Dmitrij Ławrinienko
Dmitrij Fiodorowicz Ławrinienko (ros. Дмитрий Фёдорович Лавриненко; ur. 27 września?/10 października 1914 w stanicy Biesstrasznaja, zm. 18 grudnia 1941 pod Goriunami) – najskuteczniejszy radziecki czołgista w historii, uczestnik II wojny światowej, pośmiertnie uhonorowany tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.
 Dmitrij Ławrinienko | |
 starszy porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 października 1914 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 grudnia 1941 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1934–1941 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii czołgów |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Dzieciństwo i młodość edytuj
Urodził się 10 października 1914 w stanicy Biesstrasznaja (Бесстрашная, tłum. pol. Nieustraszona), należącej do Kubańskiego Wojska Kozackiego (obecnie Kraju Krasnodarskim) w rodzinie chłopskiej. Jego ojciec zginął w czasie rosyjskiej wojny domowej walcząc w komunistycznej partyzantce. W 1931 roku ukończył szkołę chłopską w stanicy Wozniesienskaja, a później kurs dla nauczycieli wiejskich w mieście Armawir. W latach 1931–1933 pracował jako nauczyciel w szkole w сhutorze Sładkij w rejonie armawirskim, jako statystyk urzędu sowchozu (państwowej farmy rolnej) w latach 1933–1934, a następnie jako kasjer w kasie oszczędnościowej we wsi Nowokubinskoje (Новокубинское).
Kariera wojskowa i II wojna światowa edytuj
W 1934 roku jako ochotnik wstąpił do wojska i początkowo został przydzielony do kawalerii. Rok później rozpoczął naukę na Uljanowskiej Akademii Pancernej, którą ukończył w maju 1938. Jako dowódca czołgu wziął udział w radzieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939 oraz w aneksji Besarabii w 1940.
Jako dowódca nowego radzieckiego czołgu T-34-76 w czasie dwóch i pół miesiąca walk na przedpolu Moskwy jesienią 1941 w 18 bitwach zniszczył 52 niemieckie czołgi i działa samobieżne[1]. Swoją ostatnią bitwę Ławrinienko stoczył 18 grudnia 1941 na obrzeżach Wołokołamska, w pobliżu wsi Goriuny. W czasie ataku na niemieckie pozycje zniszczył ostatni, 52. czołg. Niedługo po walce został zabity przez odłamek pocisku moździerzowego. Został pochowany bezpośrednio na polu bitwy, w pobliżu szosy Moskwa-Wołokołamsk między miejscowościami Pokrowskoje i Goriuny. Później jego ciało zostało przeniesione i pochowane w masowym grobie w wiosce Dieńkowo koło Wołokołamska.
Odznaczenia edytuj
- Order Lenina – dwukrotnie: 5 grudnia 1941 po zniszczeniu 47 czołgu, oraz 5 maja 1990 roku (pośmiertnie).
- „Złota Gwiazda” Bohatera Związku Radzieckiego – nadana pośmiertnie 5 maja 1990 dekretem specjalnym przez Prezydenta ZSRR Michaiła Gorbaczowa (odznaczenie nr 11615)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ WW II Tank Aces (ang. • ros.) [dostęp 2011-08-21].
- ↑ www.warheroes.ru (ros.) [dostęp 2011-08-21].
Bibliografia edytuj
- Aleksander Smirnow Lwy Stalina, Wyd. Militaria, Warszawa 2007
- Лавриненко Дмитрий Фёдорович (ros.) www.warheroes.ru [dostęp 2011-08-17].
- Soviet Tanker Aces (ang.) [dostęp 2011-08-21].
- WW II Tank Aces (ang. • ros.) [dostęp 2011-08-21].
- „Танковый ас Дмитрий Лавриненко” (ros.) [dostęp 2011-08-21].
- „ОТРАДНЕНЦЫ – ГЕРОИ СОВЕТСКОГО СОЮЗА: ДМИТРИЙ ФЁДОРОВИЧ ЛАВРИНЕНКО” (ros.) [dostęp 2011-08-24]