Dangdut
Dangdut – gatunek indonezyjskiej muzyki pop, o korzeniach w muzyce malajskiej, arabskiej i indyjskiej. Powstał na przełomie lat 60. i 70. XX wieku wśród muzułmańskiej młodzieży na wyspie Jawa, a w późnych latach 90. stał się powszechny u niższych warstw ludności indonezyjskiej[1], a także w Malezji i na południowych Filipinach[2][3].
Na grupę wykonawców muzyki dangdut składa się przeważnie wokalista (mężczyzna lub kobieta) oraz od 4 do 8 muzyków. Do stosowanych instrumentów należą zwykle: tabla, mandolina, gitara i syntezator[2]. Współczesny dangdut czerpie z tradycji bliskowschodniej muzyki pop, zachodniego rocka, muzyki house, hip-hopu, nowoczesnego R&B i reggae[2][4].
Gatunek dangdut osiągnął szczyt popularności w latach 90. XX wieku, a obecnie największą popularnością cieszy się w zachodniej Indonezji (na Jawie, Sumatrze i Borneo)[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Susan J. Browne, The gender implications of dangdut kampungan: Indonesian "low class" popular music, Monash Asia Institute, czerwiec 2000, ISBN 978-0-7326-1190-3 (ang.).
- ↑ a b c Debe Campbell, The 'Billboard' report: Dangdut thrives in SE Asia—music rules Indonesia, „Billboard”, 110, 18 kwietnia 1998, s. 1 (ang.).
- ↑ Alexandra Nuvich, Dangdut thrives in SE Asia--Malaysia embraces genre, „Billboard”, 110, 18 kwietnia 1998, s. 1 (ang.).
- ↑ Richard Gehr, Dawn of Dangdut, „The Village Voice”, 36, 10 grudnia 1991, s. 86 (ang.).
- ↑ ‘Dangdut’ loses appeal in Indonesia: Expert [online], The Jakarta Post, 25 kwietnia 2012 [zarchiwizowane z adresu 2012-10-31] (ang.).
Bibliografia edytuj
- Andrew N. Weintraub, Dangdut Stories: A Social and Musical History of Indonesia’s Most Popular Music, Oxford University Press, 2010; ISBN 978-0-19-539567-9 (ang.).