Wikipedia

David Robinson

koszykarz amerykański

David Maurice Robinson, pseudonim „The Admiral” (ur. 6 sierpnia 1965 w Key West na Florydzie) – amerykański koszykarz, występujący przez całą zawodową karierę w San Antonio Spurs w lidze NBA.

David Robinson
Ilustracja
#50
środkowy
Pseudonim

The Admiral

Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1965
Key West

Wzrost

216 cm

Masa ciała

114 kg

Kariera
Aktywność

1987–2003

Szkoła średnia

Osbourn Park (Manassas, Wirginia)

College

Navy (1983–1987)

Draft

1987, numer: 1
San Antonio Spurs

Multimedia w Wikimedia Commons

Karierę koszykarską rozpoczynał podczas nauki w szkole średniej Osbourn Park w Manassas w stanie Wirginia. Po jej ukończeniu, Robinson wstąpił do Akademii Marynarki Wojennej, gdzie występował w barwach drużyny koszykarskiej Midshipmen. Po czterech latach zgłosił się do draftu NBA 1987, w którym to został wybrany z pierwszym numerem przez San Antonio Spurs. Jednakże w rozgrywkach NBA zadebiutował dopiero dwa lata później, gdyż wcześniej musiał odbyć służbę w wojsku. W ciągu 14 lat gry w Spurs dwukrotnie zdobywał z nimi mistrzostwo ligi. W 2003 roku zakończył zawodową karierę.

Robinson był wielokrotnie nagradzany za swoją grę. Już w pierwszym roku w barwach Spurs wybrano go debiutantem roku, oraz do trzeciego składu sezonu, a także uczestniczył w Meczu Gwiazd. W tychże meczach uczestniczył w karierze łącznie 10-krotnie i tyle samo razy był członkiem najlepszych składów rozgrywek. Raz udało mu się zdobyć nagrodę najbardziej wartościowego zawodnika NBA, oraz obrońcy roku. W 1996 roku liga NBA wybrała go jednym z 50 najlepszych zawodników w swojej historii. Trzynaście lat później został włączony do koszykarskiej galerii sław.

Przez wiele lat był reprezentantem Stanów Zjednoczonych. Jeszcze przed rozpoczęciem kariery w NBA zdobył mistrzostwo świata w 1986 roku. Rok później wygrał igrzyska panamerykańskie, a w 1988 sięgnął po brązowy medal igrzysk olimpijskich. Był członkiem słynnego Dream Teamu, który zdobył złoty medal na olimpiadzie w Barcelonie. Cztery lata później również reprezentował Stany Zjednoczone w zwycięskich dla nich igrzyskach w Atlancie.

Robinson jest jedynym graczem w historii NBA, który uzyskał tytuły najlepszego strzelca ligi (1994), najlepszego zbierającego (1991), najlepszego blokującego (1992), obrońcy roku (1992), gracza roku (1995) i najlepszego debiutanta (1990). Również jako jedyny zawodnik w historii został sklasyfikowany w czołowej siódemce w pięciu różnych kategoriach statystycznych w trakcie jednego sezonu (1991/92). Był wtedy pierwszy w blokach, czwarty w zbiórkach, piąty w przechwytach, siódmy w punktach i siódmy w celności rzutów z gry.

W 2002 wystąpił w filmie Magiczne buty[1].

Dzieciństwo i młodość edytuj

Robinson urodził się 6 sierpnia 1965 w Key West na Florydzie jako drugie dziecko Fredy (z domu Hayes), z zawodu pielęgniarki, i Ambrose’a, oficera marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych, specjalisty od sonarów. Gdy miał 6 miesięcy uległ wypadkowi – pozostawiony na chwilę bez opieki zsunął się z łóżka i wpadł w wąską przestrzeń pomiędzy materacem a ścianą, co spowodowało, że zaczął się dusić i stracił przytomność. Znaleziony przez matkę, został szybko reanimowany, ale jego rodzice obawiali się, że brak tlenu mógł spowodować nieodwracalne uszkodzenie mózgu, zwłaszcza że nie wiedziano jak długo przed znalezieniem pozostawał bez powietrza. Szybko jednak odkryto, że zdarzenie nie pozostawiło żadnych negatywnych skutków.

