sanockiego.
Jako część miasta Dąbrowka Polska rozpościerała się pomiędzy Stróżnią a Glinicami[2]. Drugą nieistniejącą wsią, a obecnie składową dzielnicy jest Dąbrówka Ruska.
Na przełomie XIX i XX wieku właścicielem tego terenu był Aleksander Mniszek-Tchorznicki[3][4][5]. Do niego należały m.in. Glinice[6] i park położony przy obecnej ulicy 1000-lecia obok torów kolejowych. Ponadto przy ulicy Aleja Najświętszej Marii Panny, powyżej Cerkwi św. Dymitra obok cmentarza parafialnego znajduje się kaplica grobowa rodzin Rylskich i Tchorznickich, która jest uznana za obiekt zabytkowy.
15 października 1948 wsie Dąbrówka Polska i Dąbrówka Ruska zostały połączone w jedną wieś Dąbrówkę[7][8]. W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Dąbrówka. Uchwałą Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej z 1 stycznia 1962 roku wieś przyłączono do miasta Sanok, dzięki czemu obszar Sanoka powiększył się o 2200 ha[1][9]. Od tego czasu stanowi dzielnicę Dąbrówka.
W Dąbrówce w latach PRL przy ulicy Okulickiego, prowadzącej do Sanoczka, zostały zlokalizowane: Centrala Nasienna (nadal działająca i m.in. skupująca zboża z okolicznych wsi i produkująca różnego rodzaju pasze) oraz Spółdzielnia Kółek Rolniczych (SKR), której baza stoi do dziś.
Obiekty edytuj
- Cerkiew św. Dymitra w Sanoku
- Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Sanoku
- Sanok Dąbrówka – stacja kolejowa
- Zespół pałacowo-parkowy Rylskich i Tchorznickich w Sanoku
- Przemysł
Przypisy edytuj
- ↑ a b Dz.U. z 1961 r. nr 46, poz. 249.
- ↑ Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 394.
- ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, s. 405, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995.
- ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 215.
- ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 164.
- ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, s. 371, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995.
- ↑ Rzeszowski Dziennik Wojewódzki. R.5, nr 8 (15 października 1948) = 27, poz. 95.
- ↑ Ks. Antoni Szypuła. 25 lat Parafii Rzymskokatolickiej w Sanoku – Dąbrówce (fragmenty). „Tygodnik Sanocki”, s. 10, nr 22 z 16 października 1991.
- ↑ Jan Łuczyński, Edward Zając: Zarys dziejów Sanoka w latach 1944–1978. W: Księga pamiątkowa (obchodów 100-lecia Gimnazjum oraz I Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku). Sanok: 1980, s. 75.
Bibliografia edytuj
- Adam Fastnacht, Słownik historyczno-geograficzny Ziemi Sanockiej w średniowieczu, Anna Fastnacht-Stupnicka (oprac.), Antoni Gąsiorowski (oprac.), Kraków: Towarzystwo Naukowe „Societas Vistulana”, 2002, ISBN 83-88385-14-3, OCLC 749354870.
Linki zewnętrzne edytuj
- Dąbrówka Polska (9), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 937.
- Dąbrówka Polska (4), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 396.