Dies irae (hymn Jana Kasprowicza)
Dies irae (łac. Dzień gniewu) – hymn Jana Kasprowicza, powstały w epoce modernizmu wydany w 1902 w tomiku Ginącemu światu.
| Autor | |
|---|---|
| Tematyka |
religijna |
| Typ utworu | |
| Wydanie oryginalne | |
| Język | |
| Data wydania |
1902 |
Charakterystyka utworu edytuj
Hymn ten cechuje ekspresjonizm i symbolizm, dwie tendencje charakterystyczne dla literatury Młodej Polski. W dziele tym występują nawiązania do innych tekstów, przede wszystkim do: średniowiecznego hymnu Dies irae autorstwa Tomasza z Celano, liturgicznego Kyrie eleison, kolęd Franciszka Karpińskiego oraz Biblii (Psalmy, Apokalipsa). Pojawiają się także motywy literackie charakterystyczne dla modernizmu, jak motyw wygnania i wędrówki. Autor zastosował lirykę pośrednią, profetyczne wizje. Wiele fragmentów ma charakter liryki bezpośredniej. Rodzaju monologu, w którym Autor identyfikuje się z Adamem, cierpiącym z powodu wiecznego wygnania:
„A ja, wygnaniec z Raju, tułacz nieszczęśliwy,
zesłany, aby konać, na te ziemskie niwy”
Adresatami skarg Adama są: psalmista. Może nim być sam Adam, który w innych fragmentach zwraca się sam do siebie, czasami mówi w trzeciej osobie... Chrystus, określony jako „cierniem opasana Głowa”. Bóg Ojciec – Sędzia. W utworze, na przemian z wyznawaniem „Boga miłosiernego”, przebrzmiewa pretensja do Boga, przedstawionego jako Sędzia sprawiedliwy ale „kamienny, lodowaty”:
„Bóg Ojciec
Sądź, Sprawiedliwy!
Krusz światów posady,
rozżegnij wielki pożar w tlejącej iskierce,
na popiół spal Adama oszukane serce
i płacz!
Z nim razem płacz, kamienny, lodowaty Boże!”
Małżonka Adama, ukazana w Biblii jako „matka wszystkich żyjących” (Księga Rodzaju 3,20)[1], przedstawiona jest przez Autora jako „matka Śmierci, Ewa jasnowłosa, pieszcząca węża Grzechu”. W wizji Autora grzech pierworodny, grzech Ewy, która następnie uwiodła Adama, został ukazany jako grzech seksualny, jako uległość wobec zmysłów i pożądaniu seksualnemu: „Ewa pieszcząca węża Grzechu”, jej „rozpustne ciało, nienasyconym oddycha pragnieniem ... w zbrodniczych pieszczot rozdawaniu szczodra”. Autor odwołuje się tu do popularnej wersji tego biblijnego zdarzenia. W samej Biblii grzech Ewy jest ukazany jako wyraz nieposłuszeństwa wobec Boga i jego przykazaniom raczej niż podjęcie zabronionych zachowań seksualnych. Był to grzech pychy, pragnienie bycia jak Bóg, decydowania o dobru i złu[2].
Adam zbuntowany wobec swojego cierpienia jako konsekwencji grzechu, w lirycznym akcie „rozpaczy szaleńczego śmiechu” obwinia Boga za swój grzech. Nazywa go „Ojcem rozpusty”, „źródłem zdrady”, „Przyczyną grzechu”. Argumentuje, że skoro wszystko dzieje się z woli Bożej, także za sam grzech trzeba winić Boga, nie siebie:
„Mą duszę pali wieczna, niezamknięta rana!
Któż mi lekarstwo poda?
Ojcze rozpusty! Kyrie elejson!
Nic, co się stało pod sklepem niebiosów,
bez Twej się woli nie stało!
Kyrie elejson!
O źródło zdrady! Kyrie elejson!
Przyczyno grzechu
i zemsty i rozpaczy szaleńczego śmiechu!
Kyrie elejson!”
Zestawienie oskarżeń o potępienie człowieka z wciąż ponawianym wezwaniem „Kyrie eleison” (Panie zmiłuj się nad nami), kontrastującymi ze sobą czy wręcz sprzecznymi, wzmaga dramatyzm wypowiedzi podmiotu lirycznego – jakby jego prośba o zmiłowanie nigdy nie miała zostać wysłuchana.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Biblia Tysiąclecia: „Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich żyjących”.
- ↑ Katechizm Kościoła Katolickiego w numerze 1850 ukazuje grzech pierworodny następująco: „Grzech przeciwstawia się miłości Boga do nas i odwraca od Niego nasze serca. Jest on, podobnie jak grzech pierworodny, nieposłuszeństwem, buntem przeciw Bogu spowodowanym wolą stania się «jak Bóg», w poznawaniu i określaniu dobra i zła (Rdz 3, 5)”.
Linki zewnętrzne edytuj
- Dies irae w serwisie Wolne Lektury.