David od początku swojej edukacji uznawany był za wyjątkowo uzdolnionego, zwłaszcza w matematyce. Potrafił szybko liczyć, wcześnie nauczył się czytać. W szkole osiągał znakomite wyniki, uczęszczał do klasy wybijających się uczniów. W wieku 5 lat zaczął naukę gry na pianinie, a niedługo potem komponować własne utwory (na początku lat 90. opanował także grę na saksofonie). Przejawiał też talent sportowy, szczególnie upodobał sobie baseball – potrafił dobrze odbić piłkę trzymając kij zarówno z lewej (Robinson jest leworęczny), jak i z prawej strony. Był niezłym biegaczem i skoczkiem w dal, osiągał drobne sukcesy w golfie. Długo jednak to edukacja była w jego życiu na pierwszym miejscu.

Jego 6 lat młodszy brat Chuck (196 cm) grał w koszykówkę na tej samej uczelni (lata 1989-93). Był najlepszym strzelcem Navy w sezonie 1992/93 (średnia 10,3 punktu na mecz), a w całej karierze uzyskiwał średnio 7,7 punktu i 4,1 zbiórki na mecz.

Kariera edytuj

Szkoła średnia edytuj

W koszykówkę zaczął grywać w szkole podstawowej, ale jako wieczny rezerwowy szybko się zniechęcił. Powrócił do sportu w ostatniej klasie szkoły średniej Osbourn Park w Manassas w stanie Wirginia, głównie za namową kolegów i trenerów, którzy widzieli w nim spore wzmocnienie szkolnej ekipy. Jednak poza słusznym – jak na licealistę – wzrostem (201 cm) i rzadko spotykaną u tak wysokich graczy szybkością nie posiadał szczególnych umiejętności koszykarskich, dlatego musiano wpoić mu podstawy gry środkowego. Dzięki indywidualnemu treningowi i szybkiemu pojmowaniu wskazówek trenera uzyskiwał średnio 14 punktów w meczu (sezon 1982/83). Wybrano go też jednym z najlepszych graczy lokalnych rozgrywek.

NCAA edytuj

Podtrzymując tradycje rodzinne studiował w United States Naval Academy. Grał tam w drużynie Navy Midshipmen i stał się najlepszym koszykarzem tej drużyny w historii.

W pierwszym sezonie uniwersyteckim (1983-84) miał tylko 2,01 m wzrostu i spełniał rolę rezerwowego. W 28 meczach (nie wystąpił w 4 pierwszych z powodu złamanej dłoni) uzyskał średnio 7,6 punktu, 4 zbiórki oraz 1,32 bloku.

W drugim sezonie (1984-85) był już podstawowym graczem zespołu i pomógł Navy – po 25 latach nieobecności – w awansie do uniwersyteckich playoffów (NCAA Men's Division I Basketball Championship), w których odpadli w drugiej rundzie, przegrywając z Maryland (59-64). Zdobywał średnio 23,6 punktu, 11,6 zbiórki i 4 bloki.

W sezonie (1985-86) poprowadził kolegów – po raz drugi w historii uczelni i po raz pierwszy od 32 lat – do finału regionalnego, w którym zwycięstwo dawało awans do krajowego Final Four. Navy nie sprostała jednak Duke, późniejszym wicemistrzom, przegrywając 50-71 (Robinson zanotował w tym meczu 23 punkty, 10 zbiórek, 3 przechwyty i 2 bloki). Jego średnie z całych rozgrywek to 22,7 punktu, 13 zbiórek (1. miejsce w kraju) i 5,91 bloku (1. miejsce).

Rok później (1986-87) ponownie awansowali do rozgrywek krajowych, ale odpadli już w pierwszej rundzie, ulegając Michigan 82-97. W swoim ostatnim meczu dla Navy Robinson zdobył 50 punktów (wciąż aktualny rekord uczelni, ostatnia do dziś „50” w finałach NCAA) i zebrał z tablic 13 piłek. Średnio uzyskiwał 28,2 punktu (3. wynik w kraju), 11,8 zbiórki, 4,5 bloku (1. miejsce) oraz 2,06 przechwytu.

W ciągu czterech lat gry ustanowił kilkadziesiąt rekordów uczelni i ligi. W meczu przeciwko UNC Wilmington (4 stycznia 1986) ustanowił rekord NCAA (pobity w 2007), blokując 14 rzutów rywali. W tym samym roku osiągnął do dziś niepobite 207 bloków w sezonie (35 meczów) oraz średnią 5,91 bloku/mecz, która była rekordem rozgrywek do 1996 (obecnie jest piątym wynikiem). Nadal jest rekordzistą w największej liczbie double-doubles w sezonie (31). W turnieju finałowym NCAA 1986 roku w 4 meczach zablokował 23 rzuty rywali (w tym 9 przeciwko Cleveland State), co było do 2001 roku najlepszym wynikiem w historii.

