Dennis Johnson

Dennis Wayne Johnson (ur. 18 września 1954 w San Pedro, zm. 22 lutego 2007 w Austin) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji obrońcy, trzykrotny mistrz NBA, po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener.

Dennis Johnson

Dennis Wayne Johnson w stroju Boston Celtics
obrońca
Pseudonim	DJ
Data i miejsce urodzenia	18 września 1954 San Pedro
Data i miejsce śmierci	22 lutego 2007 Austin
Wzrost	193 cm
Masa ciała	83 kg
Kariera
Aktywność	1976–1990
Szkoła średnia	Dominguez (Compton, Kalifornia)
College	LA Harbor College (1972-1975) Pepperdine (1975-1976)
Draft	1976, numer: 29 Seattle SuperSonics
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1976–1980 Seattle SuperSonics 323 1980–1983 Phoenix Suns 236 1983–1990 Boston Celtics 541
Kariera trenerska Lata Drużyna 1999–2000 La Crosse Bobcats 2003 Los Angeles Clippers 2004–2005 Florida Flame 2005–2007 Austin Toros

Mierzący 193 cm wzrostu koszykarz studiował na Pepperdine University. Do NBA został wybrany z 29. numerem w drafcie w 1976 przez Seattle SuperSonics. Grał w tej organizacji przez cztery sezony, w 1979 zwyciężając w lidze – został wybrany MVP finałów. W latach 1980–1983 grał w Phoenix Suns. Siedem lat grał w Bostonie (1983-1990) i był częścią dwóch ekip mistrzowskich. W NBA spędził 14 lat, zdobywając łącznie 15 535 punktów. Karierę kończył w 1990. Pięć razy był wybierany do All-Star Game.

Kariera zawodowa

Seattle Supersonics

Dennis Johnson został wybrany w drugiej rundzie draftu z numerem 29 przez Seattle Supersonics i od razu podpisał czteroletni kontrakt, na mocy którego miał zarabiać 45.000 USD w pierwszym sezonie, a 90.000 USD w ostatnim. W swoim debiutanckim sezonie Johnson rozpoczynał mecze w roli rezerwowego i notował średnio 9,2 punktu oraz 1,5 asysty na mecz. W tym czasie trenerem ekipy była legenda NBA, Bill Russell. Seattle skończyło sezon z bilansem 40-42 i nie zakwalifikowało się do fazy Play Off, co przyczyniło się do odejścia Russella. Kampanie 1977-78 Sonics rozpoczęli od bilansu 5-17 co przełożyło się na kolejną zmianę trenera, tym razem na członka koszykarskiej Galerii Sław, Lenny’ego Wilkensa, który uczynił z Johnsona zawodnika pierwszej piątki. W tym czasie grał na pozycji numer 2 i notował średnio 12,7 punktu oraz 2,8 asysty na mecz.

Seattle SuperSonics zakończyli rozgrywki 1977-1978 z bilansem 47-35 i zdołali awansować do Play Off’s. W pierwszej rundzie trafili na drużynę Los Angeles Lakers, którą pokonali w stosunku 2-1. Następnie trafili na obrońcę mistrzowskiego tytułu z poprzedniego sezonu, Portland Trail Blazers, wygrywając rywalizację w 6 meczach (4-2). W finale konferencji w tym samym stosunku ograli Denver Nuggets zapewniając sobie awans do wielkiego Finału, w którym trafili na Washington Bullets. Seattle było bardzo blisko wywalczenia mistrzostwa, osiągając prowadzenie 3-2. Bullets zwyciężyło jednak w dwóch kolejnych potyczkach i to oni zdobyli mistrzowskie pierścienie. W siódmym, ostatnim meczu rywalizacji, Johnson spudłował wszystkie 14 rzutów z pola, przyczyniając się do porażki swojej drużyny.

Seattle SuperSonics już rok później miało okazję do rewanżu. Po sezonie zakończonym bilansem 52-30 drużyna po raz drugi z rzędu awansowała do Finału NBA. Tam po raz drugi zmierzyli się z drużyną z Waszyngtonu. Po przegranym pierwszym meczu, cztery kolejne spotkania zakończyły się zwycięstwami drużyny Sonics. Johnson w 5 finałowych meczach notował średnio 22,6 punktów oraz po 6 asyst i zbiórek w każdym meczu. Dzięki świetnej grze Dennis Johnson został uznany MVP finałów. Wystąpił także w Meczu Gwiazd oraz został wybrany do NBA All-Defensive Team.

