Diomede Carafa
Diomede Carafa (ur. 7 stycznia 1492 w Ariano, zm. 12 sierpnia 1560 w Rzymie) – włoski kardynał.
| Kardynał prezbiter | |
| Data i miejsce urodzenia |
7 stycznia 1492 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 sierpnia 1560 |
| Biskup Ariano | |
| Okres sprawowania |
1511–1560 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska |
20 grudnia 1555 |
| Kościół tytularny |
San Pier Damiani ai Monti di San Paolo |
Życiorys edytuj
Urodził się 7 stycznia 1492 roku w Ariano, jako syn Giovanniego Francesca Carafy i Francesci Orsini[1]. Studiował prawo cywilne i był wykształcony w zakresie literatury[1]. 9 kwietnia 1511 roku został wybrany biskupem Ariano[2]. Początkowo uzyskał dyspensę z powodu nieosiągnięcia wieku kanonicznego i nieposiadania święceń kapłańskich, jednak ostatecznie przyjął sakrę[1]. 20 grudnia 1555 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Pier Damiani ai Monti di San Paolo[2]. Po nominacji kontynuował prowadzenie odosobnionego życia, będąc zupełnie niezwiązanym z manewrami i intrygami politycznymi swojej rodziny[1]. Dzięki temu, początkowo jako jedyny członek rodziny Carafów nie był zobowiązany do opuszczenia Rzymu, kiedy Paweł IV wygnał pozostałych krewnych winnych nadużyć i okrucieństw[1]. Jednak kilka miesięcy później kryzys się pogłębił i Carafa także został zmuszony do opuszczenia miasta[1]. Po śmierci Pawła IV, w Rzymie miały miejsce zamieszki przeciwko rodowi Carafa, jednak insygnia Diomede Carafy, jako jedyne zostały oszczędzone[1]. Aby odzyskać zaufanie papieża do rodu, kardynał Carafa poparł kandydaturę Giovanniego Angela de’Medici[1]. Pius IV zdecydował się jednak prowadzić politykę wrogości wobec Carafów, do której z czasem przyłączył się także Diomede[1]. Relacja pomiędzy nimi jednak znacznie się pogorszyła, kiedy bracia Anotnio i Carlo Carafa zostali osądzeni i skazani na śmierć[1]. Diomede Carafa usiłował jeszcze odwoływać się od decyzji, jednak bezskutecznie i kardynałowie zostali straceni[1]. Wobec tego Diomede Carafa opuścił Rzym i osiadł w Tarencie[1]. Protestował także przeciwko decyzji o rozwiązaniu zakonu teatynów[1]. Zmarł 12 sierpnia 1560 roku w Rzymie[2].