NBA edytuj

Dzięki świetnej karierze uniwersyteckiej został wybrany z pierwszym numerem w Drafcie 1987 przez San Antonio Spurs (22 czerwca). Jako absolwenta United States Naval Academy obowiązywała go jednak dwuletnia służba w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych (do pewnego czasu istniała też opcja pięcioletnia), z dala od zawodowych parkietów. W mediach sugerowano, że skoro nie będzie mógł od razu grać w NBA, nie powinien zawierać umowy ze słabymi Ostrogami (zgodnie z zasadami naboru po roku straciliby do niego prawa), ani z klubem, który wybrałby go w kolejnym drafcie, i jako wolny agent w 1989 roku podpisać umowę z wybraną przez siebie mocną, gwarantującą sukcesy ekipą, od której mógłby zażądać znacznie większych pieniędzy.

Mimo spekulacji, Robinson, na którym wrażenie zrobiło San Antonio i jego mieszkańcy, a także klub i jego atrakcyjna oferta finansowa, zdecydował się na grę w Teksasie, podpisując 6 listopada 1987 roku – w obecności 500 widzów – ośmioletni kontrakt warty 28 milionów dolarów (w tym 2 miliony za samo złożenie podpisu), czyniący go najlepiej opłacanym koszykarzem na świecie. W podjęciu decyzji pomogła mu także obawa, że długi rozbrat z poważną koszykówką może wpłynąć negatywnie na jego formę i w 1989 jego pozycja w negocjacjach osłabnie. Do czasu debiutu w NBA pełnił nieodpłatnie funkcję asystenta trenera uniwersyteckiej drużyny Jacksonville Dolphins (sezon 1987-88). Jeszcze przed rozegraniem pierwszego meczu w NBA, wystąpił wraz z reprezentacją USA na Igrzyskach Olimpijskich w 1988 roku, zdobywając brązowy medal.

 
Robinson podczas igrzysk w 1988 roku

Obowiązek wobec ojczyzny wypełnił 19 maja 1989 roku. Wspominał, że podczas odbywania służby żył w dwóch przeciwstawnych światach: milionera, którego na wiele stać, i żołnierza, którego w każdej chwili ktoś starszy stopniem może wysłać do bufetu po kawę.

Pierwsze lata w lidze (1989-1996) edytuj

W premierowym sezonie zdobywał średnio 24,3 punktu (10. miejsce w lidze), 12 zbiórek (2. miejsce), 3,89 bloku (3. miejsce) i 1,68 przechwytu (20. miejsce) na mecz. Notował co najmniej 10 punktów w 81 z 82 meczów, jakie rozegrał w sezonie regularnym. Był najlepszym strzelcem zespołu w 46 meczach, a 61 razy najlepszym zbierającym. W meczu z Minnesota Timberwolves (23 lutego) zablokował 12 rzutów rywali – wynik, którego nie udało mu się już nigdy powtórzyć. Uzyskał rekordowe 41 punktów przeciwko Golden State Warriors (2 marca) i 21 zbiórek w spotkaniu z Chicago Bulls (3 lutego). Trzy razy osiągnął triple-double, gdy do punktów i zbiórek dodał 12, 11 i 10 bloków.

Głównie dzięki Robinsonowi Spurs wygrali 56 meczów, co oznaczało największy w historii NBA postęp w porównaniu do roku poprzedniego, w którym wygrali tylko 21 gier (rekord ten został poprawiony 8 lat później, także przez San Antonio, gdy do zespołu przyszedł Tim Duncan, a Robinson wrócił do gry po kilkumiesięcznej kontuzji).

Był wybierany najlepszym pierwszoroczniakiem w każdym z sześciu miesięcy rozgrywek (listopad 1989-kwiecień 1990). Zdobył jednogłośnie nagrodę NBA Rookie of the Year Award, czyli najlepszego debiutanta ligi. Trzykrotnie uznawany graczem tygodnia. Nominowany do trzeciego składu ligi (All-NBA Third Team) i drugiego składu defensywnego (NBA All-Defensive Second Team). Wziął udział w meczu gwiazd (NBA All-Star Game) jako jedyny debiutant, notując 15 punktów, 10 zbiórek, 2 przechwyty i blok. Otrzymał IBM Award – nagrodę przyznawaną zawodnikowi, którego dokonania statystyczne przekładają się na sukces zespołu w największym stopniu.