W sezonie 1979-1980 Johnson notował średnio 19 punktów, 4,1 asyst oraz 5,1 zbiórek w meczu. Został po raz drugi wybrany do Meczu Gwiazd oraz All-Defensive Team. Rozgrywki Play Off drużyna z Seattle zakończyła w finale konferencji, w którym uległa Los Angeles Lakers. Po sezonie Johnson został oddany do Phoenix Suns w ramach wymiany za Paula Westphala oraz wybór w kolejnym drafcie.

Phoenix Suns

Johnson w drużynie Słońc występował przez trzy sezony, w latach 1980–1983. W tym czasie wystąpił dwukrotnie w Meczu Gwiazd, trzykrotnie znalazł się w drużynie najlepszych obrońców ligi oraz raz został wybrany do All-NBA Team. W drużynie Suns Johnson grał na pozycji rzucającego obrońcy, będąc w dwóch pierwszych sezonach najlepszym punktującym drużyny. W sezonach 1980-81 oraz 1981-82 Phoenix Suns grało w półfinałach konferencji, ulegając odpowiednio Kansas City oraz Los Angeles Lakers. Po sezonie 1982-83 Johnson został oddany do Boston Celtics. W zamian Phoenix otrzymało Ricka Robeya oraz wybory w drafcie.

Boston Celtics

Po dołączeniu do Celtics w roku 1983, Johnson zaczął występować na pozycji rozgrywającego, skupiając się na kreowaniu pozycji rzutowych kolegom. W pierwszym sezonie występów w Bostonie Johnson notował średnio 13,2 punktów na mecz oraz awansował z drużyną do Finału NBA, w którym jego Celtics zmierzyli się z ekipą z Los Angeles. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Celtów 4-3 a Johnson po raz kolejny dobrze wywiązywał się z zadań defensywnych, ograniczając zdobycz punktową Magica Johnsona oraz wymuszając jego błędy w kluczowych fazach meczów 2,4 oraz 7.

Sezon 1984-85 Johnson skończył ze średnią zdobyczą punktów na poziomie 15,7 oraz 6,8 asystami. Jego Celtics w Finale NBA po raz kolejny trafili na drużynę Lakers, tym razem uznając wyższość rywali w sześciomeczowej serii. Johnson został wybrany do drugiej najlepszej drużyny obrońców ligi.

W kolejnym sezonie Johnson kontynuował swoją dobrą grę, co potwierdza ponowne jego wybranie do drugiej najlepszej piątki obrońców. Po wyeliminowaniu w finale konferencji Milwaukee Bucks Celtics w Wielkim Finale mierzyli się z Houston Rockets. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Celtów, prowadzonych przez Larry’ego Birda. Johnson zdobył wówczas swój trzeci i ostatni mistrzowski pierścień. W barwach Celtics Johnson grał do roku 1990, kiedy to postanowił zakończyć swoją karierę

Osiągnięcia

Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA

• Uczestnik rozgrywek Sweet 16 turnieju NCAA (1976)

NBA

• Mistrz NBA (1979, 1984, 1986)
• Wicemistrz NBA (1978, 1985, 1987)
• MVP finałów NBA (1979)
• Uczestnik meczu gwiazd NBA (1979–1982, 1985)
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • NBA (1981)
    • defensywnego NBA (1979–1983, 1987)
  • II składu:
    • NBA (1980)
    • defensywnego NBA (1984–1986)
  • Koszykarskiej Galerii Sław im. Jamesa Naismitha (2010)
• Klub Boston Celtics zastrzegł należący do niego numer 3
• Zawodnik tygodnia NBA (20.01.1980, 28.12.1980)
• Lider play-off NBA w liczbie celnych rzutów wolnych (1978)

Podsumowanie

Dennis Johnson w trakcie swojej kariery rozegrał 1100 meczów zdobywając 15 535 punktów, 5499 asyst oraz notując 4249 zbiórek, co przekłada się na średnie 14,1 punktów, 5 asyst oraz 3,9 zbiórek. Był dziewięciokrotnie wybierany do pierwszej lub drugiej piątki najlepszych obrońców ligi. Pięciokrotnie wybierany do Meczu Gwiazd, dwukrotnie do pierwszej piątki ligi, zdobył trzy mistrzowskie tytuły. W 2010 został włączony do Galerii Sław.

Linki zewnętrzne

• Profil Johnsona na NBA.com (ang.)
• Statystyki Johnsona (ang.)