Damazy Choraszewski
Damazy Gracjan Choraszewski (ur. 20 września 1912 w Gnieźnie, zm. 8 stycznia 1990 w Kępnie) – kapitan Wojska Polskiego, sędzia.
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
sędzia |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
W maju 1931 ukończył naukę w Państwowym Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie. W latach 1932–1935 studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim.
11 sierpnia 1931 wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Służbę ukończył 30 czerwca 1932, otrzymując stopień kaprala podchorążego rezerwy. Od 17 maja do 9 lipca 1932 uczęszczał na dwumiesięczny kurs unitarny broni pancernych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Warszawie. W tym samym roku – od 10 lipca do 12 września – pełnił służbę w 1 pułku pancernym w Poznaniu. 1 stycznia 1935 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy. W okresie od 20 czerwca do 30 lipca 1938 roku ukończył sześciotygodniowy kurs techniczno-warsztatowy dla oficerów rezerwy broni pancernych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie.
Zmobilizowany 25 sierpnia 1939 roku w 1 batalionie pancernym w Poznaniu. Został przydzielony do kolumny samochodów ciężarowych nr 753 jako jej dowódca[1][2][3]. W czasie kampanii wrześniowej kolumna działała na korzyść oddziałów 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty (Armia „Poznań”). 2 września przewiózł I batalion 68 pułku piechoty z lasu Strzałkowa w rejon Tarnowa. 15 września, za podciągnięcie pociągu z amunicją w rejon Bzury, został podany do odznaczenia Krzyżem Walecznych. Następnie przewoził broń samochodami w kierunku Wyszogrodu, gdzie dostarczył ją jednostkom artylerii. 17 września, po rozbiciu wojsk polskich, przeprawił się przez rzekę do Puszczy Kampinoskiej. Od 20 do 28 września brał udział w obronie Warszawy. Był dowódcą, utworzonej przez siebie, V kolumny samochodów ciężarowych, która zaopatrywała wojsko w amunicję i pożywienie. Po kapitulacji zdał samochody Zakładowi Oczyszczania Miasta. Od 2 października 1939 do 27 stycznia 1945 przebywał w niewoli – początkowo w Oflagu XI B w Brunszwiku, a od połowy 1940 w Oflagu II C w Woldenbergu.
Po wojnie służył w Wojsku Polskim od 9 maja do 3 listopada 1945 roku, w stopniu porucznika, w Kwatermistrzostwie Dowództwa Okręgu Wojskowego Nr III. W 1963 roku został mianowany kapitanem.
W roku akademickim 1947/1948 uzyskał tytuł magistra praw na Uniwersytecie Poznańskim[4]. W dwa lata później przeprowadził się z rodziną do Kępna. W latach 1950–1978 pracował w resorcie Ministerstwa Sprawiedliwości. Od 1954 roku aż do przejścia na emeryturę był wiceprezesem Sądu Powiatowego w Kępnie. Zmarł 8 stycznia 1990.
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Ludwik Głowacki, 17 Wielkopolska Dywizja Piechoty w kampanii 1939, Lublin 1969, s. 16.
- ↑ P. Bauer, B. Polak Armia Poznań w wojnie obronnej 1939 s. 463
- ↑ Marian Żebrowski, Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947, Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, Londyn 1971 s. 381 stwierdza, że dowódcą Kolumny Samochodów Ciężarowych Nr 753 był por. rez. Gerżabek.
- ↑ Kronika Uniwersytetu Poznańskiego za lata akademickie 1945-1954/55. Poznań: 1958, s. 89.
Bibliografia edytuj
- P. Bauer, B. Polak Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, Poznań 1982.
- L. Głowacki, 17 Wielkopolska Dywizja Piechoty w kampanii 1939 roku, Lublin 1969.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych. Londyn 1971