W 1991 znalazł się na drugiej pozycji w głosowaniu na obrońcę roku NBA[2]. Rok później został najlepszym obrońcą ligi.

 
Robinson oddaje rzut osobisty podczas igrzysk w Barcelonie

W 1992 roku Robinson wystąpił jako członek „Dream Teamu” na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie. Został najlepszym strzelcem ligi w sezonie 1993/1994, pokonując Shaquille’a O’Neala. Podczas ostatniego spotkania sezonu zasadniczego przeciwko Los Angeles Clippers pobił klubowy rekord George’a Gervina (63 punkty) i ustanowił nowy, obowiązujący do dziś rekord klubu z San Antonio, 71 punktów.

W sezonie 1992/1993 uplasował się ex aequo na drugim miejscu w głosowaniu na defensora roku NBA[3].

Podczas rozgrywek 1993/1994 zajął drugie miejsce w głosowaniu na obrońcę roku oraz MVP sezonu[4].

W roku 1995 został najbardziej wartościowym graczem ligi NBA (MVP) a prowadzeni przez niego gracze San Antonio uzyskali bilans 62-20 (najlepszy w lidze). W finale konferencji został pokonany przez Houston Rockets, którym przewodził niezawodny w tej serii Hakeem Olajuwon. Rok później Robinson znalazł się wśród 50 najlepszych graczy w historii NBA, zajął też drugie miejsce w głosowaniu na MVP sezonu[5].

Kontuzja i powstanie „Twin Towers” (1996-2003) edytuj

W sezonie 1996/1997 opuścił pierwszych 18 meczów zespołu z powodu kontuzji pleców. Na boisko powrócił 10 grudnia 1996 roku w spotkaniu przeciwko Phoenix Suns (zanotował 9 punktów i 9 zbiórek). W swoim szóstym meczu (23 grudnia przeciwko Miami Heat) doznał poważnej kontuzji stopy, która wykluczyła go z rozgrywek do końca sezonu i znacząco przyczyniła się do bilansu drużyny na poziomie 20-62.

Wybrany w drafcie 1997 roku Tim Duncan stworzył z Robinsonem duet „Twin Towers”. W skróconym przez lockout sezonie zasadniczym 1998/1999 Spurs okazali się najsilniejszą drużyną ligi, uzyskując bilans 37-13. Przebrnęli przez playoffs z rezultatem 11-1 i dotarli do pierwszego finału w historii drużyny z San Antonio. W finale pokonali New York Knicks 4-1 a Robinson zdobył pierwszy tytuł mistrzowski w karierze. Wraz z kolegami nie dał rady obronić mistrzostwa, gdyż serię triumfów w finałach rozpoczęli gracze Los Angeles Lakers.

Przed sezonem 2002/2003 ogłosił, że zakończy po nim karierę. Do finałów NBA powrócił w 2003 roku. 15 czerwca po zwycięstwie 88-77 nad New Jersey Nets zdobył swój drugi pierścień mistrzowski. W ostatnim meczu w karierze uzyskał 13 punktów i 17 zbiórek.

Jest jednym z czterech koszykarzy w historii NBA, którzy uzyskali Quadruple-double notując 34 pkt., 10 zb., 10 as., 10 bl. Wydarzenie to miało miejsce 17 lutego 1994 r. w meczu San Antonio Spurs vs. Detroit Pistons. 11 września 2009 r. Robinson został włączony do Basketball Hall of Fame[6].

Lata po zakończeniu kariery edytuj

 
Ze względu na działalność charytatywną Robinsona, nagroda NBA Community Assist Award nosi jego imię.

W 2001 roku Robinson przyczynił się do utworzenia Carver Academy, prywatnej szkoły, która miała zapewniać możliwości edukacji dzieciom z ubogich dzielnic San Antonio. W 2012 roku stała się szkołą publiczną i zmieniła nazwę na IDEA Carver. Robinson aktywnie uczestniczy w życiu szkoły. "Admiral” jest również filantropem, wraz z Danielem Bassichsem przekazuje 10% zysków na fundacje charytatywne.

Osiągnięcia edytuj

 
Robinson w barwach kadry USA podczas konfrontacji z kadrą Brazylii.

