Dimityr Giczew

Dimityr Lubomirow Giczew (bułg. Димитър Любомиров Гичев; ur. 10 grudnia 1893 w Peruszticy, zm. 26 kwietnia 1964 w Sofii) – bułgarski polityk, działacz Bułgarskiego Ludowego Związku Chłopskiego (1914-1923), następnie założyciel i przewodniczący Bułgarskiego Ludowego Związku Chłopskiego „Wrabcza 1” (1926-1944), deputowany do Zgromadzenia Narodowego 20. (1923), 22. (1927-1931) i 23. kadencji (1931-1934), minister rolnictwa i własności państwa (1931-1932), handlu, przemysłu i pracy (1932-1934) oraz bez teki (1944). Od 1945 działacz opozycji antykomunistycznej, represjonowany przez władzę.

Dimityr Giczew

Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1893 Perusztica
Data śmierci	26 kwietnia 1964
Minister rolnictwa i własności państwa
Okres	od 29 czerwca 1931 do 31 grudnia 1932
Przynależność polityczna	Bułgarski Ludowy Związek Chłopski „Wrabcza 1”
Poprzednik	Christo Statew
Następca	Konstantin Murawiew
Minister handlu, przemysłu i pracy
Okres	od 31 grudnia 1932 do 19 maja 1934
Poprzednik	Georgi Petrow
Następca	ministerstwo zlikwidowano
p.o. ministra oświaty narodowej
Okres	od 31 grudnia 1932 do 18 stycznia 1933
Poprzednik	Konstantin Murawiew
Następca	Atanas Bojadżijew
Minister bez teki
Okres	od 2 września 1944 do 9 września 1944

Życiorys

Urodził się w ubogiej wiejskiej rodzinie. Podstawowe wykształcenie zdobył w rodzinnej miejscowości, po czym wstąpił do Sofijskiego Seminarium Duchownego. Od ok. 1914 był członkiem Bułgarskiego Ludowego Związku Chłopskiego i publicystą jego organu prasowego, gazety Земеделско знаме (w tłum. Rolniczy Sztandar). W okresie I wojny światowej zaangażował się w działalność antywojenną, za co stanął przed sądem wojskowym. Po zakończeniu konfliktu poświęcił się umocnieniu roli swojej partii. W latach 1919-1922 organizował struktury ugrupowania w obwodzie płowdiwskim. W okresie sprawowania władzy przez BLZCh, od 1922 do 1923 pełnił funkcję zarządcy samorządu Płowdiwu. W 1923 po raz pierwszy został wybrany do Zgromadzenia Narodowego.

Po upadku rządu Aleksandyra Stambolijskiego prowadził podziemną działalność polityczną. W 1925 został aresztowany, ale dzięki wysokiemu poręczeniu majątkowemu odzyskał wolność. W następnych miesiącach poświęcił się wznowieniu działalności BLZCh i jego organu prasowego, gazety Земеделско знаме (w tłum. Rolniczy Sztandar). Po objęciu władzy w kraju przez Andreja Liapczewa i złagodzeniu reżimu rządowego, pod koniec 1926 założył Bułgarski Ludowy Związek Chłopski „Wrabcza 1” i stanął na jego czele. Pod jego wodzą organizacja szybko zdobyła sobie znaczną popularność, a także nawiązała współpracę z partiami opozycyjnymi reprezentującymi interesy mieszczaństwa.

W 1931 zaangażował się w utworzenie szerokiej koalicji wyborczej nazwanej Blokiem Narodowym. Po zwycięskich wyborach parlamentarnych wszedł w skład rządów Aleksandyra Malinowa i Nikoły Muszanowa, obejmując stanowisko ministra rolnictwa i własności państwa (1931-1932), a potem handlu, przemysłu i pracy (1932-1934). Po przewrocie dokonanym 19 maja 1934 przez opozycyjne Zweno został internowany.

W okresie reżimu autorytarnego (1934-1944) prowadził działalność opozycyjną. Po wybuchu II wojny światowej opowiedział się przeciwko udziałowi Carstwa Bułgarii w koalicji hitlerowskiej, jednak nie wstąpił do organizowanego przez komunistów Frontu Ojczyźnianego. 2 września 1944 wszedł w skład rządu Konstantina Murawijewa jako minister bez teki. Po zamachu stanu 9 września i przejęciu władzy przez komunistów był sądzony przez tzw. Sąd Ludowy jako jeden z polityków odpowiedzialnych za uczestnictwo kraju w wojnie po stronie państw Osi. Po roku odzyskał wolność i włączył się w działalność opozycyjną wobec Frontu Ojczyźnianego. Uczestniczył w konferencji zjednoczeniowej BLZCh „Wrabcza 1” i BLZCh im. Nikoły Petkowa. Po zainstalowaniu przez komunistów systemu totalitarnego w 1947 jego partia została rozwiązana, zaś on sam w 1948 ponownie trafił przed sąd, który oskarżył go o organizowanie ruchu oporu, sabotaż oraz rozprzestrzenianie fałszywych pogłosek i skazał na karę dożywotniego pozbawienia wolności i konfiskatę majątku. W 1960 warunkowo opuścił więzienie, ale wkrótce potem zmarł.

Bibliografia

• Biografia Dimityra Giczewa w portalu Zemedelsko Zname poświęconym BLZCh.