Diada

Diada (para) – zbiór społeczny składający się z dwóch osób, określany przez niektórych jako grupa społeczna, ponieważ występują w niej interakcje, odróżnianie się od innych oraz to, że członkowie diady mogą o sobie mówić „my”.

Argumentami za nieuznawaniem diady za grupę społeczną są: brak możliwości ustosunkowania się do relacji między członkami grupy – tworzenia sojuszy lub wspólnego przeciwstawiania się innemu członkowi grupy; nieskomplikowana i niedynamiczna całość. Cechą charakterystyczną grupy społecznej jest też to, że jako całość zewnętrzna od jednostki może stosować wobec niej przymus.

Pojęcie diady oraz triady zastosowane było przez Simmla w analizie wpływu liczby elementów grupy na ich zachowania w strukturze grupy. Cechami specyficznymi dla diady, które nie wstępują już w triadzie, są:

• poczucie nietrwałości połączone z wizją śmierci grupy;
• brak poczucia „całości”, jest autonomiczna dla ludzi z zewnątrz, nie dla członków diady;
• intymność jest cechą struktury diady, nie jest kontrolowana przez diadę;
• brak delegowania obowiązków i odpowiedzialności na grupę;
• dezintegracja diady pod wpływem potraktowania członka jako kozła ofiarnego;
• niemożność przezwyciężania rozbieżności pod wpływem elementu „trzeciego”.

Poza tym wzrost presji zewnętrznej na diadę powoduje szybszy jej rozpad niż triady, ale brak presji pozwala na większa integrację w diadach ze względu na możliwość osiągania intymności.

W socjometrii para oznacza najmniejszą strukturę socjometryczną.

Bibliografia

• Jerzy Brzeziński: Elementy badań psychologicznych. Warszawa: PWN, 1984. ISBN 83-01-01700-7.
• Barbara Szacka: Wprowadzenie do socjologii. Warszawa: Oficyna Naukowa, 2003. ISBN 83-88164-66-X.
• Jacek Szmatka: Małe struktury społeczne. Warszawa: PWN, 2007, seria: Biblioteka Socjologiczna. ISBN 978-83-01-15218-5.
• Piotr Sztompka: Socjologia. Analiza społeczeństwa. Kraków: Znak, 2002. ISBN 83-240-0218-9.