NCAA edytuj

NBA edytuj

Reprezentacja edytuj

Drużynowe
Indywidualne

Rekordy kariery edytuj

Sezon zasadniczy:

  • Punkty – 71
  • Asysty – 11
  • Zbiórki w obronie – 14
  • Zbiórki w ataku – 19
  • Zbiórki – 24
  • Bloki – 12
  • Przechwyty – 7
  • Minuty – 53

Playoffs:

  • Punkty – 40
  • Asysty – 11
  • Zbiórki w obronie – 17
  • Zbiórki w ataku – 10
  • Zbiórki – 22
  • Bloki – 8
  • Przechwyty – 4
  • Minuty – 52

Statystyki edytuj

Legenda
   M Mecze   S5  Pierwsza piątka  MPG  Minuty na mecz
 FG%  Celność rzutów z pola  3P%  Celność rzutów „za 3”  FT%  Celność rzutów wolnych
 RPG  Zbiórki na mecz  APG  Asysty na mecz  SPG  Przechwyty na mecz
 BPG  Bloki na mecz  PPG  Punkty na mecz

Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.)

Sezon regularny edytuj

Sezon Drużyna M S5 MPG FG% 3P% FT% RPG APG SPG BPG PPG
1989/90 San Antonio 82 81 36,6 53,1% 0,0% 73,2% 12,0 2,0 1,7 3,9 24,3
1990/91 San Antonio 82 81 37,7 55,2% 14,3% 76,2% 13,0 2,5 1,5 3,9 25,6
1991/92 San Antonio 68 68 37,7 55,1% 12,5% 70,1% 12,2 2,7 2,3 4,5 23,2
1992/93 San Antonio 82 82 39,2 50,1% 17,6% 73,2% 11,7 3,7 1,5 3,2 23,4
1993/94 San Antonio 80 80 40,5 50,7% 34,5% 74,9% 10,7 4,8 1,7 3,3 29,8
1994/95 San Antonio 81 81 38,0 53,0% 30,0% 77,4% 10,8 2,9 1,7 3,2 27,6
1995/96 San Antonio 82 82 36,8 51,6% 33,3% 76,1% 12,2 3,0 1,4 3,3 25,0
1996/97 San Antonio 6 6 24,5 50,0% – 65,4% 8,5 1,3 1,0 1,0 17,7
1997/98 San Antonio 73 73 33,7 51,1% 25,0% 73,5% 10,6 2,7 0,9 2,6 21,6
1998/99 San Antonio 49 49 31,7 50,9% 0,0% 65,8% 10,0 2,1 1,4 2,4 15,8
1999/00 San Antonio 80 80 32,0 51,2% 0,0% 72,6% 9,6 1,8 1,2 2,3 17,8
2000/01 San Antonio 80 80 29,6 48,6% 0,0% 74,7% 8,6 1,5 1,0 2,5 14,4
2001/02 San Antonio 78 78 29,5 50,7% – 68,1% 8,3 1,2 1,1 1,8 12,2
2002/03 San Antonio 64 64 26,2 46,9% – 71,0% 7,9 1,0 0,8 1,7 8,5
Razem 987 985 34,7 51,8% 25,0% 73,6% 10,6 2,5 1,4 3,0 21,1

Play-offy edytuj

Sezon Drużyna M S5 MPG FG% 3P% FT% RPG APG SPG BPG PPG
1990 San Antonio 10 10 37,5 53,3% – 67,7% 12,0 2,3 1,1 4,0 24,3
1991 San Antonio 4 4 41,5 68,6% 0,0% 86,8% 13,5 2,0 1,5 3,8 25,8
1993 San Antonio 10 10 42,1 46,5% 0,0% 66,4% 12,6 4,0 1,0 3,6 23,1
1994 San Antonio 4 4 36,5 41,1% 0,0% 74,1% 10,0 3,5 0,8 2,5 20,0
1995 San Antonio 15 15 41,5 44,6% 20,0% 81,2% 12,1 3,1 1,5 2,6 25,3
1996 San Antonio 10 10 35,3 51,6% – 66,7% 10,1 2,4 1,5 2,5 23,6
1998 San Antonio 9 9 39,2 42,5% – 63,5% 14,1 2,6 1,2 3,3 19,4
1999 San Antonio 17 17 35,3 48,3% – 72,2% 9,9 2,5 1,6 2,4 15,6
2000 San Antonio 4 4 38,8 37,3% 0,0% 76,2% 13,8 2,5 1,8 3,0 23,5
2001 San Antonio 13 13 31,5 47,2% 0,0% 69,5% 11,8 1,7 1,3 2,4 16,6
2002 San Antonio 4 4 20,3 47,4% – 0,0% 5,8 1,3 0,8 0,8 4,5
2003 San Antonio 23 23 23,4 54,2% – 66,7% 6,6 0,9 0,8 1,3 7,8
Razem 123 123 34,3 47,9% 10,0% 70,8% 10,6 2,3 1,2 2,5 18,1

