Diko Dikow

Diko Dikow
Дико Диков
Pełne imię i nazwisko	Diko Dimitrow Dikow
Data i miejsce urodzenia	15 listopada 1910 ; Berkowica
Data śmierci	14 kwietnia 1985
	Minister Spraw Wewnętrznych
Okres	od 17 marca 1962; do 27 grudnia 1968
Przynależność polityczna	Bułgarska Partia Komunistyczna
Poprzednik	Georgi Cankow
Następca	Angeł Sołakow

Diko Dimitrow Dikow (bułg. Дико Димитров Диков, ur. 15 listopada 1910 w Berkowicy, zm. 14 kwietnia 1985 w Sofii^[1]) – bułgarski generał i polityk, minister spraw wewnętrznych Ludowej Republiki Bułgarii (1962–1968), deputowany do Zgromadzenia Narodowego w latach 1949–1976^[1]).

Życiorys edytuj

Ukończył gimnazjum w Starej Zagorze i szkołę dla oficerów rezerwy^[1]. W 1930 został członkiem BPK^[1]. Służył w 8 pułku artylerii w Starej Zagorze. W 1933 aresztowany za prowadzenie działalności wywrotowej w armii i na podstawie ustawy o ochronie ojczyzny skazany na karę śmierci. Wyrok zamieniono na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Dikow opuścił więzienie w 1941 na mocy amnestii i przyłączył się do komunistycznego ruchu oporu. 23 lipca 1942 został ponownie skazany na karę śmierci (zaocznie) w procesie członków kierownictwa partii komunistycznej. W 1943 objął dowództwo wraczańskiej strefy operacyjnej komunistycznego ruchu oporu^[1].

Po przejęciu władzy przez komunistów we wrześniu 1944, służył w armii. W 1945 objął stanowisko zastępcy dowódcy d.s. politycznych 1 gwardyjskiej dywizji piechoty. W latach 1947–1949 kształcił się w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie^[1]. Po powrocie do Bułgarii, awansowany do stopnia generała-majora, objął dowództwo 1 Armii. W 1954 został członkiem Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Komunistycznej. W latach 1955–1957 kształcił się w Akademii Sztabu Generalnego im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie^[1]. Po powrocie do kraju objął stanowisko wiceministra obrony, które sprawował do 1959, by następnie kierować wydziałem wojskowym KC BPK^[1]. W 1962 awansowany na stopień generała-pułkownika.

W 1962 z inicjatywy Todora Żiwkowa, Dikow objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych, które pełnił przez sześć lat. W 1968 został pozbawiony stanowiska i wysłany jako poseł bułgarski na Kubę, gdzie pracował do emerytury^[1]. W 1981 został odznaczony orderem Bohatera Pracy Socjalistycznej.

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 150-151. ISBN 978-954-430-603-8.

Bibliografia edytuj

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 150-151. ISBN 978-954-430-603-8.

[Taszow-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 150-151. ISBN 978-954-430-603-8.

[1]