Przypisy edytuj

  1. ↑ Magiczne buty. filmweb.pl. [dostęp 2018-10-19]. (pol.).
  2. ↑ 1990-91 NBA Awards Voting. basketball-reference.com. [dostęp 2022-03-28]. (ang.).
  3. ↑ 1992-93 NBA Awards Voting. basketball-reference.com. [dostęp 2022-03-28]. (ang.).
  4. ↑ 1993-94 NBA Awards Voting. basketball-reference.com. [dostęp 2022-03-28]. (ang.).
  5. ↑ 1995-96 NBA Awards Voting. basketball-reference.com. [dostęp 2022-03-30]. (ang.).
  6. ↑ Jordan w koszykarskiej „Hall of Fame”. eurosport.pl, 11 września 2009. [dostęp 2009-09-16].
  7. ↑ AP Player of the Year Winners. sports-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  8. ↑ NABC Player of the Year Awards. nabc.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  9. ↑ Men’s College Player of the Year. naismithtrophy.com. [dostęp 2015-02-10]. (ang.).
  10. ↑ NCAA College Basketball John R. Wooden Award Winners. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  11. ↑ USBWA Player of the Year Winners. sports-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  12. ↑ Sporting News Player of the Year Winners. sports-reference.com. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).
  13. ↑ UPI Player of the Year Winners. sports-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  14. ↑ Rupp Trophy Winners. sports-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  15. ↑ Colonial Athletic Association Player of the Year Winner. sports-reference.com. [dostęp 2023-01-28]. (ang.).
  16. ↑ a b Official NCAA Consensus All-Americans. ncaa.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  17. ↑ a b NCAA Basketball Division I Records. ncaa.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  18. ↑ Finals Champions and MVPs. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  19. ↑ NBA MVP Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  20. ↑ NBA Defensive Player of the Year Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  21. ↑ NBA Rookie of the Year Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  22. ↑ a b c All-NBA Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  23. ↑ a b All-Defensive Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  24. ↑ All-Rookie Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  25. ↑ The NBA’s 50 Greatest Players. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  26. ↑ NBA 75th Anniversary Team announced. nba.com. [dostęp 2021-12-01]. (ang.).
  27. ↑ David Robinson – Hall Of Famers. hoophall.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  28. ↑ IBM Award Recipients. realgm.com. [dostęp 2023-01-16]. (ang.).
  29. ↑ NBA Sportsmanship Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  30. ↑ Team San Antonio to Defend its Haier Shooting Stars Title. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  31. ↑ NBA Scoring Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  32. ↑ NBA Rebounds Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  33. ↑ NBA Blocks Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  34. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Rebounds Per Game. basketball-reference.com. [dostęp 2018-04-03]. (ang.).
  35. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Blocks Per Game. basketball-reference.com. [dostęp 2018-04-07]. (ang.).
  36. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Field Goal Pct. basketball-reference.com. [dostęp 2018-04-09]. (ang.).
  37. ↑ NBA Players of the Month. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  38. ↑ NBA Players of the Week. basketball-reference.com. [dostęp 2014-11-20]. (ang.).
  39. ↑ NBA Rookies of the Month. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  40. ↑ NBA Retired Numbers. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  41. ↑ Games of the XXVth Olympiad -- 1992. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  42. ↑ Games of the XXVIth Olympiad -- 1996. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  43. ↑ TENTH WORLD CHAMPIONSHIP -- 1986. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  44. ↑ FIRST MEN'S GOODWILL GAMES -- 1986. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  45. ↑ MEN'S TOURNAMENT OF THE AMERICAS -- 1992. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  46. ↑ TENTH PAN AMERICAN GAMES -- 1987. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  47. ↑ Games of the XXIVth Olympiad -- 1988. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  48. ↑ 1992 United States Olympic Team - Hall Of Famers. hoophall.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  49. ↑ USA Basketball Annual Awards. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  50. ↑ David ROBINSON – FIBA Hall Of Fame. halloffame.fiba.com. [dostęp 2014-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 sierpnia 2014)]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Robinson&oldid=72304663”